Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΣΕΡΕΝΙ (Vittorio Sereni) - Ποιήματα



Ο καλός μου φίλος

Ένας καλός φίλος που πηγάζει επάνω από μένα
Και όλα φέρνουν εμένα στο φως του,
που γελά μέχρι δακρύων εκεί όπου εγώ μόνο χαμογελώ
και δυνατά αγαπά εκεί που εγώ δεν ξεπερνώ τη νύξη

Αλλά πετούν τα χρόνια, και μόνο ήρεμο είναι το μάτι που αντιβλέπει
χαμένο στην επανεμφάνιση του
το πλοίο που πέρναγε πρώτο από τη γέφυρα.
Ξέρει τους αγγελιοφόρους της μοίρας,
μπορεί να τους καλέσει με το όνομα τους. Είναι ο στρατιώτης  του προαισθήματος.
Δεν εμφανίστηκε το πρωί γεννήθηκε αλλού;
Και τα φτερά της φλαμουριάς
και η προειδοποίηση που ξαφνικά πράσινες λειχήνες χάνει
δεν έφερνε κάτι άλλο;
Αλλά στη γη του εχθρού, στο αναμενόμενο σημείο
προκύπτει η αποτίμηση.
Όπως ο καθυστερημένος μαθητής
- ούτε πια η απειλή της πόρτας
κλεισμένης λουλούδια και φτερά τον παρασύρουν -
εγώ τον ακολουθώ, είμαι στη σκιά του.
Ένας στρατιώτης απογοητευμένος.
Ένας φοβισμένος μαθητής ....


Χρόνια μετά

Η όμορφη σε παραλήρημα βροχή ηρέμησε,
με αραιές τελευταίες σταγόνες μας φιλά.
Επιστρέφοντας έξω
Αγάπη βαθιά ριζωμένη και φιλία.
Και αυτό, ότι μέχρι πριν από λίγο σχεδόν ικέτευε,
απ’ το σκοτεινό προστέγασμα βούιζε
βρυχάται πίσω μου τώρα, σπάζοντας το παρελθόν μου:
πρόσωπα δεν θα αλλάξει, γνωστά,
παλιού αέρα σε αυτά σήμερα τσαλακώνει.
Ακόμα και οι δικοί μας, μεταξύ αυτών, μιας εποχής;
Έτσι, σε παρακαλώ μην γυρίσεις αγάπη
και μείνε να υπερασπίσεις τη φιλία.

πηγή: Poesie d'Autore
μετάφραση από τα Ιταλικά: Κοκολογιάννης Κωνσταντίνος



Vittorio Sereni (Luino, 27 Ιουλίου 1913 - Milano, 10 Φεβρουαρίου 1983) ήταν Ιταλός συγγραφέας και ποιητής.
Πέρασε τα νεανικά του χρόνια στη γενέτειρά του, στην ηλικία των δώδεκα ετών μετακόμισε στη Brescia, όπου ο πατέρας του, τελωνειακός υπάλληλος, έπρεπε να εγκατασταθεί
Τα χρόνια της παιδικής ηλικίας σε Luino είναι εκείνοι που έχουν αφήσει τα ίχνη της ευρύτερης ευαισθησία του ποιητή και οι θέσεις της λίμνης Maggiore είναι μεταξύ εκείνων που θα αντλήσει την έμπνευσή .




Vittorio Sereni
Da Wikipedia, l'enciclopedia libera.

Vittorio Sereni (Luino27 luglio 1913 – Milano10 febbraio 1983) è stato uno scrittore e poeta italiano.
Trascorse la giovinezza nella sua città natale, per trasferirsi all'età di dodici anni a Brescia, dove il padre, funzionario di dogana, dovette stabilirsi
Gli anni dell'infanzia a Luino sono tuttavia quelli che hanno lasciato la traccia maggiore nella sensibilità del poeta e i luoghi del Lago Maggiore sono fra quelli da cui trarrà la sua ispirazione più alta.

Biografia 

Sereni - che è ricordato come il capostipite della corrente che si rifà alla Linea Lombarda (che prende il nome dall'antologia di poesie che Luciano Anceschi pubblicò nel 1952 a Varese presso l'editore Magenta) ha sempre considerato Brescia come la sua seconda patria: entro i tranquilli confini di questa città presero vita i suoi primi interessi letterari, sorti in seguito alla lettura di un grande poeta del Novecento: Ungaretti.
Ma nel 1933 avviene per il futuro poeta un altro trasferimento, questa volta a Milano; mentre a Luino e a Brescia aveva frequentato il Ginnasio e il Liceo classico Arnaldo, nel capoluogo lombardo si iscrive all'Università, frequentando dapprima la Facoltà di Giurisprudenza ed in seguito quella di Lettere. Nel 1936 si laurea con una tesi su Guido Gozzano che causò, in sede di discussione, un certo movimento. Infatti, mentre il corpo accademico nel sentire le nuove idee espresse dal laureando si dimostrava piuttosto scettico, un gruppo di giovani poeti e artisti, tra i quali si notavano Aligi SassuSalvatore Quasimodoe altri, lo applaudiva consenziente.
A Milano Sereni stringe amicizia con alcuni compagni di studio che hanno i suoi stessi interessi letterari. Tra i primi Luciano Anceschi e in seguito Giancarlo VigorelliLeonardo SinisgalliAlfonso Gatto e lo stesso Quasimodo. Gatto e Vigorelli presentarono il promettente poeta a Carlo Betocchi che, nel 1937, gli pubblica due poesie sulla rivista " Frontespizio". È questo il primo importante traguardo. Negli anni milanesi Sereni aveva conosciuto altri "compagni di viaggio" ed era nata l'abitudine di incontrarsi quotidianamente lavorando liberi da ogni competizione in amichevole e affettuoso contatto.
Nel 1937, Sereni era entrato, con Dino Del BoErnesto TreccaniAlberto Lattuada, a far parte della redazione di Corrente dopo aver collaborato alla rivista Letteratura e a Campo di Marte. Il 15 settembreSereni lascia la redazione della rivista "Corrente", sostituito da Giansiro Ferrata, pur continuando a mantenere contatti amichevoli con i redattori.
La rivista interrompe la pubblicazione il 10 maggio 1940, per trasformarsi in casa editrice, e pubblicherà, nel 1941, la prima edizione di Frontiera e nell'anno seguente la ristampa che porta il titolo di Poesie e che comprende anche altri testi.
Era intanto scoppiata la seconda guerra mondiale e la notizia del conflitto sorprende Sereni a Modena dove insegna italiano e latino in un liceo. Viene richiamato alle armi con il grado di ufficiale di fanteria e nell'autunno del 1941 è assegnato ad un reparto destinato all'Africa settentrionale: come egli stesso racconta, non arriverà mai a destinazione. Il 24 luglio del 1943 viene fatto prigioniero a Paceco, vicinoTrapani, e trascorre due anni di prigionia in Algeria e nell'allora Marocco francese, facendo ritorno a casa soltanto a guerra terminata.
Nel 1947 pubblica Diario di Algeria. Nel 1952, proprio quando la società italiana sta avviandosi, con problemi e contraddizioni, verso una economia capitalistica e industrale, Sereni lascia l'insegnamento e sceglie di lavorare presso l'ufficio stampa dell' azienda milanese Pirelli dove rimarrà fino al 1958. Nel 1954 viene pubblicata l'opera Una polvere d'anni a Milano, nel 1955 Non sanno d'esser morti e nel 1957Frammenti di una sconfitta - Diario bolognese. Nel 1958 diventa direttore letterario presso la casa editrice Mondadori (presso la quale rimarrà fino al 1975) e dal 1962 al 1964 è direttore editoriale della rivista "Questo e altro". Nel 1962 erano intanto stati dati alle stampe Gli immediati dintorni e, nel 1965, Gli strumenti umani; nel 1969 è il primo direttore della collana "I Meridiani" di Mondadori; nel 1972 vince il premio dell'Accademia dei Lincei.
Inizia a viaggiare: BarcellonaPragaOlanda e Stati Uniti. Nel 1973 si reca in Egitto, nel 1974 in Messico, nel 1978 in Provenza dove incontra René Char.
Nel 1981 esce dall'editore Einaudi il quaderno di traduzioni Il musicante di Saint-Merry e altri versi tradotti dall'"Orphée Noir", da PoundCharWilliamsFrénaudApollinaireCamusBandini e Corneille.
Questo lavoro di traduttore di poesia gli farà ricevere, nel 1982, il Premio Bagutta. Nel medesimo anno Garzanti gli pubblica Stella variabile che gli farà vincere il Premio Viareggio per la poesia. Il 10 febbraiodel 1983 muore improvvisamente in conseguenza di un aneurisma.
Sono usciti postumi nell'ottobre 1983, per desiderio del poeta, Gli immediati dintorni - primi e secondi, Il Saggiatore e nel 1986 Tutte le poesie, Mondadori, a cura della figlia Maria Teresa. Nel novembre dello stesso anno Dante Isella raccoglie con il titolo Senza l'onore delle armi, Scheiwiller, Milano, i testi: La cattura, L'anno quarantatré, L'anno quarantacinque, Ventisei, Le sabbie dell'Algeria.
Sereni, al quale nel 1956 era stato assegnato il premio internazionale "Libera Stampa" per alcune poesie di cui facevano parte i Frammenti di una sconfitta, è stato anche redattore-collaboratore della "Rassegna d'Italia" e critico letterario di "Milano-sera".
Numerosi saggi, scritti vari, poesie, sono state pubblicate in "Paragone", "aut aut", "Nuova Corrente", "Tempo Presente", "Il Menabò", "Nuovi argomenti", "Questo e altro" e in numerose altre riviste e giornali. La figlia Maria Teresa ne ha avviato la raccolta in volume.



Poetica 

Quando nel 1941 venne pubblicata l'opera Frontiera, la poesia di Vittorio Sereni fu subito paragonata sia a quella del modernismo minore, sotto l'influenza di Ungaretti e Quasimodo, sia alla poesia dell'ermetismo fiorentino, anche se ad un più attento esame la tonalità discorsiva-elegiaca faceva intravedere, fin da allora, sentimenti, oggetti e situazioni diversamente concreti.
La prigionia e la guerra avrebbero in seguito mutato il suo modo di vedere il mondo che stava diventando ai suoi occhi sempre più indecifrabile (Diario di Algeria) e la voce parlante che egli utilizza, insieme agli elementi lessicali arcaizzanti, serve spesso a distanziare la realtà mentre il ritmo che egli usa, fatto di modulazioni da una strofa all'altra, simboleggia la condizione del prigioniero che è molto simile a quella dello stato umano.
Uno dei libri più impegnativi fra quanti sono stati scritti nel trentennio successivo alla seconda guerra mondiale è certamente gli Strumenti umani.
È questa una raccolta di versi dove si descrivono scene di vita cittadina, di ritorno ai luoghi amati della prima giovinezza, di forti amori e affetti contrastanti.
Pur essendo lontana dalla forma politica, la poesia di Sereni è viva interprete di alcuni decenni della vita della borghesia italiana nel momento del trapasso alle forme dell'ultimo capitalismo.

Gli Strumenti umani 

Gli Strumenti umani, che è la terza raccolta di Sereni ed è pubblicata nel 1965, scandisce il difficile e tormentato dopoguerra del poeta, reduce dai campi di prigionia dell’Algeria e del Marocco. Questo nuovo percorso poetico è articolato in tre diversi momenti che riflettono l’evoluzione del modo con cui Sereni si rapporta alla realtà storica di quegli anni.
Il primo momento (1945-1950) è quello del ritorno ed è animato dalla volontà di chiudere definitivamente con il passato, cancellando i segni della guerra, della corruzione e della violenza; tuttavia a questa speranza di purificazione subentra presto la paura di una nuova sconfitta, come si può riscontrare nella lirica Saba.
Da questo cupo sentimento nasce il secondo momento (1950-1960), in cui Sereni comprende che il presente non è cambiato per niente rispetto a quel passato che voleva eliminare. Scaturisce da qui losconforto per non aver partecipato alla Resistenza, per aver sempre vissuto in una continua incertezza e la paura di finire ancora imprigionato a causa del capitalismo, come è evidente nella lirica Una visita in fabbrica.
Da questo momento, inizia il terzo momento (1960-1965): è ora il tempo dell’impegno civile e della chiarezza intellettuale: ciò si manifesta attraverso il tema dell’importanza della testimonianza e della fedeltà alla memoria, come emerge chiaramente dalla lirica Dall’Olanda: Amsterdam.

Un percorso di lettura 

Un percorso di lettura dell'opera Strumenti umani attraverso i tre momenti in cui si suddivide la raccolta, con riferimento ad alcune poesie e ad alcuni eventi storici:
PRIMO MOMENTO: (1945-1950) Momento del ritorno dalla guerra e voglia di cancellare le brutture del passato. Tuttavia si fa strada il presagio di una nuova sconfitta.
Saba: nell’imprecazione dolorosa di Umberto Saba, Sereni mostra il suo presagio di una nuova sconfitta.
Un ritorno: Sereni torna nei luoghi felici dell’infanzia, ma non è felice perché sente un vuoto dentro di sé.
Via Scarlatti: la via è la metafora della sua vita, col suo passato luminoso, il suo presente e il suo futuro incerto.
STORIA:
La guerra fredda: sono i primi anni del dopoguerra e il clima internazionale preannuncia la guerra fredda.
Le elezioni italiane del 18 aprile 1948: sono queste le elezioni che provocano l’imprecazione dolorosa di Saba.
SECONDO MOMENTO: (1950-1960) Momento in cui, svelata la sconfitta presagita, si alterna da una parte il rimorso per non aver partecipato alla guerra e per aver sempre vissuto ai margini della vita, dall’altra la protesta che nasce dalla paura di un nuovo imprigionamento.
Una visita in fabbrica: con questa lirica, Sereni protesta di dover subire un nuovo tradimento, di finire ingabbiato sotto le grinfie del neocapitalismo.
In questo tempo d’incertezza, Sereni trova consolazione nell’amicizia o nella contemplazione dell’immutabilità dei vecchi strumenti di lavoro.
Anni dopo: in questo tempo di incertezza e precarietà, Sereni si consola trovando conforto nell’amore e nell’amicizia.
Ancora sulla strada di Zenna: altro motivo di consolazione Sereni lo trova nella contemplazione dei vecchi ed immutati strumenti di lavoro.
STORIA:
Il boom economico italiano: fra la fine degli anni cinquanta e gli inizi degli anni sessanta abbiamo in Italia la nascita del neocapitalismo.
TERZO MOMENTO: (1960-1965) Momento dell’impegno civile e della chiarezza intellettuale: ciò si manifesta attraverso il tema dell’importanza della testimonianza e della fedeltà alla memoria.
Dall’Olanda: Amsterdam: con questa lirica, Sereni manifesta di voler affidare alla propria poesia il compito di essere testimone del proprio tempo.
Questa chiarezza intellettuale è ben visibile anche nel tema dei morti: i morti sono coloro che possono svelare il senso ultimo dell’esistenza e quindi incoraggiare il poeta a farsi avanti per riempire quel vuoto che si è formato.
La spiaggia: Questo testo conclude la raccolta Gli strumenti umani. Oltre a definire e riassumere i temi fondamentali del libro, ne racchiude la poetica sottolineando il suo allontanamento sia dall'Ermetismoche dalla tradizione simbolista. Il desiderio di ritrovare nella natura delle corrispondenze è ormai abbandonato, preferendo ricostruire semplicemente il paesaggio marino attraverso i suoi elementi caratteristici che lo accompagnano in un proprio itinerario intellettuale. L'apparente semplicità della tematica nasconde in sé un impegno storico e politico molto forte.L'occasione della poesia è l'annuncio, dato da qualcuno al telefono, che gli amici sono già partiti dal luogo di vacanza e non faranno più ritorno. Questo banale evento quotidiano viene elevato dal poeta ad una situazione analoga alla morte; in particolare il termine "morti" nasconde il riferimento a tutti coloro che perdendo la pretesa della propria individualità sono "condannati storici al mutismo" (Franco Fortini). Contrariamente il poeta si dimostra convinto di poter scorgere in lontananza un futuro riscatto; un giorno, anche coloro che si trovano ancora in una zona di oscurità, storica ed individuale, troveranno il coraggio di rivelare il proprio valore.
Il muro: in questa lirica Sereni narra l’incontro con il padre morto, il quale lo rasserena e lo invita a vivere il presente e ad essere sé stesso.
STORIA:
La contestazione del sistema: in questo periodo abbiamo negli Stati Uniti i primi segni di protesta e d’impegno civile da parte dei giovani.
Il Sessantotto in Italia: la contestazione del sistema in Italia nei confronti del neocapitalismo.

Opere 

Poesia 

Frontiera, Edizione di Corrente, Milano 1941 (II ed. accresciuta col titolo Poesie, Vallecchi, Firenze 1942)
Diario d'Algeria, Vallecchi, Firenze 1944 (poi Milano 1965)
Una polvere d'anni di Milano, Maestri, Milano 1954 (con tre disegni di Attilio Rossi)
Non sanno d'essere morti, San Rafael 1955
Frammenti di una sconfitta-Diario bolognese, Scheiwiller, Milano 1957 (con una acquaforte di Franco Gentilini, 130 esemplari)
Appuntamento a ora insolita, a cura di Vanni Scheiwiller, Allegretti di Campi, Milano 1964
Gli strumenti umani, Einaudi, Torino 1965; nuova ed. ivi 1975
Lavori in corso, Scheiwiller, Milano 1965 (poi Luxembourg 1970)
Dodici poesie, Sommaruga, Verona 1966 (con un'acquaforte di Pio Semenghini, 125 esemplari)
La guerra girata altrove, Editiones Dominicae, Verona 1969
Addio Lugano bella, Edizioni dell'Upupa, Firenze 1971 (con sei serigrafie di Ernesto Treccani)
Da tanto mare, Galleria L'incontro, Milano 1971 (con due litografie di Gianni Dova)
Sei poesie, ivi 1972
Poesie scelte (1935-1965), a cura di Lanfranco Caretti, Mondadori, Milano 1973
Toronto sabato sera (con Fantasie di Kodra), Edizioni per la Galleria Rizzardi, Milano 1973
Un posto di vacanza, Scheiwiller, Milano 1974
A Venezia con Biasion, Edizioni Ca' Spinello, Urbino 1975 (con sei acqueforti di Renzo Biasion)
Tre poesie per Niccolò Gallo, edizioni Galleria Pananti, Firenze 1977 (con nove cartegialle di Mario Marcucci, 350 esemplari)
Nell'estate padana, La Spirale, Milano 1978 (con tre acquetinte di Enrico Della Torre, 90 esemplari)
Rapsodia breve (con introduzione di Lento Goffi), Il Farfengo, Brescia 1979
Stella variabile, con litografie di Ruggero Savinio, Amici del libro, Verona 1979; Garzanti, Milano 1981; ivi 1982
Tutte le poesie a cura di Maria Teresa Sereni, con prefazione di Dante Isella, Garzanti, Milano 1986
Il grande amico. Poesie 1935-1981, (introduzione di Gilberto Lonardi, commento di Luca Lenzini), Rizzoli, Milano 1990
Poesie. Un'antologia per la scuola, a cura di Dante Isella e Clelia Martignoni, Nastro & Nastro, Luino 1993
Poesie, edizione critica a cura di Dante Isella, Mondadori, Milano 1995

Prosa 

Gli immediati dintorni, Il Saggiatore, Milano 1962
L'opzione, Scheiwiller, Milano 1964
Ventisei, Edizioni dell'Aldina, Roma 1970 (con sei acqueforti di Augusto Perez, 75 esemplari)
Letture preliminari, Liviana, Padova 1973
Il sabato tedesco, Il Saggiatore, Milano 1983
La traversata di Milano, in Poesia Uno, Guanda, Milano 1980
Gli immediati dintorni primi e secondi, Il Saggiatore, Milano 1983
Senza l'onore delle armi, Scheiwiller, Milano 1986
Sentieri di gloria, Mondadori, Milano 1995
La tentazione della prosa, a cura di Giulia Raboni, introduzione di Giovanni Raboni, Mondadori, Milano 1998
Viaggio in Cina, a cura di Emanuela Sartorelli, Via del vento, Pistoia, 2004

Lettere 

Lettere 1946-1980, con Piero Chiara, a cura di Federico Roncoroni, G. e M. Benincasa, Roma 1993
Una lunga amicizia: lettere 1938-1982, con Attilio Bertolucci, a cura di Gabriella Palli Baroni, prefazione di Giovanni Raboni, Garzanti, Milano 1994
La giovinezza che non trova scampo: poesie e lettere degli anni trenta, con Antonia Pozzi, a cura di Alessandra Cenni, Scheiwiller, Milano 1995
Un tacito mistero. Il carteggio Vittorio Sereni-Alessandro Parronchi (1941-1982), a cura di Barbara Colli e Giulia Raboni, prefazione di Giovanni Raboni, Feltrinelli, Milano, 2004
Gian Carlo Ferretti, Poeta e di poeti funzionario: il lavoro editoriale di Vittorio Sereni, Il Saggiatore, Milano 1999 (contiene lettere)
Miei cari tutti quanti...: carteggio di Vittorio Sereni con Ferruccio Benzoni e gli amici di Cesenatico, a cura di Dante Isella, San Marco dei Giustiniani, Genova 2004
Il cerchio imperfetto: lettere 1946-1954, con Umberto Saba, a cura di Cecilia Gibellini, Rosellina Archinto, Milano 2010
Occasioni di lettura. Le relazioni editoriali inedite (1948-1958), a cura di Francesca D'Alessandro, Nino Aragno Editore, Torino 2011.

Traduzioni 

Julien Green, Leviatan, Mondadori, Milano 1947
Paul Valéry, Eupalinos, L'anima e la danza, Dialogo dell'albero, Mondadori, Milano 1947; come Tre dialoghi, Einaudi, Torino, 1990
William Carlos Williams, Poesie, immagini di Sergio Dangelo, Edizioni del Triangolo, Milano 1957; Einaudi, Torini 1961
René Char, Fogli d'Ipnos, Einaudi, Torino 1968
René Char, Ritorno sopramonte e altre poesie, Mondadori, Milano 1974 (vincitore del Premio Monselice)
Guillaume Apollinaire, Eravamo da poco intanto nati, Vanni Scheiwiller, Milano 1980
Il musicante di Saint-Merry e altri versi tradotti, Einaudi, Torino 1981; l'ed. 2001 con introduzione di Pier Vincenzo Mengaldo
René Char, Due rive ci vogliono. Quarantasette traduzioni inedite, con una Presentazione di Pier Vincenzo Mengaldo, a cura di Elisa Donzelli, Donzelli, 2010.

Voci correlate 


Altri progetti 

Collabora a Wikiquote Wikiquote contiene citazioni di o su Vittorio Sereni

Collegamenti esterni 





Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Διαβάζοντας τον νέο Πεσόα μες στη φρενίτιδα.




Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο.

Ο δρόμος της μάσκας. (2006)


Σε ένα διάλειμμα της δουλειάς, μπόρεσα να διαβάσω λίγα ποιήματα από μια νέα μετάφραση του Πεσόα. Καιρό είχα να δω κάτι τόσο αυστηρό και ακύμαντο, ωστόσο ανθρώπινο. Συνηθίζουμε τη ζωή να την καταλαβαίνουμε μέσα από το δράμα και το πάθος της (και το υπαρξιακό «κουτσομπολιό» της) – αυτοί οι καθαροί και ακηλίδωτοι στίχοι μού θύμισαν την ήσυχη απελπισία που έχουν όσοι καταλαβαίνουν σε τι κόσμο ζούμε και κατάγονται από γένος καλό. Δεν φωνάζουν ούτε κλαίνε, απλώς παρατηρούν.

Κοιτάζω τη σιωπηλή λίμνη
Που το νερό της η πνοή του αέρα ρυτιδώνει
Μη γνωρίζοντας αν τα επινοώ όλα εγώ
Ή εάν όλα ανίδεα είναι

Η λίμνη τίποτα δε λέει. Τ’ αεράκι
Σαλέυει, μα δε με αγγίζει,
Δεν ξέρω αν είμαι ευτυχής
Ούτε αν επιθυμώ να είμαι

Από μια ειδική γωνία, ο Πεσόα μού θυμίζει τον Καβάφη. Όχι μόνο διότι μισούν κι οι δύο το μελόδραμα και τη μέθεξη και τα μεγάλα λόγια. Αλλά για την ίδια την ξηρότητα της ζωής του. Το γεγονός ότι δούλευε σε μια Εταιρεία Εισαγωγών-Εξαγωγών και τη νύχτα έγραφε αδιάκοπα. Ζούσε σε νοικιασμένα δωμάτια της Λισαβόνας, ή σε συγγενείς. Δεν είχε σεξουαλική ζωή – μια φίλη που είχε, τη χώρισε λέγοντας: «Η μοίρα μου υπακούει σε έναν νόμο αλλιώτικο, την ύπαρξη του οποίου μερικοί ούτε καν υποψιάζονται.» Ήταν δριμύς άνθρωπος εσωτερικά, μη ταξινομήσιμος, στυφός. Πέθανε νέος, στα 47, απ’ το ποτό. Σ’ ένα μπαούλο είχε ταξινομήσει 25.426 ανέκδοτα κείμενα, δεμένα με τάξη, γραμμένα με 72 διαφορετικά ονόματα – «ετερωνυμίες», όπως επικράτησε να λέγονται.

Διαβάζω, μέσα στον πυρετό της Τρίτης που κλείνουμε φύλλο, και είναι σα να ακούω μια οικεία, παλιά μουσική. Που εφαρμόζει σα γάντι πάνω στη νεα, κουλ κατάσταση των 20something – τη λακωνική και κουρασμένη από την αισθηματολογία. Που θέλει να κανονιστεί πίσω από ορισμένες αξίες, χωρίς η ρητορική του προβάτου να της σφίγγει το σβέρκο. Που θέλει αξιοπρέπεια, δίχως υπαρξιακά σαβουάρ βιβρ.

Οι ρυτίδες τρεμουλιάζουν, χαμογελούν
Πάνω στα κοιμισμένα νερά.
Γιατί να έχω φτάξει από όνειρα
Τη μόνη ζωή που έχω;

Όχι αδίκως, οι περισσότεροι κριτικοί όταν μιλούν για τον Πεσόα μιλούν για τις 72 περσόνες του. Για το «είμαστε μια στοίβα σπασμένες εικόνες» του Ελιοτ. Και λένε ότι αυτό είναι ένα από τα συστατικά της ποίησής του που την έκαναν τόσο δημοφιλή στην πολυπλόκαμη, διχασμένη και αντιφατική μας εποχή. Δεν συμφωνώ. Όλες οι περσόνες του λένε το ίδιο πράγμα. Κι αυτό που αναδίδουν είναι μια μεγάλη ψυχραιμία. Αυτό είναι που ζητάει σαν νερό ο καινούργιος κόσμος, ο δροσερός και κουλ. Τώρα, που γίνεται το μεγάλο ξεκαθάρισμα. Και οι υποκρισίες και οι ψευδωνυμίες, ένθεν και ένθεν, αποκαλύπτονται και τις παίρνει ο σκουπιδιάρης. Κάτι υγιές θα επικρατήσει από όλο αυτό το χάος της μικρότητας και της παρενδυσίας, που με άλλο τρόπο θα ξαναπεί το ίδιο πράγμα: «Για να είσαι μεγάλος να είσαι ολόκληρος: τίποτα από τον εαυτό σου μην υπερβάλλεις ή αποκλείεις.»

Αυτό κάνει μοντέρνο τον Πεσόα. Η ειλικρίνεια να δει αδιατάρακτος τα πολλαπλά κομμάτια του και όλα να τα υιοθετήσει. Σαν ορφανά – διαρκώς και πάντα.


πηγή: http://www.lifo.gr/

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Σρέτσκο Κοσοβέλ (Srečko Kosovel) – Ο «Ρεμπώ» του σλαβόφωνου κόσμου




Σιωπηλή ποίηση

  
Τα μεσάνυχτα, οι περιπλανώμενες ψυχές,
οι κάμποι λάμπουν απ’ το χιόνι,
και μέσα μου ξυπνούν αισθήσεις καταπιεσμένες.
Πηγάζουν από την καρδιά.

Στο σκοτεινό δωμάτιο μου
εισέρχεται το φως από τις πεδιάδες που καλύπτονται με λευκό.
Στο καθαρό του φεγγαριού η ψυχή μου κάνει βόλτες
μαζί σου, μαζί σου.

Στην καρδιά μου σπασμένη, πικρή,
αναλαμπή της σιωπηρής αλήθειας
οι σκιές των δέντρων κρύβουν το ρυθμό της ζωής
σαν κάποιος στα ξαφνικά να με φίλησε.

 Μετάφραση από τα σλοβενικά στα ιταλικά: Ruzica Leontic
 Μετάφραση από τα ιταλικά στα ελληνικά: Κοκολογιάννης Κωνσταντίνος


Σρέτσκο Κοσοβέλ

Ο Σρέτσκο Κοσοβέλ –ο «Ρεμπώ» του σλαβόφωνου κόσμου– γεννήθηκε στην πόλη Σεζάνα της Σλοβενίας, το 1904. Σπουδάζει Ρωμανική και Σλαβική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνας. Το 1922, ιδρύει το λογοτεχνικό περιοδικό Lepa Vida. Η συντακτική επιτροπή του εντύπου αποτελείται από Σλοβένους φοιτητές που αντιδρούν στην κατοχή της πατρίδας τους από τα ιταλικά στρατεύματα. Το 1923, εκδίδει την εφημερίδα Novi Kres και το 1925 το πρωτοποριακό περιοδικό Mladina, το οποίο ο Κοσοβέλ φιλοδοξεί να ανάγει σε πανεθνική, αριστερή έκδοση που θα φιλοξενεί όλους τους μοντερνιστές και αβανγκάρντ καλλιτέχνες της ευρύτερης γιουγκοσλαβικής επικράτειας. Πεθαίνει από μηνιγγίτιδα στις 26 Μαίου του 1926, μόλις σε ηλικία 22 ετών. Μια κορδέλα –στα χρώματα της σλοβενικής σημαίας– στολίζει το φέρετρό του. Οι Ιταλοί καραμπινιέρι που παρευρίσκονται....

Εισαγωγή και μετάφραση: Μιχάλης Παπαντωνόπουλος

ΚΟΝΣ

Ο κουρασμένος άνθρωπος της Ευρώπης
κοιτάζει θλιβερά κατά το βράδυ το χρυσό –
το εξίσου θλιβερό με την ψυχή του.
Κρας.¹
Ο πολιτισμός δεν γνωρίζει από καρδιά.
Και αντιστρόφως.
Φρικτός ο αγώνας· οδυνηρός.
Σβήνει, αδειάζει η ψυχή.
Το βράδυ καίει σαν φλόγα.
Πεθαίνει η Ευρώπη!
Έλεος! Έλεος!
Κύριε καθηγητά,
αντιλαμβάνεστε την έννοια «ζωή»;

  1. Κρας: περιοχή της Σλοβενίας



Srečko Kosovel
From Wikipedia, the free encyclopedia

Srečko Kosovel  (18 March 1904 – 26 May 1926) was a Slovene expressionist poet who evolved towards avant-garde forms. Since the 1960s, Kosovel has become a poetic icon, in the league of the most prestigious Slovene literates like France Prešeren and Ivan Cankar. Alongside Edvard Kocbek, he is considered as the most important Slovene poet of the post-World War I period. He produced an impressive body of work of more than 1000 poems with a quality regarded as unusually high for his age. Most of his works were published almost four decades after his early death.

Upbringing and Early Life

Kosovel was born in 1904 to Anton and Katarina Kosovel (née Streš) in Sežana, a town in the Kras region of the County of Gorizia and Gradisca, then part of the Austro-Hungarian Empire. His mother, descendant of a wealthy Slovene family fromTrieste, was 40 years old at the time of his birth. His father was a local teacher and a choir leader from the Vipava Valley. Srečko was the youngest of five children; he had a brother and three sisters. Srečko and his family lived in the nearby village of Tomaj until 1924.
It seems that Kosovel wrote from an early age. When he was only 11, one of his poems (about the fairness of the city ofTrieste) was published in the children's magazine Zvonček. The World War I, which broke out in his teenage years, had a traumatising effect on him. It seems he had regular contact with wounded soldiers and saw corpses, since the battlefield was only some 15 kilometers from his home.
Kosovel finished elementary school in 1915.

Early Years In Ljubljana

In 1916, Kosovel moved to Ljubljana with his sister to continue with his studies, staying there until his death. In 1919, he met Branko Jeglič, a poet who later became a close friend to Kosovel. Jeglič produced a student literary newspaper called Kres ("Bonfire"), which Kosovel participated in. Jeglič died soon after and Kosovel published a touching obituary in a Slovenian newspaper of Trieste. At this time, Kosovel also made his first true attempt in poetry. Much of his poetry at this time and later concerned his longing for his family and a reflection on landscapes of the Kras region. It is thought that the poem "Rider in Dark Night", which he showed to his brother, was his first serious poetic attempt.
In 1920, he shared a flat with the young writer and esitor Ludvik Mrzel for 18 months. Kosovel contributed to Mrzel's newspaper as a writer.

Student years and early literary activity

In 1922, Kosovel enrolled in the University of Ljubljana, where he studied Romance and Slavic philology. In this period, he established a youth literary magazine called Lepa Vida ("The Fair Vida", a motive from Slovene folk poetry), published by an organization of students from the Italian-occupied Julian March studying in Yugoslavia. After World War I, Trieste and the Slovenian Littoral had just been annexed by Italy, with the local Slovene population exposed to the terrorist acts of the fascist movement and later to the oppression of the Fascist regime. As an editor of Lepa Vida, Kosovel met the magazine's co-editor Alfonz Gspan, who would later edit Kosovel's first collection of poetry. In the same circle, Kosovel also became acquainted with the poet Ivo Grahor, who introduced Kosovel to the avant-garde movement, and writer Bogomir Magajna.
In the autumn of 1923, Kosovel established the "Ivan Cankar Club", named by the Slovenian radical author. The club organized debates on literature, social and political issues, published gazettes (Novi Kres - "New Bonfire"). Internal disputes soon emerged. Kosovel moved closer to socially and artistically revolutionary ideas, while the other influential member, Anton Ocvirk stood on more conservative position. Despite their frequent clashes, Ocvirk would later become the editor of Kosovel's "Collected Works", from the first edition of which he however omitted the most provocative and daring poetic attempts.
In 1923, Kosovel and Ivo Grahor started editing the progressive journal Vidovdan. Grahor influenced Kosovel significantly, informing him of recent artistic developments in modern European literature. He also introduced Kosovel to the works of numerous Soviet and German avant-gardiste artists.



Manuscript of Kons 5, one of Kosovel's most famous late poems

In 1925, Kosovel was considering establishing a new modernist magazine with the constructivist artist Avgust Černigoj. Černigoj suggested the magazine be calledKonstruktor ("Constructor"), while Kosovel preferred KONS. It was in the summer of 1925, that Kosovel started writing his famous constructivist poems, calling them konsi(kons in singular), short for konstrukcije ("constructions").
At about the same time, Kosovel prepared to publish a collection of his early poems, entitled Zlati čoln ("Golden Boat"). With this selection of poems, he intended to put an end to his early style, strongly influenced by the impressionist poetry of Josip Murn. He was however crushed by the negative response of both publishing houses and some of his closest friends.
Kosovel then turned exclusively to his constructivist poetry, which he wanted to publish in a collection entitled Konsi. He however never managed to achieve this; his constructivist poetry would remain unknown to the public until as late as 1967, when Anton Ocvirk decided to release Kosovel's collection under the title Integrali '26.
The same year, in 1925, Kosovel became editor of the magazine Mladina (Youth). This had an enormous impact on his life: he had very ambitious plans with the journal, intending to transform it into a nationwide left-wing publication that would attract all modernist and avant-gardiste artists from Slovene Lands and Yugoslavia, as well as serving as the platform for a radical Slovenian political agenda. He remained the programme editor of the paper until his death.

