ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Λοξοδρομία, ΙΙΙ

Δεν χάσαμε και τίποτα σπουδαίο
στις παρακάμψεις των καλών ελπίδων
ψεύτικοι φάροι μας θαμπώσανε για λίγο
— κάτι χρονάκια που είχαμε τα δώσαμε στο γραίγο.

Ύστερα συνεχίσαμε σονέτο τη μισή ζωή
δεχτήκαμε κατάστηθα το μέλλον
— όσοι ξεφύγαν τις ριπές των αρχαγγέλων
δεθήκαν σε 12σύλλαβο σκοινί.

Μια τέχνη άχρηστη σε όλους.
Όμως ακούω να τρίζει στο κουπί
βήξιμο αποτσίγαρου του πρόγονου η φωνή
«Αν θέλεις τον Παράδεισο, βρες τα με τους διαόλους».

(Μια τέχνη άχρηστη σε όλους. Όμως καλύτερα έτσι, παρά εμι-
γκρές Πολωνός, γράφοντας εγγλέζικα αριστουργήματα.)

http://pampalaionero.wordpress.com

Βαρκελώνη

II

Το τρένο θα περάσει κι είμαι μόνος πάνω στις γραμμές

τόσα χρόνια παραμίλαγα κι όλοι ακούγανε το παραμιλητό μου

τόσα χρόνια φώναζα εκείνη που αγαπούσα με άλλα ονόματα

φώναζα εκείνη που αγαπούσα και ήταν πεθαμένη

μέσα στους στίχους μου και μέσα στα φιλιά μου πεθαμένη.

Τώρα το τρένο θα περάσει κι είμαι μόνος πάνω στις γραμμές

οι άλλοι πέσανε μπροστά, μπροστά με τις σημαίες

κραδαίνοντας τη ζωντανή ζωή τους καμάρι του θανάτου

καλότυχοι συντροφικοί νεκροί πιασμένοι χέρι χέρι

τραβώντας με τραγούδια τον ανήφορο

που εγώ θα πάρω άοπλος και μόνος.

Ρεμπέτικο της Κούβας, 1968

Σαν αληθινό κρασί
σαν τραγούδι ψέμα
ρεματιά στον ουρανό
στο σκοτάδι αηδόνια

Σαν αληθινό κρασί
σαν ζωγραφισμένο δάκρυ
τα μάτια σου τα χείλη σου
τώρα του κόσμου η άκρη

Όνειρο στο λευκό χαρτί
έρχεσαι κι όμως φεύγεις
ρίμα γυμνή στην αγορά
αγάπη αγάπη αγάπη

Σαν αληθινό κρασί
σαν τραγούδι ψέμα
-χαμηλώνει η ζωγραφιά
χιόνισε στο αίμα.

πηγή: http://www.biblioasi.gr

Ἀκτή

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος γύρισε σπίτι του ἐπιτέλους

ἄφησε τὴ μοναξιά του στὰ τραγούδια

ἄφησε τοὺς συντρόφους του σὲ μιὰ σχεδία

ἔκοψε τὰ γένια του χαμογελάει σὲ ὅλους.

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ πιὰ οὔτε νὰ κλάψει

γιατί οἱ δικοί του εἶν’ εὐτυχεῖς ποὺ τὸν κερδίσαν πάλι

γιατί τὸ κύμα ποὺ ’ρθε κι ἔφυγε παίρνοντας τόση ζωὴ

αὐτὸν τὸ γιὸ τὸν ἀκριβὸ τὸν ξέρασε πίσω στ’ ἀκρογιάλι.

Ἐδῶ μεγάλωσε καὶ πέθανε σ’ αὐτὰ τὰ μέρη

κοντὰ στὴ μάνα του καὶ τὸν πατέρα του ἔχασε τὴν ψυχή του

ἐδῶ δίπλα στὴ θάλασσα τὸν σάπισε τὸ καλοκαίρι

κι ἡ ἄμμος ἤπιε τὴ φωνή του.

Ὑπὸ ξένην σημαία

περίληψη προηγουμένων

Συναντήσαμε τοὺς δρόμους αὐτοὺς πρὸς δυσμὰς τῆς ἐφηβείας

ὅταν ἡ μάχη εἶχε κριθεῖ χωρὶς νὰ χάσουμε σταγόνα αἷμα

ἕτοιμο ἤδη μᾶς περίμενε τὸ φέρετρο καὶ τ’ ὁλοκαίνουριο κοστούμι

ἡ χειραψία τοῦ προϊστάμενου κι ὁ τελευταῖος ἀσπασμὸς τῶν φίλων

– τίποτα δὲν ἀλλάζει πιὰ μέσα σὲ τοῦτο τὸ τοπίο

ἠλεκτρικὸ νεκροταφεῖο μ’ εὐτυχισμένους νεκροὺς κουρδισμένα τραγούδια

τίποτα δὲν ἀλλάζει πιὰ

ἀποστηθίσαμε τὴ ζωή μας εὔκολο μάθημα

ξέρουμε ποὺ ἀρχίζει ποὺ τελειώνει

(ἄμμος χωμένη μὲς στὰ νύχια νὰ σὲ πονάει ξαφνικὰ σὰ φῶς ποὺ σὲ

ξυπνάει τὴ νύχτα

ριπὲς ἀνέμου μὲς στὸ ἀκίνητο αἷμα, φάντασμα σημαίας λυγμὸς παλιοῦ

χαρτιοῦ μὲς στὸ συρτάρι

λόγια ἐνὸς ρήτορα παράκαιρου φύλλα ξερὰ μέσα σὲ πάρκα ποὺ λησμό-

νησαν τὴν ἄνοιξη)

Ἀποστηθίσαμε τὴ ζωή μας, μελάνι καὶ χαρτὶ

μελάνι καὶ χαρτὶ

– μιὰ ἠχὼ καλοκαιριοῦ μέσα σὲ δέκα κούφια χρόνια

Ραγισμένο Ταμποῦρλο

ΙΙΙ

Ἀνάσαινα τὸ δέρμα σου εὐλύγιστο ποτάμι

κυμάτισε στὰ βλέφαρα ὁ ἥσυχος λυγμὸς

ὅταν κουράστηκε ἡ φωνὴ καὶ βρῆκε μαξιλάρι

ὅταν ἡ μέρα ἐράγισε καὶ βούλιαξε τὸ φῶς

Ἔχασα τοὺς συντρόφους μου μὲ πῆρε ἡ λησμονιὰ

μὲ πῆρε ἡ γλυκιὰ βροχὴ τὸ μαλακὸ σκοτάδι

ἔχασα τοὺς συντρόφους μου χιονίζει λησμονιὰ

σβησμένες οἱ σημαῖες μου κι ἡ νιότη μου σαλπάρει

Τὰ ὁράματά μου ἀράζουνε ἀργὰ στὰ γόνατά σου

μικρὰ ναυάγια ποὺ διψοῦν τῆς ἄμμου τὸ φιλὶ

προσπάθειες ποὺ τέλειωσαν λιωμένη μουσικὴ

λιωμένα δάχτυλα κρυμμένα στὰ μαλλιά σου…

Τὸ κρασὶ τῶν Φαιάκων

Πές μου το πάλι πὼς θὰ μὲ θυμᾶσαι κι ἐγὼ θὰ σὲ πιστέψω.

Ποιὸς θὰ μποροῦσε ἀλήθεια νὰ κρατήσει τὸ τιμόνι σὲ τούτους

τοὺς καιρούς;

Χάλασε κι ἡ πυξίδα χαθῆκαν οἱ προορισμοὶ

τὰ κύματα σηκώθηκαν ὡς τὸ μυαλὸ σβήσανε οἱ αἰῶνες

τόσες πατρίδες τόσες προσπάθειες μέσα μου καμένες.

Ἂσ’ τοὺς ἀνέμους νὰ μᾶς πᾶνε ὅπου θέλουν

ἂσ’ τοὺς ἀνέμους καὶ τὸ τυφλὸ κρασὶ

τὸ ματωμένο φῶς πάνω στὰ χείλη σου, τὸ ψέμα κι ἡ ὀμορφιά σου

πές μου τὸ πάλι

πές μου τὸ πάλι πὼς θὰ μὲ θυμᾶσαι κι ἐγὼ θὰ σὲ πιστέψω.

Βιογραφικό 

Γεννήθηκε στην Aθήνα το 1936, όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Διετέλεσε μέλος της εκδοτικής ομάδας των περιοδικών "Mαρτυρίες" και "Προτάσεις" και υπεύθυνος των εκδόσεων «Έρασμος». Στο περιοδικό «Σημειώσεις» όπου συνεργάστηκε με την ομάδα έκδοσής του, βρίσκεται ο μεγαλύτερος όγκος των έργων του, ενώ συνεργάστηκε επίσης με τη «Bραδυνή», την «Kαθημερινή» και άλλες μεγάλες εφημερίδες. Ασχολήθηκε με επιμέλειες βιβλίων και μεταφράσεις.

Έργα του: Yπό ξένην σημαία (1972), Bαρκελώνη (1975), Nόστιμον ήμαρ (1988), Pαγισμένο ταμπούρλο (1991) και άλλα ποιητικά.

Mελέτες του είναι: Aναφορές (1979), H «Pωμιοσύνη» στον Παράδεισο (1983), Mύθος και ποιητική του «Tαξιδιού» N. Kαββαδίας κ.ά. (1990), Mετασολωμικά. Mορφές και ιδέες στα Eπτάνησα κατά τα τέλη του 19ου αιώνα (2001) κ.ά. Mετέφρασε ξένη λογοτεχνία (Tζώρτζ Όργουελ, Γκεόργκ Λούκατς, T.Σ. Έλιοτ, Έρνστ Kασσίρερ και άλλους).

πηγή: http://www.ekebi.gr