ΑΓΑΠΩ ΣΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ...
Την Κλάρα μου αγαπώ, μέσα στα περασμένα,
των παλαιικών σχολείων την εσωτερική,
που κάτω απ' τις φτελιές καθόταν να διαβάσει,
στα ζεστά δειλινά την "Οικοκυρική".
Άλλην δεν αγαπώ· και νιώθω ως την καρδιά
το γαλανό το φως απ' τ' άσπρα της λαιμά.
Πού είναι; Πού να 'τανε κι η τόση μου χαρά;
Στη φωτερή της κάμαρα έμπαιναν κλαδιά...
Μπορεί και να μην είναι πεθαμένη ακόμα
- μπορεί κι οι δυο, από τότες να 'μαστε νεκροί.
Φύλλα είχε πεθαμένα στης αυλής το χώμα·
στου γέρικου Καλοκαιριού τα τέλη, έκανε κρύο...
Θυμάσαι τα φτερά τα παγονίσια
στα βάζα τα μεγάλα, στις κοχύλες πλάγι;
Διαβάζαμε κι οι δυο μας για ναυάγια,
δικά σου ονόματα έβανες στα παγονήσια.
Γύρισε Κλάρα! Γύρισε ακριβή μου Κλάρα!
ν' αγαπηθούμε οι δυο, απ' τον κόσμο αν δε λείπεις.
Τ' αρχαίο το περιβόλι έχει αρχαίες τουλίπες.
Ολόγυμνη έλα στο πλευρό μου, Κλάρα!
μετάφραση: Τέλλος Άγρας
από την "Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης" Χριστόφορος Λιοντάκης, εκδόσεις Καστανιώτη
“Ἐπί
Πόλου Όνου” (μετφρ.: Θέμης Τασούλης)
Οταν θα ναι να
‘ρθω σε σένα Θεέ μου
κάνε να ναι μια
μέρα που η φύση σέ γιορτή θα
στροβιλίζεται
Θέλω οπως πάντα
το έκανα εδώ κάτω
να βρω ενα δρόμο
της επιλογής μου,
να φτάσω οπως θα
μ’ άρεσε στους παραδείσους
εκεί, οπου τ’
αστέρια φωτίζουνε τα μεσημέρια.
Θα πάρω τό
μπαστούνι μου, θα μπώ μες στο μεγάλο
δρόμο
φωνάζοντας στ’
αγαπημένα μου γαϊδούρια :
Είμαι ο Φράνσις
Τζέιμς καί πάω στον παράδεισο
αφού κόλαση δέν
υπάρχει στη χώρα του Θεού.
Ελάτε του
γαλάζιου ουρανού τρυφεροί μου φίλοι θα
τους πω , μαζί
μου,
φτωχά αγαπημένα
ζώα, που μ’ άξαφνες κινήσεις τών
αυτιών
διώχνετε
αλογόμυγες, χτυπήματα και σφήκες.
Να εμφανιστώ ζητώ
Θεέ , μπρστά σου ανάμεσα σ’ αυτά
τ’
αγαπημένα
που σκύβουν τό
κεφάλι τους σιγά και σταματούν
συγκλίνοντας τά
πόδια
με τρόπο τόσο
απαλό που φέρνει τη συμπόνια.
Να φτάσω
ακολουθούμενος ‘απ’ τα μεγάλα τους αυτιά,
χιλιάδες,
μ’ αυτά που στά
πλευρά τους θά ‘χουνε κοφίνια
φορτωμένα,
μ’ αυτά που
σέρνουνε καρότσες σαλτιμπάγκων,
άμαξες με φτερά
καί γκαζοντενεκέδες,
κι άλλα που ‘χουν
στήν πλάτη τους παλιά βαριά
βαρέλια,
μέ γκαστρωμένες
γαϊδουρίτσες σαν ασκιά, με βήματ’
ασταθή,
μ’ αυτά πού ‘χουν
δεμένες τίς πληγές
τριγυρισμένες από
μύγες πεισματάρες.
Κάνε λοιπόν Θεέ
μου, άν θές, να ρθω με τα
γαϊδούρια
καί πες μές στην
ειρήνη σου οι αγγέλοι νά μας πάνε
στά φουντωτά ‘απ’
τις χλόες Σου ρυάκια
εκεί, οπου
τρεμίζουν τά κεράσια καί στιλπνή
οπως των
κοριτσιών η γελαστή τους σάρκα.
Κάνε στό χώρο που
διαμένουν οι ψυχές
στα Θεϊά Σου τά
νερά σκυμμένος, ίδιος με τα
γαϊδούρια,
που η ταπεινή,
γλυκύτατη ζωή τους καθώς σκύβουν
θα καθρεφτίζεται
μές στήν διαφάνεια της αιώνιας
αγάπης.
Περιοδικό ”
Πάροδος ” Λαμία, Ιούνιος 2007
Από τό Σημείωμα του μεταφραστή :
Ο ποιητής αυτός
έζησε ολη τη ζωή του στά Πυρηναία μακριά από τiς μόδες του Παρισιού. Οταν εμφανίστηκε η ποίησή του, εντυπωσίασε μέ τhν απλότητα καί τήν αθωότητά της στa θέματα καιτην έκφρασή τους.
Francis Jammes
From Wikipedia, the free encyclopedia
Francis Jammes (French pronunciation: [ʒam];[1] born
December 2, 1868 in Tournay, Hautes-Pyrénées - died November 1, 1938 in Hasparren, Pyrénées-Atlantiques) was a French poet. Coming from an
ancient family, he spent most of his life in his native region of Béarn and
the Basque Country and his poems are known
for their lyricism and for singing the pleasures of a humble country life
(donkeys, maidens). His later poetry remained lyrical, but also included a
strong religious element brought on by his conversion to Catholicism.
Biography
He was a mediocre student and failed his baccalauréat with
a zero for French.[1]
The young author's first poems began to be read in Parisian
literary circles around 1895, and they were appreciated for their fresh tone
which broke considerably fromsymbolist tendencies
of the period. Jammes fraternised with other writers, including André
Gide (with whom he travelled to Algeria in
1896), Stéphane Mallarmé andHenri de Régnier. His most famous collection of
poems -- De l'angélus de l'aube à l'angélus du soir ("From
morning Angelus to evening Angelus") -- appeared in 1897 in the Mercure
de France; Le Deuil des Primevères ("The Mourning of
Primulas") (1901) was also well received. While working up to that point
as a notary's clerk, the author was thenceforth able to live from his writings.
In 1905 Francis Jammes, influenced by the poet Paul
Claudel with whom he became close, "converted" to Catholicism (in
actuality a return to being a practising Catholic) [1] and
his poetry became more austere and occasionally more dogmatic.
In the eyes of Parisian literary circles, Francis Jammes was
generally considered a solitary provincial who chose to live a life of retreat
in his mountainousPyrenees, and his poems never became entirely fashionable.
The author sought nomination to the Académie française several times, but was
never elected.
Jammes was the original author of Georges
Brassens's song La Prière ("The Prayer"). The lyrics
were taken from the poem Les Mystères douloureux ("The Agonies
of Christ") published in the collection L'Église habillée de
feuilles (The Church Clothed in Leaves") (1906); Brassens changed
some of the words to make the text more rhythmic.
Jammes was known to have an ardent passion for field sports,
especially game hunting. He travelled all over Northern
Africa in pursuit of exotic game, but was known to have also been
a believer in the conservation of endangered species.
Thirteen poems from his
cycle Tristesses ("Sorrows"), were set to music by
composer Lili Boulanger in 1914 under the
title Clairières dans le ciel ("Clearings in the Sky") a
title Jammes had given to an assorted collection of poetry of
which Tristesses was a part. The all cycle was composed for soprano,
flute and piano byMichel Bosc.
Works
Poetry
Each year links to its corresponding "[year] in
poetry" article:
1898: De l'Angélus de l'aube à l'Angélus du
soir ("From the Morning Prayer to the Evening Prayer")[2]
1906: Le Triomphe de la vie
Prose
Each year links to its corresponding "[year] in
literature" article:
1921: De l'âge divin à l'âge ingrat, the
first of three volumes of his memoirs, followed by L'Amour, les muses et
la chasse, 1922; Les Caprices du poète, 1923[2]
References
^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba bb bc bd be bf bg bh Web
page titled "POET
Francis Jammes (1868 - 1938)", at The Poetry Foundation website,
retrieved August 30, 2009
^ a b c d e f Rees,
William, The
Penguin book of French poetry: 1820-1950 : with prose translations, p
413, Penguin Classics, 1992, ISBN
978-0-14-042385-3, retrieved via Google Books, August 30, 2009
External links
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου