20 ΧΡΟΝΙΑ μετά, παραμονές των γενεθλίων μου, αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, ποια ήταν η περίοδος που αισθανόμουν δημιουργικός, ήρεμος και γεμάτος. Η απάντηση ήρθε πολύ αβίαστα στο μυαλό μου, ΗΤΑΝ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΕΝΑ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΟΛΥΒΙ αποτυπώνοντας όλα αυτά που με προβλημάτιζαν, με έθλιβαν ή με έκαναν να ονειρεύομαι και να ελπίζω.
Μάζεψα όλο μου το υλικό και αποφάσισα να επιστρέψω στην πρώτη και μοναδική μου αγάπη, Το γράψιμο!
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να κρατήσω στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο, απόδειξη ότι στη ζωή πρέπει να επιμένουμε, να ελπίζουμε και να μην εγκαταλείπουμε ποτέ το όνειρό μας. Εδώ μέσα είναι η αλήθεια μου, οι φοβίες μου, οι ελπίδες μου, εδώ μέσα είναι αυτό που ήμουν, είμαι και εύχομαι να συνεχίσω να είμαι…
από το προσωπικό ιστολόγιο του Χρήστου Δασκαλάκη
ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ
Άλλη μια μέρα ξεκινά και εγώ στο δρόμο
σε μια κατεύθυνση γνωστή κι όμως θολή
ποια να ’ναι από όλες καθαρά δικός μου στόχος
και ποιος του κόσμου σκεπασμένη εντολή.
Αν μου χαρίσεις μια ζωή με χίλιες πόρτες
αν ξεκλειδώσεις το κλουβί και βρω φτερά
ίσως να αλλάξω διαδρομές, να αλλάξω γνώμες
και μπω σε δρόμους δίχως τοίχους και μπετά.
ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ Ι
«Μια αγκαλιά σου ζητώ», μόνο αυτό, του είπε
και αυτός χαμηλόφωνα απαντά, «μετά»
αυτή η απόσταση της μιας παλάμης στο λευκό τους το σεντόνι
μοιάζει χιλιόμετρα και μια ζωή μακριά…
Κλείνει τα μάτια της, αλλάζει πλευρό, είναι οι λέξεις φτωχές
δίχως ήχο μιλά, «το δικό σου μετά έχει αγγίξει το δικό μου ποτέ».
ΙΠΠΟΤΕΣ
Η ζωή σου μικρή, μικρός και εσύ
ένα βότσαλο μόνο, μη συγκρίνεις τους βράχους
είχες κάποτε πει πως τολμάς, πως μπορείς
τους μικρούς σου θεούς να τους κάνεις μεγάλους.
Περιμένω εδώ, να ’ρθείς, να δω
τη στιγμή που θα σπας τις μαρμάρινες πόρτες
αναμμένο το φως, ξυπνάς, ξυπνώ
πάλι γίναν καπνός τα σπαθιά και οι ιππότες
Σε αυτήν, την πρώτη ποιητική του συλλογή, ο Χρήστος Δασκαλάκης αντλεί από τα βιώματά του, τους φόβους του, τα όνειρα και τις ονειροφαντασίες του, τα προσωπικά του σύμβολα και ιδεογράμματα, για να συνθέσει το δικό του, άλλοτε ερμητικά κλειστό και άλλοτε προσιτό και ορθάνοιχτο σύμπαν.
Με μία διάθεση αναστοχασμού και αυτοκριτικής που φέρνει συχνά στο νου τη σχολή των «εξομολογητικών ποιητών», το ποιητικό υποκείμενο που υποδύεται ο Δασκαλάκης πλάθεται και μεταπλάθεται συνειρμικά, βιώνει και ξαναβιώνει μεταμορφώσεις, πάνω σε καθιερωμένους όμως άξονες: η φύση, ο έρωτας, ο απώλεια, η αγαπημένη του πατρίδα η Ύδρα, η μητρική και πατρική φιγούρα, το φως και το σκοτάδι.
Παρά την υφέρπουσα μελαγχολική διάθεση, στο «Η στιγμή που θα φεύγω» θριαμβεύει εντέλει το φως: η αίσθηση πως παρά τις δυσκολίες των πραγμάτων – και δη τους εσωτερικούς υφάλους, τις στενωπούς που λαξεύουμε με τα δικά μας μέσα – η ελπίδα για μία πληρότητα, ισορροπία, γαλήνη, επιβιώνει άνευ όρων.
πηγή: http://www.athensvoice.gr/
Συνέντευξη από το www.savoirville.gr
Ο Χρήστος Δασκαλάκης από την ηλικία των πέντε ετών έως την ηλικία των 20, μεγάλωσε και έζησε στο νησί της Ύδρας. Σπούδασε συμβουλευτική και ψυχολογία, θεωρία της μουσικής/ορθοφωνία και συνέχισε τον κύκλο σπουδών με μαθήματα πάνω στην σκηνοθεσία και την υποκριτική. Στην ηλικία των 36 πλέον, επιστρέφει ξανά ως φοιτητής με σπουδές για BA πάνω στη δημιουργική γραφή/ποίηση, από το Open College For The Arts του Λονδίνου και κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο “Η στιγμή που θα φεύγω”.
- Από πότε θυμάστε τον εαυτό σας να ασχολείστε με την ποίηση, με τη δημιουργική γραφή γενικότερα; Είναι μια “αγάπη” με βαθιές ρίζες;
Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει από την ηλικία των 14 ετών. Δεν υπάρχει στη μνήμη μου η πρώτη επαφή με το χαρτί και το μολύβι, θυμάμαι μόνο ότι ένιωθα δυνατός κάθε φορά που στα κρυφά, γέμιζα τις σελίδες με στιχάκια και μικρές ιστορίες. Χρόνο με το χρόνο, μαζί με εμένα, ωρίμαζαν και οι λέξεις, μεγάλωναν τα συναισθήματα, μεγάλωνε και η ανάγκη έκφρασης. Χαιρόμουν που μπορούσα να γεμίζω τις στιγμές της μοναξιάς με λέξεις στο λευκό μου τετράδιο . Οπότε ναι, είναι μια αγάπη με βαθιές ρίζες, από εκείνες που μπορούν να σε σώσουν και να σε κάνουν καλύτερον. Νιώθω ευλογημένος πλέον για αυτό.
- Πρόσφατα κυκλοφορήσατε την πρώτη σας ποιητική συλλογή με τίτλο “Η στιγμή που θα φεύγω”. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε τα συγκεκριμένα ποιήματα;
«Η Στιγμή Που Θα Φεύγω…» Μια συλλογή που εμπεριέχει όλα εκείνα που με φόβιζαν και με άγχωναν, όλα εκείνα που ήθελα να τιθασεύσω, να αγαπήσω, να τα εκφράσω, για μπορέσω να λυτρωθώ. Η δύσκολη εποχή της εφηβείας, τα δύο περίεργα χρόνια στο στρατό, ο πρώτος έρωτας, οι ανασφάλειες, η μοναξιά, το μέλλον που με φόβιζε… Δύσκολα χρόνια, μα πάντα κάπου έβλεπα, όπως και τώρα, ένα μικρό φως να ξεπροβάλει μέσα απ’ τα «σκοτάδια». Η συγγραφή, ήταν η καλύτερη παρέα και ο πιο πιστός φίλος. Οι «εμπειρίες» όλων των παραπάνω, αποτέλεσαν την πρώτη μου συλλογή, κομμάτι αυτού που είμαι, αυτών που έζησα, των όσων πρεσβεύω. Πως ακόμα και στο πιο σκοτεινό μονοπάτι, στις πιο δύσκολες στιγμές, αν κρατηθεί η πίστη σταθερή και το όραμα φωτεινό, τότε σίγουρα θα έρθει και η δικαίωση. Τις περισσότερες φορές από εμάς τους ίδιους. Αυτή άλλωστε είναι και η μεγαλύτερη δικαίωση. Από εμάς προς εμάς!
