ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΚΙΠΗΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ο Σωτήρης Σκίπης στον Κωστή Παλαμά

Στον Κωστή Παλαμά

Μέσ' από τα κάγκελλα τ' αόρατα
της απέραντής μας φυλακής,
μέσα στο κελί το σκοτεινό μας,
δεν εβάσταξες στον πόνο της Φυλής
κι έπεσες σα δρυς
από τα χτυπήματα
κάποιων μαύρων ξυλοκόπων
στο σκοτάδι της νυχτιάς της τραγικής,
δίχως να προσμείνεις την αχτίδα
της καινούργιας Χαραυγής.

Κι έπεσες καθώς από σεισμό
πέφτει μια μαρμάρινη κολόνα
κάποιου πανάρχαιου ναού.
Σα ναός, οπού χτυπιέται
απ' τα βόλια των βαρβάρων.
Σαν τον Παρθενώνα,
ήρωα, ποιητή του Αιώνα.

Μάτια στερεμένα από τις τόσες
συμφορές,
δάκρυα δε θα χύσουνε για Σένα.

Θα σε κλάψουνε μια μέρα
οι ίδιοι αυτοί που μας σκοτώνουν
έναν - ένα,
σαν ξυπνήσουν απ' τη μέθη τους
κι αντικρύσουν τι ερημιές
εσκορπίσανε στο διάβα τους
σ' αναρίθμητες καρδιές.

Φεύγεις, πας για το ταξίδι σου
το Αχερούσιο, το στερνό,
ω πρωτότοκε αδερφέ μας,
όμως κοίτα πώς ξοπίσω σου
οι Έλληνες σε χαιρετάνε.
Ο καθένας ένα στίχο σου
ψέλνοντας μελωδικό,
σε ξεπροβοδάνε
με τα μύρια σου τραγούδια,
που βουίζουν σα μελίσσια
πάνω απ' Απριλιού λουλούδια,
σα να προμηνάνε την Ανάσταση,
ω μεγάλε ραψωδέ μας.


από την Νεοελληνική Ποιητική Ανθολογία, του Παπύρου
(Πάπυρος Πρεςς, 1971)

πηγή: http://poem-for-you.blogspot.com

Άσπρα καράβια

Ποίηση: Σωτήρης Σκίπης
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Καίτη Χωματά & Μιχάλης Βιολάρης

Άσπρα καράβια τα όνειρά μας
για κάποιο ρόδινο γιαλό
άσπρα καράβια τα όνειρά μας
θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο
μυριστικό κι ευωδιαστό
θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο

Κι από ψηλά θα μας φωτίζει
το φεγγαράκι το χλωμό
κι από ψηλά θα μας φωτίζει
και θ' αρμενίζουν, ω χαρά μας
ίσα στο ρόδινο γιαλό
άσπρα καράβια τα όνειρά μας

πηγή: http://greek-translation-wings.blogspot.com

Αθήνα

Ω Αθήνα γλυκειά!..
Ω Αθήνα γλυκειά! Το χειμώνα σου
ονειρεύουμαι πάλι, όταν πιάνη
η βροχή ξαφνικά, κι απ' τους δρόμους σου
οι διαβάτες σκορπίζουν με βία.

Σε μαρκίζα αποκάτω κατάκλειστου
μαγαζιού θεναβρώ καταφύγιο,
κι ώρες μόνος θα μείνω,
το βρόχινο το θλιμμένο ν' ακούσω τραγούδι...



Α βροχή ! Ποιών φωνών πολυαγάπητων
την ηχώ τη σβησμένη μού φέρνεις;
Ποια ευτυχία μακρυνή, που δε βάσταξε;
Ποιόν καημό, που ποτέ δεν πεθαίνει;

...Μια φορά απ' το παράθυρο σ' άκουγα
του σπιτιού μου, ω βροχή της Αθήνας,
που του σφάλησε ο Χάρος τη θύρα του
και το εσκέβρωσε η Μοίρα για πάντα...

από την Ανθολογία της Νεοελληνικής Γραμματείας - τρίτος τόμος
του Ρένου Ηρακλή Αποστολίδη
Εκδόσεις: Τα Νέα Ελληνικά, 1970-1972 

http://poihsh-logotexnia.blogspot.com

Μα τι νοιάζει

Όπου πας κι όπου στρέψεις τη μοίρα σου
δεν ξεφεύγεις! Οι μέρες μας είναι
υφασμένες με τέτοια κλωστή,
τη χαρά ν’ ακολουθά πάντα η λύπη.

Μα τι νοιάζει! Τη λύρα τα δάχτυλα
ας μην παύουν ν’ αγγίζουν. Κι ας έρθουν
τα τραγούδια θλιμμένα ή χαρούμενα,
για μας όλα καλόδεχτα θα ‘ναι.

Είν’ ωραίο το πρωί, το παράθυρο
σαν ανοίγεις, να βλέπεις το φέγγος
της πιο ξάστερης μέρας κι ανάσταση
να θαρρείς πως η φύση γιορτάζει.

Μα παρόμοια είν’ ωραίο όταν της θύελλας
το στριγκό γροικάς θούριο και πέρα,
η αστραπή αγριεμένη, το μέτωπο
το θόλο τ’ ουρανού στεφανώνει.

πηγή: http://www.nikostsintros.gr

Στην παλιά μας γωνιά

Στην παλιά μας γωνιά, που αγαπούσαμε,
έν’απόγευμα κρύο του Νοέμβρη,
καθισμένοι, απ’τα τζάμια θωρούσαμε
τ’ωχρό φως και τα κίτρινα φύλλα.

Μα προπάντων το βλέμμα σου εκάρφωνες
στα μαλλιά μου, που αρχίσαν ν’ασπρίζουν,
κ’εγώ πρώτη φορά τώρα εξάνοιγα
του μετώπου σου κάποιες ρυτίδες.

Την κρυφή μου τη σκέψη δε ζήτησες
να σου εκφράσω∙ ουτ εγώ την αιτία
της πικρίας σου να μάθω δε ρώτησα,
που είχε ξάφνου χυθεί στη μορφή σου.

Ώς που τέλος το σκότος μας έζωσε
του βραδυού και δε βλέπαμε πλέον
ο ένας του άλλου τα δάκρυα, οπού εχύναμε
για τη νιότη μας που είχε πεθάνει.

πηγή: http://www.nikostsintros.gr

Σωτήρης Σκίπης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Σωτήρης Σκίπης ήταν Έλληνας ποιητής και Ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1881 και πέθανε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1952 στο Ρονιάκ της Γαλλίας όπου υπάρχει ακόμα ο τάφος του. Τα παιδικά του χρόνια ως τα 14 του τα έζησε στη Λάρισα, όπου σώζεται η βαθμολογία του στο Γυμνάσιο. Το 1897 γύρισε στην Αθήνα για τις σπουδές του.

Μεγάλο διάστημα της ζωής του το πέρασε στη Γαλλία. Από το γάμο του με την Σαρλότ Λεκλέρ απέκτησε το 1917 μία κόρη, την Μαργαρίτα Σκίπη - Παννέκ. Το 1922 τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων. Το 1924 διορίστηκε διευθυντής της Σχολής Καλών Τεχνών .

Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Σωτήρης Σκίπης μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.

Το 1946 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας της Αθήνας. Συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες και περιοδικά σε θέματα λογοτεχνικά. Η Γαλλία τον τίμησε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής και με το βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας για την "Ανθολογία" του, γραμμένη στα γαλλικά.

Έργα του

Ποιητικές Συλλογές: "Τραγούδια της ορφανής", "Σερενάτα των λουλουδιών", "Ο γύρος των ωρών", "Αιολική άρπα", "Κολχίδες".

Διηγήματα: "Ιντερμέδια".

Θεατρικά: "Χριστός Ανέστη", "Κυρά Φροσύνη" κ.ά.

Έγραψε επίσης κριτικά δοκίμια, μελέτες, μετέφρασε τον Ησίοδο και από τους ξένους Μορεάς, Κιτς, Ομάρ Καγιάμ.