Μαχμούντ Νταρουίς (Mahmoud Darwish) - Ποίηση από την Παλαιστίνη

O Μαχμούντ Νταρουίς ( Mahmoud Darwish ) γεννήθηκε το 1941 στο χωριό Al - Birwa , που βρίσκεται στην Άνω Γαλιλαία στα ανατολικά της πόλης του Άκκο ( Acre ). Η γενέτειρα του  τώρα έχει καταστραφεί και δεν υπάρχει πλέον στους χάρτες. Το 1948 - κατά τη διάρκεια της πρώτης αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης - ο ισραηλινός στρατός έδιωξε τους κατοίκους της Birwa και την ισοπέδωσε εντελώς. Οι γονείς του Μαχμούντ κατέφυγαν στο Λίβανο για να ξεφύγουν από τις σφαγές και  κατάφεραν να επιστρέψουν στη χώρα τους, παράνομα , μετά από μόλις ένα χρόνο (απ’ τους ελάχιστους που τα κατάφεραν). Εν τω μεταξύ, όμως, η πατρίδα τους, είχε γίνει μέρος του κράτους του Ισραήλ, δημεύθηκαν οι περιουσίες και πλέον δεν απολαμβάνουν τα δικαιώματα του πολίτη.
Σε αυτή την κατάσταση από την παιδική ηλικία ο Νταρουίς βρέθηκε στο νομικό καθεστώς του «αλλοδαπού πολίτη» που κατοικεί ως  «παράνομος φιλοξενούμενος» στη χώρα του. Ως νεαρός συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση αρκετές φορές, λόγω της παρουσίας του στο Ισραήλ χωρίς άδεια και για το γεγονός ότι απήγγειλε ποιήματα στο κοινό.
Σπούδασε την εβραϊκή γλώσσα, τελειοποιώντας, συγχρόνως, τη γνώση της μητρικής γλώσσας του. Εισήλθε στο πανεπιστήμιο αλλά, δεν είχε την ευκαιρία να αποφοιτήσει λόγω των συχνών διακοπών λόγω της φυλακή.
Δημοσίευσε την πρώτη του συλλογή ποιημάτων «Φύλλα Ελιάς», το 1964. Είναι ένα έργο που μετατρέπεται σε εύστοχους πίνακες  παλαιστινιακής εθνικής ταυτότητας. Τα ποιήματά του έγιναν διάσημα. Εξιστορούσαν  την οδυνηρή κατάσταση της εξορίας. Η ποίησή του, διατηρεί δεσμούς με τα ιδανικά του ένοπλου αγώνα του παλαιστινιακού λαού να επιστρέψουν στη γη τους (οι δραστηριότητες των ενόπλων ομάδων άρχισαν επίσης το 1964). Η ποίηση  του Νταρουίς πήρε ένα ρόλο, ως συλλογική αναφορά στην παλαιστινιακή υπόθεση .
Διετέλεσε διευθυντής της τοπικής εφημερίδας «Ittiḥād» μέχρι το 1970. Σε εκείνο το έτος εγκατέλειψε την Παλαιστίνη / Ισραήλ για μια περίοδο σπουδών στη Σοβιετική Ένωση. Από τότε, πέρασε τη ζωή του σε διαφορετικές πόλεις του αραβικού κόσμου: Κάιρο, Βηρυτό , Αμάν. Στη Βηρυτό διευθύνει το μηνιαίο Παλαιστινιακό περιοδικό Shuʿūn Filasṭīniyya (Παλαιστινιακές Υποθέσεις), και στη συνέχεια έγινε διευθυντής του παλαιστινιακού λογοτεχνικού περιοδικού «al - Karmel» , που δημοσιεύθηκε από ένα τμήμα της PLO.
Έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Βηρυτό, μέχρι το 1982, όταν η πόλη πολιορκήθηκε από τον ισραηλινό στρατό. Ο Νταρουίς έπρεπε να φύγει από τον Λίβανο με τον Αρχηγό του Επιτελείου και της Εκτελεστικής Επιτροπής της PLO. Μετά από μια περίοδο εξορίας στην Κύπρος , έζησε ανάμεσα στο Παρίσι και τη Βηρυτό. Εργάστηκε επίσης στο Κάιρο στην εθνική εφημερίδα «Al-Ahram».
Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ογδόντα ήταν η εποχή της μεγαλύτερης πολιτικής δέσμευσης του. Το 1987 εξελέγη στην Εκτελεστική Επιτροπή της PLO. ( Επίσης, το 1987 ο Darwish συμμετέχει στη Φλωρεντία στους «Ποιητές της Μεσογείου για την Ειρήνη» , που διοργανώθηκε από τις τοπικές αρχές και το πολιτιστικό περιοδικό Collettivo R. Με τον Darwish υπάρχουν ο Ισπανός Goytisolo, τον Ιταλο-Γιουγκοσλάβο Damiani , την ισραηλινή Ravilovich και τον Έλληνα Αποστολάτο).
Εν μέρει , οι κινήσεις του και οι λεπτομέρειες της ζωής του είναι μυστική (για λόγους ασφαλείας, αυτό που ίσχυε για όλα τα μέλη των παλαιστινιακών οργανώσεων). Ο Darwish ήταν μια πολιτική προσωπικότητα από τα μέσα της δεκαετίας του εξήντα, όταν μπήκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα του Ισραήλ ( Rakah ). Η πολιτική του καριέρα, ωστόσο, έγινε γνωστή στην PLO. Κατά το χρόνο της εκλογής του ως όργανο για την λήψη αποφάσεων, θεωρήθηκε ένας εκπρόσωπος της «σκληρής πτέρυγας», για την υπεράσπιση περαιτέρω της αρχή του δικαιώματος της επιστροφής των προσφύγων και την «καταστροφή» του κράτους του Ισραήλ. Παραιτήθηκε από την εκτελεστική επιτροπή, έξι χρόνια αργότερα , το 1993 , γιατί ήταν σε αντίθεση με τη συμφωνία του Όσλο (κατηγορούσε τον Yasser Arafat για υπερβολική συναίνεση στις διαπραγματεύσεις).
Ο Μαχμούντ Νταρουίς έγραψε το κείμενο της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας του παλαιστινιακού κράτους , ένα έγγραφο που δημοσιεύθηκε το 1988 και αναγνωρίζεται από πολλές χώρες .
Μόνο το 1996, μετά από 26 χρόνια εξορίας, έλαβε την άδεια να επισκεφθεί την οικογένειά του στο κράτος του Ισραήλ. Είναι και πάλι ο διευθυντής της «al - Karmel» και εξελέγη στο Παλαιστινιακό Νομοθετικό Συμβούλιο στα κατεχόμενα εδάφη.
Ο Μαχμούντ Νταρουίς πέθανε σε ηλικία 67 στο Χιούστον ( Τέξας ) στις 9 Αυγούστου το 2008, μετά από επιπλοκές από μια λεπτή χειρουργική επέμβαση στην καρδιά.
Ο Mahmoud Darwish είναι ο πρώτος και, μέχρι σήμερα, ο μόνο μετά τον Αραφάτ, παλαιστινιακή προσωπικότητα για την οποία είχε χορηγηθεί κρατική κηδεία .
Για να τιμήσουν τον ποιητή στις 5 Οκτωβρίου 2008, πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο την ανάγνωση των ποιημάτων του.

