ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ - Λέκτορας συγκριτικής λογοτεχνίας/ποιητής

Το τέλος του τέλους

Όταν τελειώσει κάτι

είναι σαν τη γεύση

που σπαρταράει στον ουρανίσκο

εκείνες τις απειροελάχιστες στιγμές

προτού έρθει η φύση

και την ξεπλύνει

Κάποιοι λένε

ότι το τέλος είναι λυπηρό

Σημαίνει ότι όλα όσα

γνώριζες μέχρι τώρα

αλλάζουν

Εγώ λέω

συνώνυμο του τέλους

η ολοκλήρωση

Έκανες κάτι

Έφτασες κάπου

Έδωσες το είναι σου

Καιρός για ανάπαυση

Κάθε τέλος

σηματοδοτεί μια προσπάθεια

κα σε φέρνει πιο κοντά

στο ιδανικό

Το τέλος λοιπόν

δεν είναι καιρός για λύπηση

γιατί μπορεί όλα τα ωραία

να τελειώνουν γρήγορα

Υπάρχει όμως μια μυστική γνώση

που θα μεταδίδεται αέναα

από στόμα σε στόμα

Αυτή είναι η μία και μοναδική

ζωογόνος δύναμη

Η πίστη ότι όσο κοντά

στο τέλος και να πλησιάζεις

υπάρχει και για σένα κάποιος

που καίγεται σαν τα μυθικά κεριά

στων αρχαίων Θεών

τα ιερά

Βασίλης Μανουσάκης, Μιας σταγόνας χρόνος, εκδόσεις Πλανόδιον, Αθήνα 2009, σ. 38-39

πηγή: http://exwtico.wordpress.com

Ο Βασίλης Μανουσάκης στο 

δείτε την εξομολόγησή του στο: http://www.confession-session.com/article.php?id=186

Πριζον-ίαση

O ΜΑΡΚ ἔ­σβη­σε τὸν ὑ­πο­λο­γι­στὴ στὶς 7 πα­ρὰ τέ­ταρ­το ἀ­κρι­βῶς. Εἶ­χε σκο­τώ­σει τὸν Τε­τρα­κέ­φα­λο Ὄ­ρυ­γα καὶ εἶ­χε ἀ­να­κτή­σει τὴ Δί­κο­πη Λε­πί­δα τῆς Αὐ­θεν­τί­ας.

       Στὶς 8 καὶ τέ­ταρ­το κάρ­φω­σε τὸν χαρ­το­κό­πτη του στὸν λαι­μὸ τοῦ δι­ευ­θυν­τῆ του καὶ στά­θη­κε πά­νω ἀ­πὸ τὸ πτῶ­μα ψέλ­νον­τας ἀ­κα­τά­λη­πτα μάν­τρα.

       Οἱ ἀ­στυ­νο­μι­κοὶ εἶ­παν πὼς στὸν δρό­μο γιὰ τὸ τμῆ­μα, συ­νέ­χι­σε νὰ μουρ­μου­ρί­ζει κά­τι σχε­τι­κὰ μὲ τὴ Χώ­ρα τῆς Πρι­ζο­νί­ας, ὅ­που βρί­σκε­ται θαμ­μέ­νο τὸ Στα­χτὶ Πε­τρά­δι τῆς Ἐ­πι­φοί­τη­σης.

πηγή: http://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com

Ὁ Γκον­τὸ ἔ­φτα­σε ἀρ­γά

O ΓΚΟΝ­ΤΟ ΞΥ­ΠΝΗ­ΣΕ ἀρ­γὰ ἐ­κεί­νη τὴ μέ­ρα, ὅ­πως καὶ κά­θε μέ­ρα. Ση­κώ­θη­κε, πλύ­θη­κε, κοί­τα­ξε τὸν ὄ­μορ­φο πα­ρα­δει­σέ­νιο κῆ­πο του ἀ­νοί­γον­τας τὸ πα­ρά­θυ­ρο καὶ στὴ συ­νέ­χεια κά­λε­σε τὸν πι­στό του ὑ­πη­ρέ­τη, τὸν Πότ­ζο, γιὰ νὰ τὸν ἐ­νη­με­ρώ­σει γιὰ τὸ πρό­γραμ­μα τῆς ἡ­μέ­ρας. Ἦ­ταν πο­λυ­ά­σχο­λος ὁ κύ­ριος Γκον­τὸ κα­θώς, μο­λο­νό­τι βα­θύ­τα­τα πλού­σιος, εἶ­χε ἀ­φι­ε­ρώ­σει τὴ ζωή του στὶς ἀ­γα­θο­ερ­γί­ες καὶ τὸν ἀ­κτι­βι­σμό, προ­σπα­θών­τας νὰ βο­η­θή­σει κά­θε πει­να­σμέ­νο ἢ φτω­χὸ ποὺ εἶ­χε πραγ­μα­τι­κὰ ἀ­νάγ­κη ἢ νὰ σώ­σει τὸ πε­ρι­βάλ­λον. Ἔ­τσι λοι­πόν, κά­θε πρω­ὶ ὁ Πότ­ζο τοῦ ἔ­φερ­νε τὴν ἀτ­ζέν­τα μὲ τὸ πρό­γραμ­μα γιὰ νὰ δοῦν σὲ ποι­ὲς ἐ­πι­σκέ­ψεις θὰ πή­γαι­ναν καὶ τὶ ἢ ποι­ὸν θὰ προ­σπα­θοῦ­σαν νὰ σώ­σουν.

         Ὅ­λα τὰ προ­λά­βαι­νε ὁ κύ­ριος Γκον­τό. Εἶ­χαν ὅ­λοι νὰ τὸ ποῦν. Δὲν ἄ­φη­νε κα­νέ­να πα­ρα­πο­νε­μέ­νο. Ἔ­μοια­ζε νὰ εἶ­ναι παν­τα­χοῦ πα­ρών. Καὶ στὸν δρό­μο του φί­λευ­ε πάν­τα καὶ με­ρι­κὰ ζε­λε­δά­κια τὰ παι­διὰ ποὺ τὸν πε­ρι­κύ­κλω­ναν ξέ­ρον­τας πὼς ἔ­χει τὶς τσέ­πες του γε­μά­τες μὲ δαῦ­τα. Ὕ­στε­ρα συ­νέ­χι­ζε τὸν δρό­μο του πρὸς τὴν ἑ­πό­με­νη ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Καὶ πάν­τα ἦ­ταν ὅ­λο χα­ρά. Μά­λι­στα οἱ ἄν­θρω­ποι ἔ­λε­γαν πὼς δὲν τὸν εἶ­χαν δεῖ πο­τὲ νὰ μὴ χα­μο­γε­λά­ει καὶ ὁ­ρι­σμέ­νοι κα­κεν­τρε­χεῖς συμ­πλή­ρω­ναν πὼς τὸ χα­μό­γε­λο αὐ­τὸ ἦ­ταν ἁ­πλῶς ἕ­να κου­σού­ρι ἀ­πὸ ἀ­τύ­χη­μα ποὺ εἶ­χε μι­κρός.

        Δὲν εἶ­χε ση­μα­σί­α ὅ­μως για­τὶ τὸ χα­μό­γε­λο τοῦ κυ­ρί­ου Γκον­τὸ ἦ­ταν με­τα­δο­τι­κὸ καὶ ὁ κό­σμος γύ­ρω του εὐ­τυ­χοῦ­σε.

        Μό­νο ποὺ ἐ­κεί­νη τὴν ἀ­πο­φρά­δα, ὅ­πως ἀ­πο­δεί­χτη­κε, μέ­ρα ὁ Γκον­τὸ ξύ­πνη­σε κά­πως ἀ­δι­ά­θε­τος. Δὲν ἔ­νι­ω­θε τὴ συ­νη­θι­σμέ­νη του φρε­σκά­δα, οὔ­τε τὴ συ­νη­θι­σμέ­νη του εὔ­θυ­μη δι­ά­θε­ση, ἐ­πει­δὴ θὰ βο­η­θοῦ­σε κι ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους σή­με­ρα. Εἶ­χε μιὰ ἀ­προσ­δι­ό­ρι­στη γκρί­νια καὶ ἕ­ναν ἀ­νε­παί­σθη­το ἐ­ρε­θι­σμὸ ἐ­ξαι­τί­ας ἑ­νὸς σπυ­ριοῦ στὸ δε­ξί του κω­λο­μέ­ρι ποὺ τὸν ἔ­τρω­γε κι­ό­λας προ­κα­λών­τας του πε­ρισ­σό­τε­ρη γκρί­νια.

        Ὁ Πότ­ζο εἶ­χε προ­βά­λει τὸ κε­φά­λι του ἀ­πὸ τὴν πόρ­τα, τὴν ὥ­ρα ποὺ ὁ Γκον­τὸ ἀ­τέ­νι­ζε ὅ­πως πάν­τα τὸν κῆ­πο του, ξύ­νον­τας ταυ­τό­χρο­να μὲ μα­νί­α τὸν πι­σι­νό του. Ὤχ, σκέ­φτη­κε. Κα­κὰ μαν­τά­τα! Δὲν μᾶς βλέ­πω νὰ πη­γαί­νου­με οὔ­τε σή­με­ρα.

        Ὅ­λως πα­ρα­δό­ξως τὸ ση­με­ρι­νὸ πρό­γραμ­μα ἦ­ταν ἄ­δει­ο σχε­δόν, ἐ­κτὸς ἀ­πὸ μί­α μι­κρὴ ση­μεί­ω­ση μὲ ψι­λὰ γράμ­μα­τα στὸ πά­νω μέ­ρος μιᾶς λευ­κῆς κα­τὰ τ’ ἄλ­λα σε­λί­δας. «Μᾶς πε­ρι­μέ­νουν ὁ Ντιν­τὶ καὶ ὁ Γκογ­κό».

        Ὁ Ντιν­τὶ καὶ ὁ Γκογ­κό, οἱ δυ­ὸ ἄν­δρες μὲ τὰ ἀ­στεῖ­α ὀ­νό­μα­τα ποὺ πε­ρί­με­ναν τό­σα πολ­λὰ ἀ­πὸ τὸν κύ­ριο Γκον­τό. Τὸν εἶ­χαν ἐ­νο­χλή­σει μὲ τὸ αἴ­τη­μά τους πρὶν ἀ­πὸ 2 μέ­ρες ἀ­κρι­βῶς. Εἶ­χαν στεί­λει ἕ­να κου­ρε­λι­α­σμέ­νο πα­νί, μᾶλ­λον τσέ­πη σα­κα­κιοῦ, ὅ­που πά­νω του εἶ­χαν γρά­ψει: «Δὲν ξέ­ρου­με τὶ νὰ κά­νου­με. Ἔ­λα νὰ μᾶς πεῖς.» Ὁ Πότ­ζο τὸ εἶ­χε δι­α­βά­σει στὸν Γκον­τό, ἀλ­λὰ ἐ­κεῖ­νος φά­νη­κε γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ στὴ ζω­ή του νὰ ἀ­δι­α­φο­ρεῖ. Ἔ­σω­σε δυ­ὸ γρι­οῦ­λες, ἕ­να μω­ρὸ καὶ ἑ­κα­τὸ δέν­τρα ἀ­πὸ ξε­ρί­ζω­μα σὲ ἕ­να κον­τι­νὸ ἀλ­σύλ­λιο. Δὲν εἶ­χε και­ρὸ γιὰ Ντιν­τὶ καὶ Γκογ­κὸ καὶ τὰ ὑ­παρ­ξια­κά τους θέ­μα­τα.

        «Ἄ­σ’ το γιὰ αὔ­ριο», εἶ­χε πεῖ στὸν Πότ­ζο ὅ­ταν τοῦ τὸ πρω­το­έ­δει­ξε καὶ ἐ­κεῖ­νος ἔ­κα­νε ὅ,τι τὸν πρό­στα­ξε ὁ ἀ­φέν­της του. Οὔ­τε σή­με­ρα ὅ­μως φαι­νό­ταν νὰ ἔ­χει κέ­φια. Καὶ σὰν νὰ εἶ­χε μά­τια στὴν πλά­τη, ὁ Γκον­τὸ τὸν πρό­στα­ξε νὰ φέ­ρει καὶ τὸ σῶ­μα του μέ­σα στὸ δω­μά­τιο καὶ νὰ τοῦ πεῖ τὶ ἔ­χουν νὰ κά­νουν. Ὁ Πότ­ζο ἔ­κα­νε ὅ,τι τοῦ εἶ­πε καὶ ἀ­να­κοί­νω­σε μὲ ὁ­λο­φά­νε­ρο δι­σταγ­μὸ στὴ φω­νή του πὼς εἶ­χαν μό­νο νὰ πᾶ­νε νὰ δεί­ξουν στοὺς δύο ἀ­λῆ­τες ποῦ νὰ πᾶ­νε καὶ πῶς νὰ κά­νουν κά­τι. Αὐ­τὸ ἔ­φε­ρε φα­γού­ρα στὸν Γκον­τὸ καὶ ἄρ­χι­σε πά­λι νὰ ξύ­νε­ται μα­νι­ω­δῶς. Ὕ­στε­ρα δὲν κου­νή­θη­κε ἀ­πὸ τὴ θέ­ση του. Ἔ­μει­νε ἐ­κεῖ ὣς τὸ πέ­σι­μο τῆς νύ­χτας, μὲ τὸν Πότ­ζο δί­πλα του. Κά­θε φο­ρὰ τοῦ ἔ­λε­γε νὰ ξε­κι­νή­σουν κι ὕ­στε­ρα σκε­φτό­ταν κά­τι ἄλ­λο καὶ ἔ­με­νε στὴ θέ­ση του ρεμ­βά­ζον­τας. Ὥ­σπου νύ­χτω­σε πιὰ καὶ οἱ δύο ἄν­δρες ἀ­πο­κοι­μή­θη­καν στὶς πο­λυ­θρό­νες μπρο­στὰ στὸ πα­ρά­θυ­ρο.

        Τὴν ἑ­πο­μέ­νη τὸ πρω­ί, ὁ Γκον­τὸ ἦ­ταν σα­φῶς σὲ κα­λύ­τε­ρη κα­τά­στα­ση καὶ ξε­κί­νη­σαν πρω­ὶ-πρω­ὶ νὰ πᾶ­νε στοὺς ἀ­λῆ­τες. Ὅ­ταν ἔ­φτα­σαν στὸν σκου­πι­δό­το­πο, εἶ­δαν ἀ­πὸ μα­κριὰ δύο μαῦ­ρες φι­γοῦ­ρες νὰ αἰ­ω­ροῦν­ται κρε­μα­σμέ­νες στὸ δέν­τρο. «Μὰ κα­λὰ γυ­μνοὶ εἶ­ναι; Κρέ­μα­σαν τὰ ροῦ­χα τους στὰ κλα­διά;» σκέ­φτη­κε μὲ μιὰ μι­κρὴ ἔκ­πλη­ξη ὁ κύ­ριος Γκον­τό. «Τί σκα­ρώ­νουν πά­λι;» Κι ὅ­ταν πιὰ ἔ­φτα­σε κον­τὰ στὸ μο­να­δι­κὸ δέν­τρο τῆς πε­ρι­ο­χῆς, ἕ­τοι­μος νὰ τοὺς ἐ­πι­πλή­ξει γιὰ τὴ βλα­κεί­α τους, ἀν­τί­κρι­σε τὰ ἄ­σχη­μα σου­λού­πια τοῦ Ντιν­τὶ καὶ τοῦ Γκογ­κὸ κρε­μα­σμέ­να μὲ ἕ­να σκοι­νὶ ἀ­πὸ τὸν λαι­μὸ στὰ γέ­ρι­κα κλα­διὰ τοῦ σκε­λε­τω­μέ­νου δέν­τρου.

        «Τε­λι­κὰ οἱ ἀ­νό­η­τοι πρό­λα­βαν καὶ ἔ­κα­ναν κά­τι χω­ρὶς νὰ τοὺς τὸ πῶ ἐ­γώ», σκέ­φτη­κε καὶ τοῦ ξέ­φυ­γε ἕ­νας καγ­χα­σμός.

        Κι ὕ­στε­ρα γυρ­νών­τας στὸν Πότ­ζο εἶ­πε κυ­νι­κά, «Σή­με­ρα κα­τα­γρά­φη­κε ἡ πρώ­τη μέ­ρα ποὺ δὲν πρό­λα­βα νὰ σώ­σω κά­ποιον» καὶ ξα­να­κάγ­χα­σε πιὸ δυ­να­τὰ δι­α­σκε­δά­ζον­τας μὲ τὴ σκέ­ψη.

        Κι ἔ­πει­τα ξε­μά­κρυ­ναν μὲ γορ­γὰ βή­μα­τα, ἀ­φή­νον­τας τοὺς δύο ἀ­λῆ­τες ἐ­κεῖ ὅπου ὅ­λοι ἔ­λε­γαν πὼς ἀ­νή­κουν.

πηγή: http://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com

Μανουσάκης, Βασίλης, λέκτορας συγκριτικής λογοτεχνίας/ποιητής

Ο Βασίλης Μανουσάκης έχει διδακτορικό στην αμερικανική ποίηση και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου (ακαδημαϊκή περίοδος 2011-2012), ενώ έχει επίσης διδάξει, στο παρελθόν, στο ίδιο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Γράφει και μεταφράζει ποίηση, πεζογραφία και δοκίμια και αρθρογραφεί και συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού. Ανήκει στη συντακτική ομάδα του ηλεκτρονικού περιοδικού για την ποίηση .poema.. [www.e-poema.eu] και παράλληλα είναι επιμελητής σειράς άρθρων για τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία στη βρετανική διαδικτυακή λογοτεχνική εγκυκλοπαίδεια [www.litencyc.com]. Είναι μόνιμος συντάκτης του λογοτεχνικού περιοδικού "Πλανόδιον" και συνεργάτης του περιοδικού "Poetix". Από το 2007, συμμετέχει ενεργά στη διοργάνωση του Ελληνοαμερικανικού Συμποσίου Ποίησης, που εγκαινίασαν οι ποιήτριες Susan Gevirtz και Σιαρίτα Κουκά, και είναι υπεύθυνος για τις ιστοσελίδες του [www.parossymposium.com] και [inotherwords-symposium-greece.blogspot.com]. Η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο "Μιας σταγόνας χρόνος" (2009), κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Πλανόδιον", και η συλλογή διηγημάτων του "Ανθρώπων όνειρα" (2010), από τις εκδόσεις Αντ. Σταμούλη. Ποιήματα και μεταφράσεις του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά "Πλανόδιον", "Poetix", [www.e-poema.eu], [www.poeticanet.com], "Little Red Leaves" και "New American Writing" και είναι υπό έκδοση στο περιοδικό "Drunken Boat".

πηγή: http://www.biblionet.gr