Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ (μέρος Β')


Διάφανα Κρίνα - Μέρες αργίας (Δ. Καψάλης)








Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου.
Μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει,
δεν θα ρωτήσω αναιδώς, πού το κεντρί σου;
Γονιός δεν θα 'ναι να μου πει, σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου, ξημερώνει.

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη.
Θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου...



Δάρνακες - Γλέντι (Μ.Πολυδούρη)



Σ᾿ να γλέντι μ κάλεσαν ο σύντροφοι.
Δ
θ᾿ ρνηθ. Θ πάω ν λησμονήσω!
Θ
φορέσω τ κόκκινό μου φόρεμα
κα
τν δια μορφιά μου θ φθονήσω.
Τ νεκρ πχω μέσα μου περήφανα
κα
στοργικ μαζί μου θ τν πάρω.
Θ
μαι σ χαρωπή, σ μυστικόπαθη
θ
μαι μία ποσταλμένη π τ Χάρο.
Ο μελλοθάνατοι σύντροφοι στ γλέντι τους
κι
᾿ ν πίνουνε κρασ δ θ μεθονε.
Μία κατάρα θ
στέκεται στ πλάι τους
μ
θμαι ραία κα δ θ ποψιασθονε.
πειτα να τραγούδι θ ζητήσουνε
μήπως σ
μία χλωμ χαρν λπίσουν,
μ
τόσο ληθιν θν᾿ τ τραγούδι μου
πο
σαστισμένοι θ σωπήσουν
.

Απόντες - Πώς με κοιτάζεις έτσι (Κ.Γώγου)


Πώς με κοιτάζει έτσι
αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...
Πώς θροΐζει μέσα μου
αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό
πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...
Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο
κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά
δείχνει παντού και πουθενά τι θέλει το φεγγάρι...
Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα
κάνει τόση αντήχηση μέσα μου
μού διογκώνει το Εγώ μου...
Ποιανής σελήνης έκλειψη
ποιου φεγγαριού η χάση
μαζί σηκώνει μέσα μου
άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...
πώς με κοιτ...
Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει
αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...


Υπόγεια Ρεύματα - Ανδρείκελα (Κ.Καρυωτάκης)

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,
Σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
Ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
Χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
Άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.
Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
Η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Αλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
Όποιος πατάει πάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
Ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
Πόνος μας, να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Κατερίνα Γώγου «Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ' έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του»

  Γράφει η Θέκλα Γεωργίου Επιλογή μουσικής Θέκλα Γεωργίου και Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης «Ο μόνος τρόπος να ζήσεις και να πεθάνεις είναι να ...