πηγή: it.wikipedia
μετάφραση―προσαρμογή: Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης

Η ΓΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΚΛΥΕΙ

Η Γη μας κατακλύει
μας σπρώχνει μέσα από το τελευταίο πέρασμα
και εμείς σχίζουμε τα μέλη του σώματος μας για να περάσουμε.
Η Γη μας συμπιέζει.
Μακάρι να ήμασταν το σιτάρι της
έτσι θα μπορούσαμε να πεθάνουμε και να ζήσουμε πάλι.
Μακάρι η Γη να ήταν η μάνα μας
ώστε να ήταν εύσπλαχνη μαζί μας.
Μακάρι να ήμασταν εικόνες στα βράχια
για τα όνειρα μας να φέρουν ως καθρέπτες.
Είδαμε τα πρόσωπα εκείνων που θα ρίξουν τα παιδιά μας από το παράθυρο αυτού του τελευταίου χώρου.
Το αστέρι μας θα κρεμάσει καθρέπτες.
Που πρέπει να πάμε μετά τα τελευταία σύνορα;
Πού πρέπει τα πουλιά να πετάξουν μετά τον τελευταίο ουρανό;
Που πρέπει τα φυτά να κοιμηθούν μετά την τελευταία πνοή από αέρα;
Θα γράψουμε τα ονόματά μας από κόκκινο ατμό.
Θα κόψουμε το χέρι του τραγουδιού για να τελειώσει με τη σάρκα μας.
Θα πεθάνουμε εδώ, εδώ, στο τελευταίο πέρασμα.
Εδώ, και εδώ το αίμα μας θα φυτέψει το ελαιόδεντρό του.



ΤΡΙΤΟΣ ΨΑΛΜΟΣ

Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν χώμα ...
Ήμουνα φίλος με τους μίσχους του σιταριού.
Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν οργή
Ήμουνα φίλος με τις αλυσίδες.
Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν πέτρες
Ήμουνα φίλος με τα ρέματα.
Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν εξέγερση
Ήμουνα φίλος με τους σεισμούς.
Τις μέρες, όταν τα λόγια μουήταν πικρά μήλα
Ήμουνα φίλος με την αισιοδοξία.
Αλλά όταν τα λόγια μου
έγιναν μέλι ...
οι μύγες κάλυψαν
τα χείλη μου! ...



Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΑΣ ΣΑΝ ΕΦΗΜΕΡΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Αι, εσείς που περνάτε τα λόγια μας σαν εφήμερες λέξεις
πάρτε τ' ονόματά σας, και φύγετε
απελευθερώστε το χρόνο μας από τις ώρες σας,
κλέψτε ό,τι μπορείτε από το γαλάζιο της θάλασσας
και της άμμου τις μνήμες
πάρτε όποιες εικόνες θέλετε,
για να καταλάβετε, αυτό που ποτέ σας δεν μπορείτε:
Πως μια πέτρα από το χώμα μας κτίζει τη στέγη του ουρανού μας.
Αι, εσείς που περνάτε τα λόγια μας σαν εφήμερες λέξεις
από σας το ξίφος - από μας το αίμα
από σας χάλυβας και πυρκαγιά - από μας η σάρκα μας
από σας ακόμα ένα τανκ - από μας πέτρες
από σας δακρυγόνα - από μας βροχή
επάνω από μας, όπως επάνω από σας, είναι ουρανός και αέρας
έτσι πάρτε το μερίδιο σας από το αίμα μας - και χαθείτε
ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ σε μια χοροεσπερίδα - και χαθείτε.
Όσο για μας,
πρέπει να ποτίσουμε τα λουλούδια των μαρτύρων μας
όσο για μας,
πρέπει να ζήσουμε όπως μας αρέσει.
Μην μπαίνετε ανάμεσά μας σαν ιπτάμενα έντομα
γιατί έχουμε δουλειά να κάνουμε στη γη μας:
Έχουμε να σπέρνουμε σιτάρι,
που ποτίζουμε με τον ιδρώτα των κορμιών μας
έχουμε αυτό που εσάς δεν σας ευχαριστεί εδώ:
πέτρες και πέρδικες
έχουμε αυτό που εσάς δεν σας ευχαριστεί:
έχουμε το μέλλον
κ' έχουμε πράγματα να κάνουμε στη γη μας.
Αι, εσείς που περνάτε τα λόγια μας σαν εφήμερες λέξεις
κάνετε τις παραισθήσεις σας σωρό,
σ' ένα εγκαταλειμμένο λάκκο, και χαθείτε.
Γιατί έχουμε αυτό που εσάς δεν σας ευχαριστεί εδώ,
γι' αυτό χαθείτε
κ' έχουμε αυτό που εσείς στερείστε:
μια αιμορραγούσα πατρίδα, ενός λαού που αιμορραγεί,
μια πατρίδα που της αξίζει η αιωνιότητα και η μνήμη.
Αι, εσείς που περνάτε τα λόγια μας σαν εφήμερες λέξεις
είναι καιρός για σας να φύγετε χωρίς επιστροφή
ζήσετε οπουδήποτε σας αρέσει,
αλλά μην ζείτε ανάμεσά μας.
Πεθάνετε οπουδήποτε σας αρέσει,
αλλά μην πεθάνετε ανάμεσά μας
είναι καιρός για σας να φύγετε χωρίς επιστροφή,
γιατί έχουμε δουλειά να κάνουμε στη γη μας
έχουμε το παρελθόν εδώ,
έχουμε την πρώτη κραυγή της ζωής
έχουμε το παρόν, και το μέλλον,
έχουμε τον τωρινό κόσμο, και τον επόμενο
γι' αυτό αφήστε τη χώρα μας
τη γη μας, τη θάλασσά μας
το σιτάρι μας, το αλάτι μας, τις πληγές μας
τα πάντα, και αφεθείτε
από της θύμησης τις μνήμες.
Αι, εσείς που περνάτε τα λόγια μας σαν εφήμερες λέξεις!



ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ

Δεν μ' αναγνώρισαν στις σκιές
που απορροφούν το χρώμα μου σε αυτό το διαβατήριο
και η πληγή μου ήταν για αυτούς μια έκθεση για επίδειξη
για κάποιο τουρίστα που αγαπά να συλλέγει φωτογραφίες.
Δεν μ' αναγνώρισαν.
Ω... μην αφήνετε,
τη παλάμη του χεριού μου χωρίς τον ήλιο
επειδή τα δέντρα μ' αναγνωρίζουν
όλα τα τραγούδια της βροχής μ' αναγνωρίζουν
μην μ' αφήσετε χλωμό σαν το φεγγάρι.

Όλα τα πουλιά που ακολούθησαν τη παλάμη μου
στη πόρτα του μακρινού αεροδρομίου
όλα τα χωράφια με το σιτάρι
όλες οι φυλακές
όλες οι άσπρες ταφόπετρες
όλα τα οδοντωτά συρματοπλέγματα
όλα τα κυματιστά μανδήλια
όλα τα μάτια
ήταν με μένα,
αλλά τ' αφαίρεσαν από το διαβατήριό μου.

Ξεγυμνωμένος από τ' όνομά μου και τη ταυτότητα μου
Σ' ένα χώμα που έθρεψα με τα χέρια μου!
Σήμερα ο Ιώβ αναφώναξε σ' όλα τα πλάτη της γης
γεμίζοντας τον ουρανό:
Μην με κάνετε παράδειγμα για τους άλλους ξανά!
Ω, κύριοι, προφήτες,
μην ρωτάτε τα δέντρα για το όνομά τους
μην ρωτάτε τις κοιλάδες πια είναι η μάνα τους
από το μέτωπο μ' αναπηδά το ξίφος της φωτιάς
και από το χέρι μ' αναπηδά το νερό του ποταμού
όλες οι καρδιές των ανθρώπων είναι η ταυτότητα μου
πάρτε μου λοιπόν το διαβατήριό μου!



ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΘΥΕΛΛΑΣ

Έτσι πρέπειν' αρνηθώ το θάνατο
και να κάψω τα δάκρυα των τραγουδιών που αιμορραγούν
και να γδύσω τις ελιές
απ' όλα τα νεκρά κλαδιά τους
εάν τραγουδούσα για την ευτυχία
κάπου πέρα από τα βλέφαρα των εκφοβισμένων ματιών
είναι επειδή η θύελλα
μου υποσχέθηκε κρασί και καινούργιες προπόσεις
και ουράνια τόξα
επειδή η θύελλα σκούπισε μακριά τις φωνές των αδρανών σπουργιτιών,
και σκούπισε μακριά τα νεκρά κλαδιά
από τους κορμούς των όρθιων δέντρων
έτσι πρέπεινα είμαι υπερήφανος για σένα
ω πληγωμένη πόλη
είσαι αστραπή στη λυπημένη μας νύχτα
όταν οι δρόμοι με συνοφρύζουνμε προστατεύεις από τις σκιές τους
και τα βλέμματα της έχθρας
θα συνεχίσω να τραγουδώ για την ευτυχία
κάπου πέρα από τα βλέφαρα των εκφοβισμένων ματιών
γιατί από το καιρό που η θύελλα άρχισε να οργίζεται
στη χώρα μου
μου έχει υποσχεθεί κρασί και ουράνια τόξα



ΠΑΤΕΡΑ! ΕΙΜΑΙ Ο ΙΩΣΗΦ

Αχ πατέρα!
Οι αδελφοί μου, δεν μ' αγαπούν
ούτε θέλουν εμένα ανάμεσά τους.
Αχ πατέρα, με προσβάλουν
με λιθοβολούν
και με ύβρις με λούζουν.
Οι αδελφοί μου επιθυμούν τον θάνατό μου
και μετά να μου δώσουν τα ψευδή τους εγκώμια
κλείνουν την πόρτα σου, μπροστά μου
και από το περιβόλι σου με απελαύνουν
δηλητηρίασαν τους αμπελώνες μου,
Αχ πατέρα!
Όταν το αεράκι που διερχόταν
αστειεύτηκε με τα μαλλιά μου,
όλοι ζήλεψαν
αγανάκτησαν μ’ εσένα και εμένα.
Τι έχω κάνει σε αυτούς, πατέρα,
και τι ζημιά τους έχω προκαλέσει;
Πεταλούδες ξαπόσταζαν στον ώμο μου,
το σιτάρι μού υποκλινόταν
και πουλιά πετούσαν πάνω από τα χέρια μου.
Τι έκανα τότε λάθος πατέρα, και γιατί εγώ;
Εσύ είσαι εκείνος που με ονόμασε Ιωσήφ!
Μ' έσπρωξαν να πέσω μέσα στο πηγάδι
και στη συνέχεια κατηγόρησαν τον λύκο.
Αχ, πατέρα!
Ο λύκος είναι πιο έσπλαχνος απ’ ό,τι οι αδελφοί μου.
Έβλαψα κανένα όταν τους είπα για το όνειρό μου;
Για έντεκα πλανήτες, είδα στο όνειρό μου,
και τον ήλιο και τη σελήνη
όλοι γονατιστοί μπροστά μου.



MANA

Νοσταλγώ το ψωμί της μάνας μου
τον καφέ της μάνας μου
το άγγιγμά της
οι μνήμες της παιδικής μου ηλικίας μεγαλώνουν
μέρα με τη μέρα
πρέπει να αγαπώ τη ζωή μου
στην ώρα του θανάτου μου
πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου.
Και εάν επιστρέψω μια μέρα
πάρε με ως πέπλο στα βλέφαρά σου
σκέπασε τα κόκαλά μου με τη χλόη που
ευλογήθηκε από τα βήματά σου
δέσε μας μαζί
με μια μπούκλα από τα μαλλιά σου
με μια κλωστή που κρεμάτε από το πίσω μέρος του
φορέματός σου
μπορεί να γίνω αθάνατος
να γίνω Θεός
εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου.
Ας επιστρέψω και κάνε με ξύλα για τη φωτιά σου
σχοινί για να απλώνεις τα ρούχα στη στέγη του σπιτιού σου
χωρίς την ευλογία σου
είμαι πολύ αδύνατος να σταθώ.
Γέρασα
δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών
της παιδικής μου ηλικίας
έτσι ώστε εγώ
μαζί με τα χελιδόνια
να μπορούμε να ανιχνεύσουμε το μονοπάτι
πίσω στη φωλιά σου που περιμένει.

τα ποιήματα είναι από το www.parathemata.com/

Μετάφραση: NOCTOC.

Τα ποιήματα σταχυολογήθηκαν όλα από το ομώνυμο Ιστολόγιο

Στίβενς Γουάλας (Wallace Stevens) · Ποιήματα

Ο Γουάλας Στίβενς (Wallace Stevens) εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο σε ηλικία 44 ετών το 1923 και έγραψε πολλά από τα καθοριστικά ποιήματά του μετά τα 60. Ευρεία αναγνώριση του έργου του συνδέθηκε με τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του το 1954, έναν χρόνο πριν πεθάνει, ενώ, εικοσιένα χρόνια αργότερα, ο γνωστός κριτικός Χάρολντ Μπλουμ τον χαρακτήρισε τον «καλύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό αμερικανό ποιητή της εποχής μας». Σε επαφή με ποιητές και πρωτοπόρους εικαστικούς καλλιτέχνες στη Νέα Υόρκη, όπως ο Μαρσέλ Ντισάν, ο Στίβενς εργάσθηκε ως δικηγόρος σε ασφαλιστική εταιρεία, της οποίας έγινε αντιπρόεδρος το 1934. Δικηγόρος σε ασφαλιστική εταιρεία ήταν επίσης ένας άλλος κορυφαίος μοντερνιστής του εικοστού αιώνα, στον χώρο της πεζογραφίας στην περίπτωσή του, ο Φραντς Κάφκα.

Από τα τρία ποιήματα που ακολουθούν, τα δύο πρώτα προέρχονται από την τελευταία συλλογή, με τίτλο «Ο βράχος», στη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Στίβενς, ενώ το τελευταίο είναι το καταληκτικό ποίημα στο πρώτο του βιβλίο, που έχει τίτλο «Αρμόνιο». Αποτελούν μέρος περισσότερων από τριάντα μεταφράσεων ποιημάτων του Στίβενς, που έγιναν με αφορμή εκδήλωση παρουσίασης του αμερικανού ποιητή, που διοργάνωσαν ο Ο.Π.Α.Ν. του Δήμου Αθηναίων και ο Κύκλος Ποιητών στις 11 Ιουνίου 2012. Αποτελούν επίσης εκπλήρωση υπόσχεσης, που είχε δώσει, στα φοιτητικά του χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο μεταφραστής στον πρωτοπόρο αμερικανό πεζογράφο και μελετητή του Στίβενς Ρόναλντ Σούκενικ.

                             ΠΡΟΛΟΓΟΙ ΣΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΟΝ

      

                                                                   Ι                                           

Υπήρχε μια ηρεμία του μυαλού όπως όταν είσαι μόνος σου σε βάρκα στη θάλασσα,

Μια βάρκα που προωθούν κύματα που μοιάζουν στιλπνές πλάτες κωπηλατών,

Σφίγγοντας τα κουπιά τους, λες και ήταν βέβαιοι για τον δρόμο προς τον

         προορισμό τους,

Σκύβοντας προς τα εμπρός και κατόπιν όρθιοι κρατώντας τις ξύλινες λαβές,

Υγροί από το νερό και λάμποντας στην ενότητα της κίνησής τους.