The last period

The year 1925 was Kosovel's most productive period. It was also a time that saw him shift his politics to the left. As his prose became simpler in style, it had a greater appeal to the proletariat. Kosovel conceived the idea of a proletarians' writers union and a publishing house called Strelci ("Archers"), in which his collection of constructivist poetry could also be published.
During all this period, the "Ivan Cankar Club" continued its activity, organizing literary and poetic evenings. In a winter evening in 1926, Kosovel visited the industrial town ofZagorje to perform in one of such events. Following his recital, Kosovel waited for the train to return to Ljubljana, catching a cold, which eventually developed into meningitis. He returned to his home village in theKras to cure himself, but died on 26 May 1926. He was buried on 29 May 1926. His coffin was adorned with a ribbon with the colours of the Slovene flag placed on it. The Italian Carabinieri, who had been present at the burial to prevent any "nationalist" outburst, threatened to exhume the coffin to remove the ribbon but this did not occur[citation needed].

Publications Following Kosovel's Death

In 1927, Alfonz Gspan published his late friend's early poems in a booklet consisting of 66 works. In 1946, Anton Ocvirk published Kosovel's "Collected Works", which were received by interest from the literary community. Ocvirk further published "The Golden Boat" in 1954. These publications however omitted Kosovel's late works. Only in 1967, a book called "Integrals '26" was published, edited by Ocvirk. The third volume of "Collected Works" was published in 1977.
Kosovel also left unfinished works in lyrical prose form, sketches, note, diaries and essays and criticisms concerning cultural problems. Much of it was published in 2004, on the 100th anniversary of Kosovel's birth, in the monograph entitled Ikarjev sen ("Icarus'es Dream"), edited by the literary critics Aleš Berger and Lugwig Hartinger.
A new selection of Kosovel's poetry has been translated into English by Bert PribacDavid Brooks, assisted by Teja Brooks Pribac: "The Golden Boat: Selected Poems of Srečko Kosovel" (Salt 2008).

Kosovel's poetry

The poetry of Kosovel is seen to come from three artistic movements: ImpressionismExpressionism and Constructivism. Kosovel's poetry also incorporates elements with DadaismSurrealism and Futurism. His style is too complex to be identified by a particular movement or current. His works show his concern with social and political oppression in the Slovenen Lands, the fate of Slovenes threatened by foreign powers, the feeling of a decadence of Europe and the hope for a "new dawn". The Kras region, with its ascetic and rigid scenery, is one of the main motifs in Kosovel's poetry. His verses are full of witirony, depth and a sentiment of tragedy.
He has been often compared to other brilliant and tragic European authors from his same generation, such as the Hungarian Attila József, Italian Cesare Pavese, or Spanish Federico Garcia Lorca.

Famous poems

[edit]External links





Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΤΕΡ




Γιώργος Κάρτερ
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Γιώργος Κάρτερ του Νικολάου (Κέρκυρα, 27 Ιανουαρίου 1928 - Αθήνα, 22 Ιουλίου 2012) ήταν Έλληνας λογοτέχνης, κριτικός θεάτρου και τηλεόρασης.

Βιογραφικά στοιχεία 

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1928. Το πλήρες όνομά του ήταν Γεώργιος-Αρμάνδος-Αλέξανδρος. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και είναι διπλωματούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Συνέχισε με σπουδές τηλεόρασης στην Αυστρία και την Ιταλία.
Από το 1949 ως το 1965 εργάστηκε στο ραδιόφωνο, όπου σκηνοθέτησε ραδιοχρονικά και θεατρικά έργα κι έγραψε 500 περίπου εκπομπές, μεταξύ των οποίων τις σειρές «Σύγχρονη Πνευματική Ελλάδα» και το ηχητικό ντοκιμαντέρ «Η Φωνή του 20ού αιώνα», το πρώτο που μεταδόθηκε από την Ελληνική Ραδιοφωνία και το Ρ.Ι.Κύπρου.
Από την έναρξη λειτουργίας της τηλεόρασης, το 1965, ήταν από τα βασικά της στελέχη. Παράλληλα, δημοσιεύει σχετικά άρθρα σε εξειδικευμένα περιοδικά (όπως την «Τεχνική Εκλογή») και συνεργάζεται σε εγκυκλοπαιδικά λεξικά. Τα μελετήματά του για τα ΜΜΕ εγκαινίασαν την ελληνική βιβλιογραφία του είδους. Έχει κάνει ανακοινώσεις κι ομιλίες, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, ενώ διατηρούσε στήλη κριτικής ραδιοφώνου στην «Εκλογή» της Ελένης Βλάχου και τηλεόρασης στις «Εικόνες» της εφημερίδας «Έθνος».
Αμέσως μετά τη μεταπολίτευση το 1974, παρουσιάζει στην Τηλεόραση τις «Ειδήσεις» κι εκπομπές της σειράς «Μια ταινία, μια συζήτηση».
Στα Γράμματα εμφανίστηκε σε ηλικία δεκαεφτά χρονών με την ποιητική συλλογή «Αντιφεγγίσματα της ψυχής μου» κι ως τώρα έχουν εκδοθεί 33 βιβλία του και τρία στο εξωτερικό. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ρουμανικά, τουρκικά, ουγγρικά, ισπανικά και βουλγαρικά, δημοσιευμένα σε ξένες ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά.
Είναι επίτιμος πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και επίτιμος γενικός γραμματέας της Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.
Ο Γιώργος Κάρτερ διετέλεσε διευθυντής Τηλεόρασης της ΕΡΤ-1, διευθυντής Ραδιοφωνίας-Τηλεόρασης της ΕΡΤ-2, μέλος του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, Πρόεδρος της Ε. Ε. Λογοτεχνών, μέλος της COM.E.S (Ευρωπαίων συγγραφέων) και επανειλημμένα πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Εθνικού θεάτρου. Το 1973 παρουσίασε το τηλεπαιχνίδι "Τηλεσταυρόλεξο".
Το πνευματικό και ποιητικό του έργο βράβευσε η Ακαδημία Αθηνών, ο Δήμος της Φλωρεντίας με αργυρό μετάλλιο και τον τίτλο του επίτιμου δημότη, ο Δήμος Αχιλλείων, η ΕΤ 3, το Ίδρυμα Αθ. Μπότση, καθώς και ο Δήμος της Κέρκυρας με το "Μετάλλιο Αξιοσύνης". Τον τίμησαν, επίσης, το 2009 ο Δήμος Καλαμαριάς κι ο Σύλλογος Κερκυραίων Θεσσαλονίκης.
Είναι αδελφός του ζωγράφου Ερνέστου Κάρτερ και νυμφευμένος με την γνωστή βιολονίστρια Ισμήνη Χρυσοχόου.
Απεβίωσε αιφνιδίως την Κυριακή 22 Ιουλίου 2012 σε ηλικία 84 ετών στην Αθήνα.

Ποίηση 

Στο χώρο των Γραμμάτων εμφανίσθηκε το 1945 με τη ποιητική του συλλογή "Αντιφεγγίσματα της ψυχής μου". Άλλα ποιητικά έργα του, είναι:
"Δευτέρα Παρουσία" (1948)
"Σάντερμαχ" (1954)
"Απόψε η γη καίει" (1958)
"Ποιήματα 5" (1965)
"Εσωτερική υπόθεσις" (1974)
"Ποιήματα" (1976)
"Ατομικός Φάκελλος" (1982)
"Ενδόμηση" (1991)
"Βιο-λογία" (1994)
"Οίκος Ενοχής" (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών) (1999)
"Το λάλον αίμα (2003)
"Κατά παντός υπευθύνου" (2007)
«Η Μέθοδος των τριών + 1» (2009)
«111»

Δοκίμια - μελέτες 

"Το ραδιόφωνο και η αισθητική του" (1955)
"Γνωριμία με την Τηλεόραση" (1962)
"Ραδιόφωνο και Τηλεόραση" (1966)
"Εισαγωγή στη Τηλεόραση" (1966)
"Ιστορικά της Τηλεόρασης" (1979)
"Δοκιμές για την Τηλεόραση" (1976)
"Κείμενα Επικοινωνίας" (1981)
"Τηλεόραση: Θέσεις και καταθέσεις" (1986)
"Αναφορά στο ζωγράφο Ερνέστο Κάρτερ" (1996)
"Ο Ζωγράφος Γεώργιος Σαμαρτζής" (1997)
"Ανιχνεύσεις και εκτιμήσεις" (1998)
"Παναγιώτη Σ. Σαμαρτζή : «Καθημερούσιαι Ειδήσεις» 1854-67. Πρόλογος,επιμέλεια κειμένων (2000)
"Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση - Ιστορία και ιστορίες" (2004)
"Ανιχνεύσεις και εκτιμήσεις", β΄ τόμος (2008)
"Οι δικοί μου της Κέρκυρας" (2009)
"Τέχνη και επικοινωνία" (2010)
ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟ

"Επιστροφή στη Ρώμη" (1957)
ΚΡΙΤΙΚΗ

"Θεατρική θεώρηση" (1978)
"Κριτική της Ελληνικής Τηλεόρασης", α΄τόμος (1988)
"Κριτική της Ελληνικής Τηλεόρασης", β΄τόμος (1995)
ΔΙΣΚΟΙ ΗΧΟΥ

"Ο Μεγάλος Πόλεμος" (1967)
"7 χρόνια Δικτατορία" (1975)
"Ο 20ός αιώνας αρχίζει" (Συνεργασία με τον Φρ. Γερμανό) (1976)
"Μεγάλες στιγμές του αιώνα μας" (1978)
"Φωνές της Λογοτεχνίας μας" (1978)
"Φωνές της Λογοτεχνίας μας" - Έλλη Αλεξίου (1985)
"Αφιέρωμα στο Μάνο Κατράκη" (1987).

Φιλμογραφία 

Ελευθέριος Βενιζέλος (1966)
Δυο κωθώνια στο ναυτικό (1952)

Πηγές 

«Who's Who» - Μέτρον
«Who is Who» - Hübner
Εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος-Λαρούς»
Εγκυκλοπαίδεια «Υδρία»
Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια
Μεγάλη Eγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας
Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια Ελλήνων Λογοτεχνών
Αρχεία Ελληνικής Βιογραφίας (1830 - 2010) - Μέτρον
Εκδόσεις Γαβριηλίδης: «Ο Ποιητής Γιώργος Ν. Κάρτερ», Συλλογικός τόμος (2009)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι 

«Πέθανε σε ηλικία 84 ετών ο Γιώργος Κάρτερ», άρθρο στον ιστότοπο της εφημερίδας «Τα Νέα», 24 Ιουλίου 2012.



Δύο βιβλία για το ποιητικό έργο του Γιώργου Κάρτερ, από τις Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ  +1, του Γιώργου Κάρτερ



Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΤΕΡ – Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ



Οκτώ άνθρωποι των Γραμμάτων μιλούν για το ποιητικό έργο του Γιώργου Κάρτερ

Tο βιβλίο  Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΤΕΡ, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, αποτελεί ένα συλλογικό έργο  με κείμενα ερμηνείας και κριτικής για το ποιητικό έργο του Γιώργου Κάρτερ  γραμμένα από οκτώ κορυφαίους ανθρώπους των Γραμμάτων.

Συγκεκριμένα, γράφουν για την ποίηση του Γιώργου Κάρτερ, οι εξής:
- Σωκράτης Λ. Σκαρτσής: "Η ποίηση του Γιώργου Κάρτερ"
- Άνα Μαρία Τουπάν: "Το 'συμπαγές σύμπαν' του ποιητή Γιώργου Κάρτερ", (μετάφραση Elena Lazar)
- Δημήτρης Α. Κράνης: "Παρουσίαση του ποιητή Γιώργου Κάρτερ"
- Μιχάλης Γ. Μερακλής: "Μια πολύπλευρη πνευματική προσωπικότητα"
- Ελένη Ηλιοπούλου - Ζαχαροπούλου: "Ο ποιητής Γιώργος Κάρτερ"
- Δημήτρης Νικορέτζος: "Ένας ουμανιστής ποιητής"
- Αντρέας Μπελεζίνης: "Τα 'βιοσχήματα' ενός ποιητή"
- Θεοδόσης Πυλαρινός: "Η ποίηση του Γιώργου Κάρτερ"



ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Μαυρομιχάλη 18, Αθήνα 106 80, τηλ/φαξ: 210 3636514



ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΤΕΡ: ΠΟΙΗΤΗΣ - ΔΝΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ (ΚΟΖΑΝΗ)

  
Εξέχοντες πνευματικοί δημιουργοί ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΚΑΡΤΕΡ: ΠΟΙΗΤΗΣ – ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ

Για να εκτιμήσεις και να αξιολογήσεις ποιητές και διανοούμενους του βεληνεκούς ενός εξόχως πνευματικού δημιουργού και ανθρώπου που λειτουργεί μια ολόκληρη ζωή στον πάνσεπτο ναό της Τέχνης, της Ανθρωπιάς και του πανανθρώπινου Δίκιου, απαιτείται, πέρα από γερή αρματωσιά, και κάποια υπέρβαση των ορίων της τόλμης.Η ταπεινότητά μου - που μου έλαχε ο απροσδόκητος και άκρως τιμητικός κλήρος να αναστραφώ με το έργο του Γιώργο Κάρτερ (όσο οι δυνατότητές μου το μπόρεσαν) και, μέσα - κυρίως - από το έργο, και με τον άνθρωπο Ποιητή-Διανοούμενο Γιώργο Κάρτερ - αποτολμά μιαν υπέρβαση και μιαν αποκοτιά: να ιχνηλατήσει με ιδιαίτερη ευλάβεια (ακροθιγώς προς το παρόν - με την προσδοκία μιας μελλοντικής εκτενέστερης προσέγγισης, αν οι περιστάσεις το επιτρέψουν και οι αντοχές είναι ανθεκτικές) το Ποιητικό έργο του σεμνού δημιουργού που στέκει στην κορυφή της πνευματικής δημιουργίας των νεότερων καιρών της χώρας μας. Τούτης της χώρας που επιμένει σταθερά να κιβδηλεύει τα γνήσια τιμαλφή και να στραγγαλίζει τους άξιους και τους τίμιους δημιουργούς, αναδείχνοντας «εκ του μη όντος» τους τσανακογλείφτες και οσφυοκάμπτες ή όλως ασπόνδυλους έρποντες! Που συντροφιάζουν, συσπειρώνονται, αλληλολιβανίζονται και αναρριχιούνται στις «κορυφές», ναρκισσευόμενοι και ναρκοθετούντες το δρόμο των άξιων και αυτόφωτων, εκείνων που παράγουν έργο και ευεργετούν τον Τόπο και το Λαό. Και, κατά δυστυχίαν, ο τόπος, η χώρα μας, ευμοιρεί σε ασπόνδυλους, που κατακλύζουν κάθε πόστο και κουμαντάρουν όλες τις εστίες που θα μπορούσαν να εκπέμψουν φως και να ποδηγετήσουν τα βήματα των ανθρώπων προς τη δημιουργία αξιών και ποιοτήτων.Έτσι, μένουν στην αφάνεια ή συσκοτίζονται, καταχωνιάζονται και παραδίνονται στη σιωπή οι αληθινοί δημιουργοί, ενώ «λάμπουν» οι φελλοί και οι ανάξιοι που προβάλλονται με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους από το διεφθαρμένο «σύστημα» - παραγωγό σαβούρας και ανείπωτης ευτέλειας.Ωστόσο, μέσα στα σπλάχνα της αστείρευτης λαϊκής σοφίας και ευθυκρισίας, στον πυρήνα τον ακίβδηλο του ασυμβίβαστου απλού ανθρώπου, κλώθονται ακατάλυτες αρετές και αξίες, σφυρηλατούνται αντιστάσεις και κρατάνε όρθιο το δέντρο της ζωής, παρά το σφοδρό δρολάπι που το δέρνει. Κ’ έρχεται κάποτε η ώρα που δικαιώνονται οι περιφρονημένοι, αναγνωρίζονται οι - σκόπιμα - αγνοημένοι, στεφανώνονται οι – σκόπιμα και πολύτροπα - προπηλακισμένοι και το δίκιο παίρνει την εκδίκησή του.Παρασύρθηκα, όμως, υπερβολικά και απομακρύνθηκα από το στόχο. Αλλά χρήσιμο είναι και τούτο, μια και ο λόγος για έναν Ποιητή-Διανοούμενο που δεν αξιώθηκε ανάλογης τιμής από Πολιτεία και Φορείς, ενώ ήσσονες ή και κάκιστοι έχουν περιβληθεί τηβέννους ακαδημαϊκών ή έχουν κατακλυστεί από βραβεία και επαίνους (ακόμα και τιμητικές συντάξεις από το δημόσιο κορβανά!), ελέω δεινότητας οσφυοκαμπτικής και ακατάσχετης σιελόρροιας! Φαινόμενο εξοργιστικό και κατ’ εξοχήν ελληνικό, σε όλους τους τομείς της ζωής!
Ο Γιώργος Κάρτερ είναι ένας σεμνός δημιουργός με έργο σπάνιας ποιότητας και αδιαμφισβήτητης αξίας. Έργο ρωμαλέο, ανθρωποκεντρικό, σεμνοπρεπές, πολύτροπο και πολύφωτο, λιτό σαν κολώνα δωρικού ναού, που, ενώ δεν κραυγάζει και δεν θορυβεί, υποβάλλει και δονεί νου και καρδιά του αναγνώστη. Συνεπαίρνει και συγκινεί. Ριπίζει σαν ζείδωρη πνοή και εμψυχώνει τον τυχερό που έλαχε στο δρόμο του αυτό το εξαίσιο δώρο. Τον εμπλουτίζει με ακίβδηλα μηνύματα στοχασμού, με γνήσια συναισθήματα ανθρωπισμού και ιερής αφοσίωσης στη θητεία της προσφοράς στον ανώνυμο της ζωής και της βιοπάλης, στον ταπεινό και γνήσιο άνθρωπο που τον δέρνουν όλοι οι αγέρηδες της κατεστημένης κακουργίας που μαστίζει τον πλανήτη γη και τον μετατρέπει σε τόπο οδύνης και ατέλειωτων στεναγμών! Ο Γιώργος Κάρτερ είναι ο ευαίσθητος δημιουργός που βιώνει την παγκόσμια περιπέτεια του ανθρώπου και την μετατρέπει σε Τέχνη πολύβουη και πολύφωνη, καταγγέλλοντας δωρικά, μα βαθυνόητα, το στραγγαλισμό του ανθρώπου και κάθε πλάσματος, κάθε ύπαρξης (ζωικής και φυτικής) από απάνθρωπους «σχεδιαστές» κολάσεων και δημιουργούς οδυρμών! Ο λόγος του Γ. Κάρτερ είναι ένα ήρεμο ποτάμι, «οίον ελαίου ρεύμα», που κλείνει μέσα στη «βουερή σιγή» τους όλους τους καημούς του πολύπαθου πλανήτη, όλες τις οιμωγές όσων βασανίστηκαν και βασανίζονται, όσων δυναστεύονται και πάσχουν, όσων σε τίποτα δεν έφταιξαν μα πληρώνουν άδικα εξαιτίας της απάνθρωπης πανουργίας κάποιων τυχοδιωκτών που λυμαίνονται την ανθρωπότητα, σπέρνοντας δάκρυα και κουφάρια σε όλα τα μονοπάτια της ανθρώπινης διάβασης, όπου κάποτε ζούσε η ανθρωπότητα με ειρήνη και αξιοπρέπεια, με δημιουργική πνοή, αγάπη και ομόνοια, με κοινή μοίρα κάτω από τις αχτίνες ενός ήλιου που χάριζε τη θαλπωρή του σε κάθε ζωντανή ύπαρξη! Αυτόν τον κόσμο, αυτή τη γη που έχει λεηλατηθεί και αδιάκοπα μακελεύεται, νοσταλγεί και εύχεται ο ποιητής να δει ν’ απλώνεται πάλι σε τούτο τον πλανήτη. Η Ποίηση του Γ. Κάρτερ είναι υπόκωφος θρήνος για τη χαμένη ευτυχία και υποβλητικός ευχετικός ύμνος για μια Ανάσταση της ανθρωπότητας και μια φωτοχυσία δημιουργική και ζωοδότρα για όλα τα δημιουργήματα της γης. Ο λόγος του ποιητή πυκνός, υποβλητικός «σημαίνει» και αφυπνίζει, σφυρηλατεί και πλάθει συνειδήσεις. Είναι υποβλητικός πλαστουργός και όχι φωνασκών κομπορρήμων. Έμπλεως ουσίας και οδύνης, μέτρου και φρόνησης, ιχνηλατεί τους δρόμους της πανανθρώπινης οδύνης, καταγράφει την πολύτροπη κακουργία και μάχεται ανύσταχτα για την Ανατολή της Ανθρώπινης Ζωής! Έτσι πορεύονται και δημιουργούν όσοι στα σπλάχνα τους έχουν αναμμένο, άσβηστο, το καντήλι του χρέους απέναντι στον άνθρωπο και τη μοίρα του. Όσοι έχουν ενστερνιστεί το Σοφόκλειο ρήμα: «ω πόνοι, πρόγονοι πόνων»! Όσοι είναι αυθεντικοί δημιουργοί και όχι καιροσκόποι ταπεινών και ευτελών στόχων και οραμάτων ανίερων, ευτελείς ασπόνδυλοι δούλοι κάθε χθαμαλού!

ΓΓ. ΚΩΤΣΑΔΑΜ






Κατερίνα Γώγου «Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ' έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του»

  Γράφει η Θέκλα Γεωργίου Επιλογή μουσικής Θέκλα Γεωργίου και Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης «Ο μόνος τρόπος να ζήσεις και να πεθάνεις είναι να ...