- Τι ”κρύβεται” μέσα στις λέξεις σας;
Κοιτάξτε, νομίζω ότι αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση και φοβάμαι ότι θέλει την πιο ειλικρινή απάντηση. Πίσω από τις λέξεις μου κρύβεται ο φόβος της μοναξιάς, καθώς μεγάλωσα χωρίς αδέλφια σε ένα μικρό νησί όπως η Ύδρα. Κρύβεται η ανασφάλεια, καθώς δεν ξέρεις τι υπάρχει πέρα από τον μεγάλο γκρι όγκο του νησιού και δεν ξέρεις ποιος είναι ο δικός σου ρόλος. Κρύβεται η αγωνία της ενηλικίωσης τη στιγμή που όλοι σε ρωτούν τι θες να κάνεις στη ζωή σου και εσύ απλά δεν ξέρεις γιατί νιώθεις αιχμάλωτος στα λίγα που έχεις μάθει και στα πολλά που οι άλλοι ζητούν από εσένα. Αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις μου, είναι η αγωνία για το αν θα μπορέσω να νιώσω κάποια στιγμή ελεύθερος, άξιος να με κοιτάω στο καθρέφτη και να μην αποστρέφω το πρόσωπο μου. Χρειάστηκε να ταξιδέψω πολύ, να επιστρέψω πολλές φορές ως ενήλικας πλέον, στο νησί μου, να με αγαπήσω περισσότερο και να παλέψω με πολλούς «καθρέφτες» πριν προχωρήσουμε στην έκδοση αυτής της συλλογής. Το παρελθόν ξορκίζεται μόνο με αποδοχή και αγάπη…
- Η έμπνευση έρχεται από παντού; Είναι ένα άθροισμα “ερεθισμάτων” και εικόνων που γίνονται ένα μέσα σας και “επιμερίζονται” τη στιγμή που πιάνετε το μολύβι στα χέρια σας;
Φοβάμαι πως δεν είμαι ειδικός να μιλήσω για έμπνευση. Ο δικός μου δρόμος είναι ακόμα πολύ μικρός για μεγάλες δηλώσεις. Μερικά πράγματα σου έχουν δοθεί και εσύ, αν ποτέ τα ανακαλύψεις, αφήνεις τον εαυτό σου να πράξει ενστικτωδώς. Μπορώ να γράψω οπουδήποτε, είτε είμαι μόνος σε ένα δωμάτιο, είτε είμαι με άλλους 10. Έγραψα δύο από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα, το Σωπαίνω και τον Δολοφόνο, σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο, τη στιγμή που οι γονείς μου έπαιζαν χαρτιά με τους φίλους τους…
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι είναι έμπνευση, δεν πιστεύω σε κανόνες και ορισμούς, αλλά ναι, όπως σωστά είπατε, θα μπορούσε να μοιάζει με ένα άθροισμα εμπειριών και ερεθισμάτων που βρίσκει καταφύγιο σε ένα κομμάτι λευκού χαρτιού. Το πιο σημαντικό, είναι να εμπεριέχει αλήθεια! Η ποίηση δεν είναι μυθιστόρημα, η ποίηση είναι αλήθεια.
- Πώς νιώσατε όταν ολοκληρώθηκε η πρώτη σας δουλειά; Ήταν ένα όνειρο ζωής για εσάς;
Ξεκίνησε σαν ένα μεγάλο, τρελό όνειρο, που κάπου μέσα στο χρόνο χάθηκε και αντικαταστάθηκε από άλλα μικρότερα. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 20 χρόνια για να καταλάβω ότι πρέπει να μένουμε πιστοί στα πρώτα όνειρα μας όσο τρελά και μεγάλα και αν μοιάζουν. Το να βρεις κάποιους ανθρώπους να σε εμπιστευτούν, να επενδύσουν σε εσένα και τελικά να κρατήσεις στα χέρια σου το πρώτο σου βιβλίο, μοιάζει σαν ένα από εκείνα τα μεγάλα ταξίδια, που σου αρέσει να ονειρεύεσαι αλλά δεν ξέρεις ποτέ αν θα πραγματοποιηθούν… Τελικά όμως η ζωή, ανταμείβει τους ονειροπόλους. Και με την έκδοση της Στιγμής Που Θα Φεύγω, ένιωσα πως βρήκα που ακριβώς ανήκω, τι θέλω να επικοινωνήσω, ένιωσα πως είναι να δικαιώνεσαι και να μένεις πιστός στα πιστεύω σου.
- Πότε είστε πιο δημιουργικός, όταν νιώθετε ήρεμος, γαλήνιος ή όταν είστε πλημμυρισμένος από έντονα συναισθήματα που ψάχνουν να βρουν διέξοδο να εκτονωθούν; Ή απλά κάθε περίπτωση έχει τη “δική” της δημιουργικότητα;
Όπως πολύ σωστά το θέσατε, η κάθε στιγμή έχει τη δική της δημιουργικότητα. Ούτε εδώ υπάρχουν κανόνες. Παρατηρώ όμως ότι τις περισσότερες φορές γράφω όντας ήρεμος, αφού πρώτα έχει προηγηθεί μια έντονη στιγμή, κατάσταση ή συναίσθημα. Οι παρορμητικές καταστάσεις μου δημιουργούν μια ένταση που δεν μπορεί να βρει καταφύγιο πάνω στο χαρτί. Νιώθω την ανάγκη να γράψω όταν τα πράγματα έχουν κατασταλάξει, όταν μπορώ να είμαι σωστός «παρατηρητής»…
- Πώς βλέπετε τα πράγματα ως νεοεισερχόμενος στο χώρο; Υπάρχει διάθεση από το κοινό να υποδεχθεί και να αποδεχθεί τους νέους συγγραφείς και ποιητές που προσπαθούν να “ακουστούν”;
Το κοινό, έχει όλη την καλή διάθεση να αγκαλιάσει ένα νέο συγγραφέα, ακόμα και έναν νέο ποιητή, πράγμα πολύ δυσκολότερο. Χρειάζεται όμως πρώτα να μάθει ότι υπάρχεις και μετά πως είσαι αληθινός. Σε αυτό, θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα βιβλιοπωλεία, δίνοντας περισσότερο χώρο στα ράφια τους, πράγμα που δυστυχώς δεν συμβαίνει. Η ποίηση δεν είναι εύκολο πράγμα και ο αναγνώστης για να σου δώσει μια θέση στη βιβλιοθήκη του, πρέπει να νιώσει ότι είσαι ένας από αυτούς, ένας άνθρωπος που υπάρχει δίπλα του, αγαπάει, γελάει, πληγώνεται, χαίρεται, κλαίει και απλά έχει τον τρόπο να εκφράσει όλα τα παραπάνω με το ποιητικό λόγο και να το εκθέσει μπροστά του. Δεν υπάρχουν πια φιλόσοφοι, δεν υπάρχουν ιερά τέρατα, δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές. Υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι, καθημερινοί, απλοί. Η αλήθεια μας κάνει αυτό που είμαστε, όχι οι τίτλοι. Στην αρχή ήμουν φοβισμένος με αυτή την έκθεση, τώρα νιώθω ευλογημένος ξέροντας πως οι άνθρωποι που με διαβάζουν, είναι άνθρωποι που έχουν μάθει να είναι δοτικοί, ευαίσθητοι και έτοιμοι να αγκαλιάσουν οτιδήποτε είναι απλό, ουσιαστικό και ειλικρινές. Χωρίς αυτούς τους ανθρώπους, δεν θα μπορούσε να υπάρχει συνέχεια στο δικό μου όνειρο…
- Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας νέος ποιητής μέχρι να βρεθεί ο εκδοτικός οίκος που θα τον εμπιστευτεί και θα εκδώσει τη δουλειά του;
Η μεγαλύτερη δυσκολία για εμένα προσωπικά, ήταν να βρω τη δύναμη και να μαζέψω όσα είχα γράψει, με σκοπό να τα στείλω στους εκδοτικούς οίκους της επιλογής μου προς αξιολόγηση. Η πιθανότητα της απόρριψης στη συνέχεια, είναι ένα ακόμα επώδυνο στάδιο. Μπορεί να σε μπλοκάρει και να μη θελήσεις να γράψεις ποτέ ξανά. Η ανεύρεση εκδότη, είναι ένας συνδυασμός τύχης, ταλέντου και σωστής λειτουργίας του εκδοτικού οίκου.
