Ελένη Χαϊμάνη (Σελάνα Γραίκα) - Η ποίηση στα πλαϊνά των στοίχων

Η Ελένη Χαϊμάνη μένει στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει νοσηλευτική. Καλεί τον εαυτό της ιδεαλίστρια. Αυτή είναι η πρώτη της ποιητική απόπειρα. Υπογράφει τα ποιήματά της  με το όνομα Σελάνα Γραίκα.

Κοιτάζει το δείλι ο άνδρας.
Μάτια διάφανα,φως,προσπαθεί να το πει.
Να μοιράσει χρώματα να τα δουν και οι άλλοι.
Πορφύρα,κροκάτο μαβί…
Φαντασιώνεται τ’άρμα φωτός να περνά απ’τους λόφους,
άλογα χλιμιντρίζουν-περηφάνια τρελή!
υπηρέτες του κύκλου,που ζωή παραδίδει
να την βλέπεις αυγή.
Προχωρώντας ο χρονος
και σαν στέκει ο Λόγος,
όσο φωτεινός στους αρμούς του και να’ναι,
μιλά μοναξιά,το σκοτάδι στο στόμα.
Πως να πει ποιητής,
κάθε βράδυ πως ο ηλιος πεθαίνει;



Το βράδυ,το μεγάλο βράδυ
κλήρας κονταροχτύπημα
σε ερημότοπο θα γίνει.
Αιώνιοι φιλάργυροι…
Είπε:Θα φύγω για την γη
της ύπαρξης.
Κόρη αξεδιάντροπη
στα χέρια
ωραίου αρρώστου.
Εκεί που οι κάμποι
ξαπλώνουν
των πραγμάτων των αξύπνητο ύπνο.
Στην χώρα που οι πανσέδες
χόρτασαν
του αιώνιου ασώτου,
φιλήματα.
Απόφαση φυγής,πατέρας του ενστίκτου.
Είπε:Εγώ από το άλμα,
είμαι το εμπόδιο,
από την λύση
γω είμαι η δυσκολία.

πηγή: http://www.poiein.gr/

Κάποτε, αναζητώ το όνομά μου.

Επαναδιατυπώνω την ημέρα

 -τις νύχτες!

 Στους κόμπους απ’ το σεντόνι μου.

 Το μέτρημα δεν φτάνει.

 Ουτοπικά γιατί ο Παράδεισος ένας,

 χάσκει στο ιδεώδες ενός

 Φαίδρου

και οι Κολάσεις

πολλές και πυκνοκατοικημένες.

Είμαι το παρόν

 παρελθοντικών ανθρώπων.

Το όνομά μου είναι

Μνήμη.

Διχάζομαι στην ανθρώπινή μου υπόσταση.

 Άγονος δρόμος, στην δια-σταύρωση μου.

 Φαρμακώνω.

Και υποθάλπω τον εγκληματία μέσα μου.

Φαρμακώνομαι.

Δεν αφήνομαι ν’ αυτοκτονήσω

. Στον δημόσιο βίο μου-αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ!

 κουκουλωμένος διπλωματία σε σαλόνια αργυραμοιβών.

 Βολεύομαι και ακούω, εν φύσει επικοινωνώ.

 Αναλλοίωτος, δύναμαι να παραμείνω.

 Επαναστατημένη ψυχή. Απομακρύνομαι.

Και στον σύγχρονο κόσμο σιχαίνομαι το φως.

 Ενίοτε το βλασφημώ.

Αρνούμαι να κλειστώ σε λήκυθο λευκή.

 Κάσες, μποτίλιες κι αμαρτία.

 Ο Διχασμός του Ποιητή.

Δεν έχω να πω πολλά.

 Μου ζήτησαν να αφαιρέσω από τα τόσα

 κι άλλα τόσα. Και αφαιρώ. Γιατί αυτοί ξέρουν.

 Και αφαιρούμαι. Γιατί εγώ ψάχνω.

Στο τέλος τι μένει;

Άδειο εκμαγείο λανθάνουσας φιλοσοφίας.

 Ανάθεμα τους γνώστες.

 Αφαιρώ λίγο ακόμη.

 Κι ας έχω τόσα κι άλλα τόσα επιπλέον.

Είναι οι λέξεις που τρομάζουν;

Κρύφτηκαν σε άδειο κεφάλι.

Μου έκλεισαν την πόρτα.

Τα καλύτερα μου ποιήματα τα έχασα

Στο σταθμό των τρένων, πίσω από το θολό παράθυρο.

Η Ποίηση/είναι μια πράξη αντικοινωνική αδέλφια.

 Προχωρά/το παρελθόν μας,/μέσα στα στήθια απλώνεται/

ριζώνει. “

Δεν φταίμε εμείς/οι μαριονέτες.”

λένε/οι αναγνώστες.

“Μας κόψαν τις κλωστές/μα η κονιοποίηση/

 υποθάλπεται/κάτω απ’ τα γυαλιστερά μας μάγουλα.

 Και η μεγαλύτερή μας πράξη/εμάς,/

 που ποιητικό βλέπουμε/τον ήλιο ακόμη/

κι ας βρώμισαν οι αρμοί/απ’ το σύστημα.

Είναι/να μη γεννάμε,/αφού τα παιδιά μας

 πιστά στο παρελθόν τους/

θα σηκώσουν τα όπλα,/απέναντί μας…/

 Γιατί θα αναγκαστούμε/να πεθάνουμε/

για να σωθούν/οι άνθρωποι

πηγή: http://homouniversalisgr.blogspot.com./