ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ένοικος

Μα Εσύ ποιος είσαι; Ακούω τα βήματά σου
Στους ήχους των βημάτων μου  Ποιος είσαι;
Ακούω το βάθος τής σιωπής σου ως ένα
Πηγάδι σκοτεινό ή ανάσα δέντρου
Ακούω την ύπαρξή σου σαν αγνώστου
Κι απόμακρου ουρανού το κατακρήμνισμα
Κι όμως το ξέρω, μ' έχεις προσαρτήσει
Με κατοικείς, είμαι το σπίτι σου, έλα
Να ζεσταθείς, σου ανάβω την καρδιά μου

Δεν θέλω ανταμοιβή, δεν σου γυρεύω
Να μου φανερωθείς, σου ανοίγω κιόλας
Τη μυστική καταπακτή βαθιά μου
Να κρύψεις μέσα εκεί τα αινίγματά σου
Δεν σου ζητώ σημάδι παρουσίας
Δέχομαι τον πικρό καρπό τής λήθης
Τη μοναξιά - την ερημιά των κόσμων

Σωπαίνω μέσα σ' όλες τις σιωπές σου

Θα 'μαι το κάστρο σου ως στην έσχατη ώρα

Από τη συλλογή Η Περσεφόνη των γυρισμών (1974)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=16399.15#ixzz26nOlgvcJ

Ορέστης Αλεξάκης, Ο έσχατος

Κι όταν η πόλη οριστικά νεκρώθηκε
και στις μεγάλες άδειες λεωφόρους
έμειναν μόνο τενεκέδες σκουπιδιών
και γάτες εξαθλιωμένες που θρηνούσαν

Εκείνος γλίστρησε αλαφρά σαν ίσκιος
μέσ' από την παλιά νεκροκασέλα
κι ευτυχισμένος που αξιώθηκε επιτέλους
τόση συγκομιδή απεραντοσύνης

γονάτισε και κλείνοντας τα μάτια
δόθηκε στη βαθιά μαγεία των ήχων
αυτών που μόνο οι πονεμένοι ακούνε

κι έτσι δεν ένιωσε καθόλου τα σκυλιά
που πεινασμένα σύρθηκαν κοντά του
κι έτρωγαν τρυφερά τις σάπιες σάρκες του

καθώς πιο κει το νέο του σώμα
φορτισμένο
με αγνότητα ουρανού

φεγγοβολούσε

Από τη συλλογή Οι κόνδορες και το αντιπρανές (1982)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=16399.15#ixzz26nOtVbjM

Απειλή
 
Και πάλι ρόδινοι νυγμοί
στην άδεια νύχτα

σταγόνες μνήμης
στην τυφλή σπηλιά μου

ένα πουλί από φως στο μαύρο φόντο
ρίγη κελαηδισμού

φοβάμαι πάλι

Από τη συλλογή Η λάμψη (1983)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=16399.30#ixzz26nP0Sfsz

Είμαι στον τόπο και στο χρόνο...
 
[Από την ενότητα Α. Τα δύο πρόσωπα]

Είμαι
στον τόπο και στο χρόνο

δίχως τον τόπο και το χρόνο
να γνωρίζω

και μάταια στο βυθό μου αναζητώ
το πρώτο φως
τη ρίζα μου
το στίγμα

Σαν ερημίτης σε βαθιά σπηλιά
λαθρεπιβάτης σε
κλεισμένο αμπάρι

θαρρώ πως κάποιος σκάβει
στο πηγάδι

κάποιος απλώνει επάνω
τα πανιά

Από τη συλλογή Βυθός (1985)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=16399.30#ixzz26nPEkhHO

Ερωτηματικά ψυχοσαββάτων 

μνήμη Τάσου Κόρφη
 
Έρχονται οι φίλοι μού
χτυπούν την πόρτα
τι να τους πω θα τους ανοίξω πάλι
κι εξ άλλου χρόνια τώρα πεθαμένοι
κι εξ άλλου
χρόνια τώρα που κρυώνουν
Και το σκυλί - τι άβυσσος αλήθεια -
κουνώντας την ουρά
καλωσορίζει
Προς τι λοιπόν οι μάταιες αντιστάσεις;
Ποιος ορθοτόμος και
δικαιοκρίτης;
Και ποιος εγώ που δήθεν τοπογράφος
οριοθετώ
τον πάνω κόσμο από
τον κάτω κόσμο;
Και ποιος εσύ
που αμίλητος ανοίγεις
παλιά συρτάρια και
βαθιά σεντούκια
ψάχνοντας το χαμένο μυρογυάλι;
Και ποιος αυτός
που αντίκρυ μου στην τάβλα
χύνοντας δάκρυα φλογερά
μια πίνει κόκκινο κρασί και μια
την ερημιά των τάφων τραγουδάει;

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=16399.45#ixzz26nPLBlAE

Εσύ στα βάθη πάντα...

...

Εσύ
στα βάθη πάντα
μακρινή

- για να 'χει μιαν ελπίδα η μάταιη πτήση

*

Λίγη από λάμψη
λίγη από νερό

χαμογελάς καθώς
ουράνιο τόξο

*

Σελήνη ακινητεί στο μέτωπό σου

- μαρμάρου φως το μέλλον επωάζει

*

Σύρεις το σύρτη και
με προσκαλείς

στο βάθος τής καταπακτής
χιονίζει

*

Βαθιά σιγή
δονεί
την ύπαρξή μου

με καταυγάζει το
πελώριο σκότος

*

Κι εσύ Μητέρα που
πυροβατείς

και ξαφνικά φωταγωγείς
το χάος

...

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=16399.75#ixzz26nPQZaHM

Ερημίτου απόλογος
 
[Από την ενότητα Ψυχογένεια]

Έτσι εκπληρώνω τον προορισμό μου

Με τα κρυμμένα μου πουλιά
που ζωντανεύουν με κρουνούς κελαηδισμών
τις αποτεφρωμένες σας κοιλάδες
Με τη δική μου μουσική
των δειλινών
που μολονότι ηδυμελής και ωχρότατη
στο τέλος
τον άγριο παφλασμό σας υποτάσσει
Με των δρυμών την περισυλλογή
με των ανέμων την πολυφωνία
μ' όλα τα μάτια μου ανοιχτά στο αντιπρανές
με τη σιωπή μου κύμβαλο αλαλάζον

Σ' αυτό το μετερίζι ξαγρυπνώ
σ' αυτή την έσχατη σκοπιά
παρόχθιος παρατηρητής
των επιγείων τη μοίρα κατοπτεύω

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα είχε αρχικά συμπεριληφθεί στη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989) με τον τίτλο Προς αδαείς επιστολή ερημίτη]

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=16399.45#ixzz26nPUxB6T

Αυτοχειρία

Κι αν ίσως κάποτε συμπράττω
θύμα κι εγώ μοιραίων συσχετισμών..
Ο ΛΗΞΙΑΡΧΟΣ, «Ο περιπατητής τής παραλίας»

Και βέβαια κάποτε συμπράττεις
Κάποτε ακούσια προσχωρείς
Ο χρόνος τήκεται νωρίς
Κι όλο σού γνέφει ο σχοινοβάτης

Κοιτάς σημάδια τού προσώπου
Ζεις σε μιαν άγνωστη εποχή
Το τέλος είναι στην αρχή
Το σύμπαν στο κλουβί τού ανθρώπου

Πόλη θαμπή και κουρασμένη
Μνήμη που γλείφει σαν σκυλί
Κανείς δεν ξέρει ποιο σκαλί
Το μάταιο βήμα κατεβαίνει

Κανείς δεν ξέρει ποιος ζυγώνει
Ποιος στη σκιά καραδοκεί
Ποιος στο κορμί σου κατοικεί
Ποιος επιστρέφει από τη σκόνη

Στο μεταξύ πετούν μπαλόνια
Γέμισε ο τόπος κομφετί
Γίνεται ο θάνατος γιορτή
Πωλούνται φέρετρα και χρόνια

Κάποιος ανοίγει την παρτίδα
Κάποιος ορίζει την τιμή
Σε παρασύρουν οι αριθμοί
Στη φοβερή τους πλημμυρίδα

Χάνεσαι μέσα στη χοάνη
Σε προσμετρούν στο ποσοστό

(Το πτώμα βρέθηκε ζεστό
Κι άγγιξε ο κρόταφος την κάννη)

Από τη συλλογή Μου γνέφουν (2000)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=16399.90#ixzz26nPa2qVS

Σαν να αναδύθηκε απ' τα χαμομήλια.
                                             κορίτσι δώδεκα χρόνων
λευκοντυμένο. Κρατάει ένα ματσάκι μαργαρίτες και τρέχει γελαστό να μου το δώσει.
  - Είσαι ο πατέρας μου, μου λέει. Στον άλλο. Τον μακρινό κι ευλογημένο κόσμο. Όπου τα αστέρια ξέρουν να μιλούν. Κι οι ταπεινές μολόχες να χορεύουν.

     Χρόνια σε περιμένω πέρα εκεί.
     Χαίρομαι που μαθαίνω πως πλησιάζεις.

Από τη συλλογή Θίασος στην εξέδρα (2006)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=16399.0#ixzz26nQcJqUq

Η απρόσμενη

Όμως
ποια να 'σαι Εσύ που αιφνιδιάζεις
—με τόση λάμψη τόση μουσική—
το σκυθρωπό βασίλειο της σιωπής μου; 
Που χείμαρρος φωτός εισβάλλεις ξάφνου
σ' αυτά τα ειρηνικά σκιόφωτα όπου
χρόνια και χρόνια τώρα συντηρώ
τις λιγοστές αναιμικές μου μνήμες; 
Μ' αυτή την εκτυφλωτική ομορφιά; Μ' αυτή
την εκκωφαντική σου παρουσία; 
Τι ανακαλεί το βλέμμα σου στη μνήμη; 
Κι αυτό το αστραφτερό χαμόγελό σου
—σαν άξαφνη αστραπή σε μαύρο φόντο—
ποιο ανέφικτο υπαινίσσεται και ποιες
ακτές πέραν του χρόνου προφητεύει;

Στο φρύδι του γκρεμού με καρτερείς
και με χαμόγελο ήρεμο μου γνέφεις
ανύπαρκτα φτερά να εμπιστευθώ 
παγιδευμένες πτήσεις να τολμήσω

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Εντευκτήριο, τεύχος 66 (Σεπτέμβριος 2004)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=16399.0#ixzz26nQiPh4v

Βιογραφικό

Ο Ορέστης Αλεξάκης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1931. Σπούδασε νομικά και δικηγόρησε στην Αθήνα έως το 1991. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αυτοεξορίστηκε στη Δυτική Γερμανία. Ζει κατά κύριο λόγο στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Έχουν εκδοθεί οκτώ ποιητικές συλλογές του, ενώ φιλολογικά του μελετήματα, δοκίμια και βιβλιοκριτικά του σχόλια δημοσιεύονται κατά καιρούς σε διάφορα περιοδικά.

πηγή: http://www.ekebi.gr

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2011)	Ποίηση 1960-2009, Γαβριηλίδης
(2009)	Το άλμπουμ των αποκομμάτων, Γαβριηλίδης
(2006)	Θίασος στην εξέδρα, Γαβριηλίδης
(2000)	Μου γνέφουν, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1999)	Υπήρξε, Απόστροφος
(1995)	Νυχτοφιλία, Ευθύνη
(1989)	Ο ληξίαρχος, Ευθύνη
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2010)	Τα ποιήματα του 2009, Κοινωνία των (δε)κάτων
(2008)	Αναγνώριση του Παναγιώτη Φωτέα, Ευθύνη
(2008)	Τα ποιήματα του 2007, Κοινωνία των (δε)κάτων
(2007)	Τα ποιήματα του 2006, Κοινωνία των (δε)κάτων
(2006)	Δέκα γραφές για τον Διονύση Σέρρα και την ποίησή του, Ραπόρτο
(2001)	Μια πόλη, ένας συγγραφέας, Μίνωας
(1997)	Για τον Τάσο Κόρφη, Ευθύνη
Λοιποί τίτλοι
(1999)	Θεοτόκης, Κωνσταντίνος, Τα σονέτα, Ωκεανίδα [επιμέλεια]
(1995)	Συλλογικό έργο, Φωνές '94, Πρόσπερος [ανθολόγηση]
(1994)	Συλλογικό έργο, Φωνές '93, Πρόσπερος [ανθολόγηση]
(1993)	Συλλογικό έργο, Φωνές '92, Πρόσπερος [ανθολόγηση, επιμέλεια]

http://www.biblionet.gr