Σήμερα πλέον, πολλοί εκδοτικοί οίκοι, μη μπορώντας να επωμιστούν το κόστος μιας έκδοσης, σου απαντούν με ένα τυπικό e mail τονίζοντας πως δε μπορούν να σε συμπεριλάβουν στα επόμενα εκδοτικά τους σχέδια ή σου ζητούν να χρηματοδοτήσεις εσύ την έκδοση σε απίστευτα υψηλές τιμές, με σκοπό το κέρδος. Η έκδοση λοιπόν ενός βιβλίου, πόσο μάλλον ποίησης, ήταν και παραμένει κάτι πάρα πολύ σοβαρό, που απαιτεί αγάπη και σεβασμό και από τις δύο μεριές. Στο ΣΤΟΧΑΣΤΗ, είχα τη τύχη να αγαπήσουν και να σεβαστούν πρώτα το έργο μου και μετά εμένα. Και για εμένα οι λέξεις «αγάπη» και «σεβασμός» είναι από τις πιο αγαπημένες μου…
- Με τι σας αρέσει να ασχολείστε στον ελεύθερό σας χρόνο; Τι είναι αυτό που “γεμίζει τις μπαταρίες σας”;
Μου αρέσει να βρίσκομαι με ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω ασφαλής και να γελάω. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους φίλους και την οικογένεια μου. Οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου, είναι άνθρωποι που θαυμάζω, άνθρωποι ειλικρινείς, φίλοι που έχουν ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου και αποτελούν προτεραιότητα μου σε κάθε στάδιο της ζωής μου. Μου αρέσει να πηγαίνω σινεμά, λατρεύω τις ταινίες στη μεγάλη οθόνη ή στο σπίτι συντροφιά με τη παρέα μου. Αγαπώ τα soundtracks, μου αρέσει η ήρεμη μουσική, οι βόλτες στις γειτονιές του κέντρου, οτιδήποτε είναι απλό και μη εξεζητημένο. Αγαπώ την δουλειά μου, αγαπώ τις στιγμές που είμαι δημιουργικός και φυσικά εκτός από τις διακοπές στη Ύδρα, έχω μεγάλη αδυναμία στα ταξίδια. Νιώθω απίστευτη ηρεμία όταν βρίσκομαι κοντά σε παιδιά, με χαλαρώνει και με κάνει χαρούμενο να παίζω μαζί τους, να τα βλέπω να γελούν και να ζουν στο δικό τους πολύχρωμο κόσμο. Γενικά είμαι άνθρωπος που δεν μου αρέσει η «φασαρία» ούτε και οι άνθρωποι που την δημιουργούν.
Οι μπαταρίες μου, γεμίζουν από «αθόρυβες» γεννήτριες και η ψυχή μου από στιγμές και ανθρώπους με ουσία.
- Να περιμένουμε άμεσα μια δεύτερη ποιητική συλλογή; Υπάρχει κάτι πάνω στο οποίο δουλεύετε τον τελευταίο καιρό;
Η δεύτερη ποιητική συλλογή δεν θα αργήσει να έρθει. Είναι κάτι που θέλω πολύ και νομίζω θα βοηθήσει στο να κλείσει, προς παρόν, ένας σημαντικός για εμένα κύκλος και να ανοίξει ένας άλλος. Η συνέχεια αμέσως μετά, θα είναι να γίνει πραγματικότητα ακόμα ένα συγγραφικό όνειρο, αυτό της έκδοσης του πρώτου μου παιδικού παραμυθιού. Η ιστορία του μικρού Νικολύκου. Νομίζω ότι η στιγμή που θα κρατώ το πρώτο μου παραμύθι και θα το διαβάζω μπροστά στους μικρούς μου φίλους, θα είναι από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Και για κάτι τέτοιες στιγμές, η μεγάλη αναμονή, πραγματικά αξίζει το κόπο…
Συνέντευξη: Ντένια Ζιωτοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου