ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ (μέρος Γ')

ΧΑΪΝΙΔΕΣ - κι αν έσβησε σαν ίσκιος το όνειρο - Κ. Καρυωτάκης

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,

κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,

κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,

πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι

στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,

το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι

κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου

βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ-

καθάραιια πως ταράζεται η ψυχή μου

σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,

και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,

μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,

μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!

ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ - Κακή Φωτιά - Κ. Παλαμάς

Εγώ είμ' εδώ ανυπόταχτος και παραστρατισμένος,

εγώ δαγκώνω με θυμό της φτώχειας το ψωμί,

νόθος της τέχνης είμ' εγώ και της ιδέας διωγμένος

από μιαν έγνοια ο νους θολός, δαρμένο το κορμί.

Ο λύχνος μου στης ιερής μελέτης το τραπέζι

σαν ένα νεκροκάντηλο στα μάτια μου αχνοπαίζει

όλα πολέμια κρύα βιβλία, κοντύλια και χαρτιά.

Με καίει κακιά φωτιά.

Εμέ η ζωή μου πλάνεμα και η γέννησή μου λάθος

το λόγο δεν ορέγομαι, δεν ξέρω το ρυθμό

σέρνουν εμένα δυό άλογα, τ' αράπικο το πάθος

και τ΄ αφροστάλαχτο όνειρο μπορεί και στο γκρεμό.

ΟΝΑΡ - Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου - Τ. Λειβαδίτης

Ο θάνατος περιοδεύει τον κόσμο με τη μάσκα ενός στρατηγού.
Τα μάτια μας θα ζήσουνε και πέρα από το θάνατό μας
για να κλαίνε.
Φυσάει.

Τα μέγαρα ρίχνουν έναν ίσκιο βαρύ που σπάει τη ραχοκοκαλιά μας
Τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι
Τα παραμύθια είναι τυφλά
Φυσάει

Φυσάει μέσα από τα τρύπια βρακιά των ανέργων
Φυσάει
Φυσάει μέσα στην οργισμένη καρδιά του λαού

Ο άνεμος μπερδεύει τους δρόμους τις χρονολογίες τα πρόσωπα
Παρασέρνει τη σκόνη απ’ τα πεδία των μαχών
Αυτή η σκόνη θάβει σιγά σιγά την Ευρώπη

Τα χέρια τους είναι έτοιμα να σώσουνε τον κόσμο
Εις τους αιώνας των αιώνων

Ερχόμαστε
Παραμερίστε
Κατεβαίνουμε σαν μια χιονοστιβάδα που όσο κατηφορίζει μεγαλώνει

ΜΑΣΚΕΣ - ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΟΚΤΩΒΡΗ - Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

Ήτανε βράδυ στο ποτάμι

κι η νύχτα με μαβιά παλάμη

ξέπλεκε κάθε της πλοκάμι

μες στο νερό που πόντιζε τη βαριά μας καρδιά

Ήταν το βράδυ ένα μετάξι

και στην ψυχή είχε βάλει τάξη

η σκέψη που όλα τα 'σωσε προτού να γεννηθούν

Κάποτε ανάβαν παραθύρια

κάποτε γέρναν τα γιοφύρια

και τα μουντά κι άναρθρα κτίρια

μας έδειχναν πως οι καρδιές χαλνούν ότι ποθούν

Μείναμε μόνοι δίχως γνώμη

ίσως μας πείραξε το ρόμι

που η νύχτα μητριά μας ποτίζει πυκνό

και μες στους δρόμους τα φανάρια

χορεύανε τρελά, σαν ζάρια

Πότε γοργά και πότε ανάρια

που κάποιο χέρι πέταγε λευκά απ' τον ουρανό