Η βάρκα ήταν φτιαγμένη από πέτρες που είχαν χάσει το βάρος τους και καθώς δεν

         ήταν πια βαριές

Μια ακτινοβολία μόνον είχε μείνει μέσα τους, ασυνήθιστης καταγωγής,

Έτσι ώστε εκείνος που σηκωνόταν μέσα στη βάρκα γέρνοντας και κοιτάζοντας

         μπροστά του

Δεν φαινόταν για κάποιον που ταξίδευε έξω και πέρα από ό,τι είναι οικείο.

Ανήκε στην για τα πολύ ξένα αναχώρηση του σκάφους του και ήταν μέρος της,

Μέρος του κατόπτρου της φωτιάς στην πλώρη του, σύμβολό του, όποιο και αν ήταν,

Μέρος των γυάλινων, νόμιζες, τοιχωμάτων στα οποία γλιστρούσε πάνω από το

         λεκιασμένο με αλάτι νερό,

Καθώς ταξίδευε μόνος του, όπως ένας άνθρωπος δελεασμένος από μια συλλαβή

         χωρίς κανένα νόημα,

Μια συλλαβή για την οποία ένιωθε, με μια καθορισμένη βεβαιότητα,

Πως περιείχε το νόημα στο οποίο ήθελε να εισέλθει,

Ένα νόημα που, καθώς εισερχόταν μέσα του, θα θρυμμάτιζε τη βάρκα και θα 

         ηρεμούσε τους κωπηλάτες

Όπως σε ένα σημείο κεντρικής άφιξης, μια προς στιγμήν στιγμή, μεγάλη ή μικρή,

Απομακρυσμένο από κάθε ακτή, από κάθε άντρα ή γυναίκα, και χωρίς να 

         χρειάζεται κανέναν.

                                                                 ΙΙ                        

Η μεταφορά ανακίνησε τον φόβο του. Το αντικείμενο με το οποίο συγκρινόταν

Ήταν αδύνατον να το αναγνωρίσει. Από αυτό ήξερε πως η ομοιότητά του εκτεινόταν

Λίγο μόνον και όχι πιο πέρα, εκτός αν μεταξύ εκείνου

Και πραγμάτων πέρα από ομοιότητα υπήρχε αυτό ή το άλλο με πρόθεση

         αναγνώρισης,

Αυτό ή το άλλο μέσα στις περιφράξεις υποθέσεων

Για τις οποίες άντρες διαλογίζονταν το καλοκαίρι μισοκοιμισμένοι.

Ποιον εαυτό, λόγου χάριν, περιείχε που δεν είχε ακόμη ελευθερωθεί,

Γρυλίζοντας μέσα του να ανακαλυφθεί καθώς επεκτείνονταν οι προσοχές του,

Λες και όλα τα κληρονομημένα φώτα του είχαν ξαφνικά αυξηθεί

Από μια πρόσβαση χρώματος, μια νέα και απαρατήρητη, ελαφρά χρωματική

         αντιπαράθεση,

Την πιο μικρή λάμπα, που πρόσθετε το δυνατό της τίναγμα, στο οποίο έδωσε

Ένα όνομα και προνόμιο πάνω από την κανονικότητα της κοινοτοπίας του –

Ένα τίναγμα που πρόσθετε σε αυτό που ήταν πραγματικό και στο λεξιλόγιο του,

Με τον τρόπο που κάποιο πρώτο πράγμα που έρχεται στα δέντρα του Βορρά

Προσθέτει σε αυτά ολόκληρο το λεξιλόγιο του Νότου,

Με τον τρόπο που το πρώτο μοναδικό φως στον βραδυνό ουρανό, την άνοιξη,

Δημιουργεί ένα καινούργιο σύμπαν από το τίποτε προσθέτοντας τον εαυτό του,

Με τον τρόπο που ένα βλέμμα ή ένα άγγιγμα αποκαλύπτει τα απροσδόκητα 

         μεγέθη του.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΡΑΣΤΗ     

Άναψε το πρώτο φως της βραδιάς, όπως σε ένα δωμάτιο

Όπου αναπαυόμαστε και, έστω, σκέψου πως

Το να φανταστείς τον κόσμο είναι το ύστατο αγαθό.              

Αυτό είναι, επομένως, το πιο σφοδρό ραντεβού.                      

Στη σκέψη αυτή είναι που περισυλλέγουμε τον εαυτό μας,

Έξω από κάθε αδιαφορία, σε ένα πράγμα:

Μέσα σε ένα μόνον πράγμα, μια μόνον εσάρπα                                           

Τυλιγμένη σφιχτά γύρω μας, καθώς είμαστε φτωχοί, μια θαλπωρή,

Ένα φως, μια δύναμη, η θαυματουργή επιρροή.

Εδώ, τώρα, ξεχνούμε ό ένας τον άλλον και τον εαυτό μας.

Νιώθουμε το αδιαλεύκαντο μιας τάξεως, ένα σύνολο,

Μια γνώση, εκείνο που διευθέτησε το ραντεβού.                              

Στα ζωτικά του όρια, μες στο μυαλό.

Λέμε πως Θεός και φαντασία είναι ένα …

Πόσο ψηλά το υψηλότατο αυτό κερί φωτίζει το σκοτάδι.

Από το ίδιο φως, από το κεντρικό μυαλό,

Κάνουμε μια κατοικία στον βραδινό αέρα,

Όπου το να είμαστε εκεί μαζί είναι αρκετό.

ΣΤΟΝ ΒΡΥΧΩΜΕΝΟ ΑΝΕΜΟ

Τι συλλαβή ψάχνεις,

Φωνησιμότατε, 

Στις αποστάσεις του ύπνου;

Πες την.

απόδοση Γιώργος Χουλιάρας

πηγή: http://www.24grammata.com/

Άλλα ποιήματα:

«Σχετικά με τη μοντέρνα ποίηση»

Το ποίημα του νου στην πράξη της αναζήτησης

Αυτού που αρκεί. Δεν χρειάστηκε πάντα να το αναζητήσει:

Το σκηνικό είχε στηθεί· επαναλάμβανε

Ό,τι έγραφε το σενάριο.

Ύστερα το θέατρο εξελίχθηκε

Σε κάτι άλλο. Το παρελθόν του ήταν ένα σουβενίρ.

Πρέπει να ζει, να μάθει τη διάλεκτο του τόπου.

Πρέπει να αναμετρηθεί με τους άντρες της εποχής και να συναντήσει

Τις γυναίκες της εποχής. Πρέπει να συλλογιστεί τον πόλεμο

Και πρέπει να βρει ό,τι αρκεί. Πρέπει

Να στήσει μια νέα σκηνή. Πρέπει ν' ανέβει σ' αυτή τη σκηνή

Και, όπως ένας ακόρεστος ηθοποιός, αργά

Και στοχαστικά, να πει λόγια που στ' αυτί,

Στο πιο λεπταίσθητο αυτί του νου, επαναλαμβάνουν,

Ακριβώς, αυτό που επιθυμεί ν' ακούσει, που στο άκουσμά τους,

Ένα αόρατο ακροατήριο ακούει,

Όχι το έργο, αλλά τον εαυτό του, εκφρασμένο

Σαν αίσθημα δύο ανθρώπων, σαν δύο αισθήματα

Που γίνονται ένα. Ο ηθοποιός είναι 

Ένας μεταφυσικός στο σκοτάδι, κρούοντας

Ένα όργανο, κρούοντας μια συρμάτινη χορδή

παράγοντας ήχους που διαπερνούν την απρόσμενη ευθύτητα,

Και περιέχουν απόλυτα τον νου· κάτω από αυτούς δεν μπορεί

Να καταδυθεί, πέρα απ' αυτούς δεν θέλει να υψωθεί.

Πρέπει

Να είναι η αναζήτηση μιας ικανοποίησης, και ίσως

Να είναι ένας άντρας που παγοδρομεί, μια γυναίκα που χορεύει, μια γυναίκα

Που χτενίζεται. Το ποίημα της πράξης του νου.

1940

[πηγή: Wallace Stevens, Δεκατρείς τρόποι να κοιτάς ένα κοτσύφι και άλλα ποιήματα. Adagia. Θραύσματα ποιητικής, εισαγ.-μτφ. Χάρης Βλαβιανός, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2007, σ. 61 & 63]

πηγή: http://ebooks.edu.gr/

Οι πεσόντες

Ο Θεός και όλοι οι άγγελοι λικνίζουν τον κόσμο

Τώρα που το φεγγάρι ανεβαίνει με τη ζέστη

Κι οι γρύλοι βουίζουν πάλι στο γρασίδι. Το φεγγάρι

Κλαίει στο νου χαμένες αναμνήσεις.

Πλάγιασε αυτός κι ο άνεμος της νύχτας φυσάει πάνω του, εδώ.

Οι καμπάνες αργοχτυπούν. Δεν είναι ύπνος αυτός.

Είναι πόθος

Αχ ναι, πόθος... έτσι που γέρνει στο κρεβάτι του

Στους αγκώνες του στηριγμένος, στο κρεβάτι του,

Κοιτάζοντας, τα μεσάνυχτα, το μαξιλάρι που είναι μαύρο

Στο καταστροφικό δωμάτιο... πέρα απ' την απόγνωση

Σαν ένστικτο πιο βαθύ. Τι είναι αυτό που ποθεί;

Μα αυτό δεν μπορεί να το ξέρει ο άνθρωπος που σκέπτεται,

Αλλά την ίδια τη ζωή, τον πόθο που εκπληρώνεται

Στο άλεσμα του χρόνου, κοιτάζοντας επίμονα

Ενα κεφάλι στο μαξιλάρι, στα σκοτεινά, 

Πλατύτερο από σουδάριο**, μιλώντας τη γλώσσα

Των απολύτων, ένα κεφάλι ασώματο

Με χείλη πρησμένα από ταραχές κι αντάρτικες φωνές

Το κεφάλι ενός απ' τους πεσόντες, γερμένο

Στο μαξιλάρι ν' αναπαυθεί και να μιλήσει

Να μιλήσει και να πει τις άσπιλες συλλαβές

Που μίλησε κάνοντας μόνο αυτό που έκανε.

Ο Θεός και όλοι οι άγγελοι, αυτός ήταν ο πόθος του,

Που το κεφάλι του τώρα θολώνει εδώ, για τέτοιο πόθο πέθανε.

Γεύση αίματος στα μαρτυρημένα χείλη του,

Ω συνταξιούχοι, ω δημαγωγοί και μισθωτές!

Αυτός ο θάνατος ήταν η πίστη του, αν και ο θάνατος είναι μία πέτρα.

Αυτός ο άνθρωπος λάτρευε τη ζωή, όχι τον παράδεισο, μέχρι τον θάνατο.

Ο άνεμος της νύχτας φυσάει πάνω σ' αυτόν που κάνει όνειρα, σκυφτός

Πάνω σε λέξεις που είναι ο φλύαρος ήχος της ζωής.

 

Ποίημα από την έκδοση Ο άντρας με τη μπλε κιθάρα, Εκλογή από τα άπαντα, 

εισ.-μτφρ.: Γιώργος Σπέντζος, Εκδόσεις Δωδώνη 2000

πηγή:  e-poema.eu

Έλσε Λάσκερ Σούλερ (Else Lasker-Schüler) ― Ερωτική ποίηση

H Else Lasker-Schüler γεννήθηκε στο Elberfeld στις 11 Φεβρουαρίου του 1869 και πέθανε στην Ιερουσαλήμ στις 22 Ιανουαρίου του 1945. Σύμφωνα με τον Schalom Ben-Chorin ήταν η μεγαλύτερη Εβραία ποιήτρια, για τον Karl Kraus ήταν «το ισχυρότερο και αδιαπέραστο λυρικό φαινόμενο της σύγχρονης Γερμανίας» και για τον Gottfried Benn η Else Lasker-Schüler ήταν η μεγαλύτερη ποιήτρια που η Γερμανία είχε ποτέ.

Ήταν η τελευταία από τα έξι παιδιά του τραπεζίτη Aaron Schüler και της Jeanette Kissing, που ήταν και το κεντρικό πρόσωπο στην ποίησή της. Η Else μεγάλωσε ως παιδί-θαύμα. Τεσσάρων χρονών ήξερε ήδη να διαβάζει και να γράφει. Το 1890 πεθαίνει η μητέρα της, γεγονός που την συντάραξε και όπως επισημαίνει και η ίδια, ήταν γι’αυτήν η οριστική «εκδίωξη από το γήινο Παράδεισο».

Το 1894 παντρεύτηκε τον γιατρό Jonathan Berthold Lasker και μετακομίζει στο Βερολίνο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1933. Εδώ ξεκινάει η καριέρα της σαν ποιήτρια και το 1899 δημοσιεύει τα πρώτα της ποιήματα στο περιοδικό Die Geseleschaft. Κατά τη διάρκεια των ετών στο Βερολίνου ήταν μία από τα κύριες εμψυχώτριες των λογοτεχνικών «τραπεζιών» που πραγματοποιόντουσαν στο Café des Westens. Η πρώτη συλλογή ποιημάτων, Styx, δημοσιεύθηκε το 1902.
Στις 11 Απριλίου 1903 χωρίζει για να παντρευτεί στις 30 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, το συγγραφέα Georg Lewin με τον οποίο χωρίζει το 1912. Χωρίς εισόδημα, έζησε χάρη στην υποστήριξη των φίλων της, ειδικά του Karl Kraus. Το 1912 γνώρισε τον Gottfried Benn. Μεταξύ των δύο αναπτύσσεται μια βαθιά σχέση, και στον οποίο αφιέρωσε πολλά ποιήματα αγάπης.

Το 1906, μετά το θάνατο του φίλου της Peter Hille, εμφανίζεται το πρώτο της έργο σε πεζό λόγο «Das Peter-Hille-Buch». Το 1909 δημοσίευσε το θεατρικό έργο Die Wupper, το οποίο ανέβηκε το 1919 στο Βερολίνο. Με την ποιητική συλλογή Meine Wunder (1911), η Else Schüler έγινε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του εξπρεσιονισμού.
Το 1927 πέθανε από φυματίωση και ο γιος της Παύλος και αρχίζει γι 'αυτήν μια βαθιά κρίση. Κέρδισε το βραβείο Kleist το 1932.
Το 1933 στο θεατρικό της έργο «Artur Aronymus» η Else στηλιτεύει ανοιχτά και ξεκάθαρα τις αντισημιτικές διώξεις, το έργο λογοκρίνεται από το καθεστώς και στη συνέχεια απομακρύνεται από τα θεατρικά προγράμματα.
Στις 19 Απριλίου 1933 μεταναστεύει στη Ζυρίχη, ως αποτέλεσμα των απειλών και των βίαιων επιθέσεων που δέχτηκε από το ναζιστικό κόμμα. Στη Ζυρίχη, ωστόσο, της απαγορεύεται να δημοσιεύσει.
Έκανε δύο ταξίδια στην Παλαιστίνη το 1934 και το 1937. Το 1938 της αφαιρείται η γερμανική υπηκοότητα και το 1939 κάνει το τρίτο της ταξίδι στην Παλαιστίνη, όμως, λόγω του πολέμου ήταν αδύνατο να επιστρέψει στην Ελβετία.
Οι αναφορές στη σύγχρονη πολιτική κατάσταση να γίνει ακόμη πιο σαφής στο τελευταίο έργο της, «Ichundich» στο οποίο εργάστηκε μέχρι τις τελευταίες ημέρες της στην Ιερουσαλήμ. Στην εργασία αυτή αναδύεται μια σύνθετη συνέχιση στο έργο του Γκαίτε «Φάουστ», όπου ο Φάουστ και ο Mephisto παρατηρούν από την κόλαση τον Χίτλερ να κατακτά τον κόσμο κομμάτι ― κομμάτι. Μετά από αυτά τα τρομακτικά γεγονότα, ακόμη και ο Mephisto πρέπει να παραδεχτεί ότι το κακό δεν μπορεί να εγκριθεί και ο Faust επικαλείται τη θεία συγχώρεση, έτσι και οι δύο ανεβαίνουν στους ουρανούς, ενώ το τρίτο Ράιχ βυθίζεται σε μια θάλασσα από φλόγες.
Το 1944 αρρώστησε σοβαρά, που ως αποτέλεσμα είχε μια καρδιακή προσβολή στις 16 Ιανουαρίου του 1945. Στις 22 Ιανουαρίου η Else Lasker-Schüler πεθαίνει και θάβεται στο Όρος των Ελαιών στην Ιερουσαλήμ.

Το 1979 στη Γερμανία γυρίζεται η ταινία «Räume ich auf» (Εγώ διευθετώ τα πράγματα»), όπου η Γερμανίδα ηθοποιό Gisela Stein παίζει την Else. Παραγωγή: WDR Κολωνίας, Σκηνοθεσία: Georg Brintrup

Άφησε πίσω της ένα μεγάλο αριθμό ποιημάτων, τρία θεατρικά έργα, μερικές σύντομες ιστορίες, σκίτσα, καθώς και πολλά γράμματα και ζωγραφιές. Τα έργα της:

Styx (1902)
Der siebente Tag (1905)
Meine Wunder (1911)
Hebräische Balladen (1913)
Gesammelte Gedichte (1917)
Mein blaues Klavier (1943)

Η Else Lasker-Schüler αφοσιώθηκε πολύ στην ερωτική ποίηση, η οποία κατέχει κεντρική θέση. Υπάρχουν επίσης πολλά ποιήματα με ένα βαθύ πνευματικό χαρακτήρα: ειδικά τα όψιμα έργα της είναι γεμάτα από βιβλικές και ανατολίτικες αναφορές. Αν και παρατηρείται κάποια ελευθερία στην φόρμα, τα ποιήματά της είναι έργα μεγάλης τεχνικής έρευνας και εσωτερικής συγκέντρωσης, όπου επαναλαμβάνονται συχνά νεολογισμοί.

Της αγάπης το τραγούδι μου  

Στα μάγουλά σου κάθονται 

Περιστέρια χρυσά 

Αλλά η καρδιά σου είναι μια καταιγίδα, 

Το αίμα σου ψιθυρίζει όπως το αίμα μου - 

Γλύκα 

Κατά μήκος των θάμνων με τα βατόμουρα 

Ω, εγώ σκέφτομαι εσένα - 

Ρώτησε αν θέλεις τη νυχτα. 

Κανείς δεν ξέρει να παίξει τόσο καλά 

Με τα χέρια σου, 

Χτίσε κάστρα, σαν κι εμένα 

Με τα χρυσά σου δάχτυλα 

Ψηλό οχυρό με πυργίσκους! 

Είμαστε κλέφτες αμφορέων. 

Όταν εσύ είσαι μαζί μου, 

Είναι πάντα γεμάτη. 

Mε σφίγγεις πάνω σου και βλέπω 

την καρδιά σου να γεννάει αστέρια. 

Σαύρες  

Είναι τα σπλάχνα σου. 

Είσαι φτιαγμένος από καθαρό χρυσό 

Κάθε χείλος κρατά την αναπνοή. 

Κρυφά τη νύχτα 

Σε διάλεξα 

Ανάμεσα σε όλα τα αστέρια 

Είμαι ξύπνια - λουλούδι σε ακρόαση 

Στο βουητό φύλλωμα 

Τα χείλη μας στάζουν μέλι, 

Οι νύχτες μας λάμπουν έχουν ανθήσει. 

Στο ευλογημένο μεγαλείο του σώματός σου 

Η καρδιά μου ανάβει τους ουρανούς της 

Από το χρυσό σου κρέμεται κάθε μου όνειρο, 

Διάλεξα εσένα ανάμεσα σε όλα τα αστέρια. 

Αγάπη 

Ξέρεις ότι στην άγρια ​​φαντασία μου 

Εσύ είσαι δεμένος... 

Επειδή εσύ μπορείς να με κερδίσεις με τα φιλιά, 

Στις σκοτεινές νύχτες, νωρίς την αυγή. 

Ξέρετε πού ανθίζουν οι ανεμώνες, 

Λαμπερό κόκκινο σαν μια θάλασσα φωτιάς 

Κοίταξα στο βάθος των καλύκων

Ποτέ πια δεν θα αφήσω την αμαρτία. 

Και ήταν γεμάτη δάκρυα - 

Κι εσύ πέθανες στην παθιασμένη φλόγα μου ... 

Στην κόλαση μου κρύβει το βασίλειό τον ουρανών σου, 

A!, μπορείς να διαλυθείς στο αίμα μου. 

πηγή ποιημάτων: http://lapoesiaelospirito.wordpress.com/

Μετάφραση από τα Γερμανικά στα Ιταλικά: Adelmina Albini και Stefanie Golisch

Μετάφραση από τα Ιταλικά στα Ελληνικά: Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης

Άνταμ Τσαγκαγέβσκι (Adam Zagajewski) - Πολίτης της Ανατολικής Ευρώπης

Μια στιγμή διάυγειας διαρκεί τόσο λίγο.

Το σκοτάδι διαρκεί περισσότερο. Υπάρχουν

περισσότεροι ωκεανοί απ’ότι στεριές. Περισσότερο σκιά από μορφή.

( Η στιγμή)

Γεννήθηκε στο 1945 στη Leopoli, σήμερα η ουκρανική πόλη του L’viv, ο Zagajewski στο τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, αναγκάστηκε να φύγει με την οικογένειά του από την Galicia στη Σιλεσία που είχε προσαρτιστεί στη Γερμανία για να παραχωρηθεί μετά στην Πολωνία. Στην πραγματικότητα ο Zagajewski, ανέκαθεν θεωρήθηκε Πολωνός παρά Ουκρανός. Σπουδάζοντας στη Κρακοβία, συμμετέχει ενεργά και εκπροσωπεί πλήρως τη λογοτεχνικής γενιάς του Nowa Fala, η Πολωνική New Age του ‘68. Αλλά πάνω απ 'όλα o Zagajewski, καθώς και o Miłosz της «Πόλης χωρίς όνομα», ορίζεται ως πολίτης της Ανατολικής Ευρώπης, δηλαδή εκείνου του κόσμου συνόρων στον οποίο όρια, ανήκον και μη ανήκον φαίνεται να υπόκεινται στη διαδοχή των ιστορικών γεγονότων στα οποία η δύναμη και η βία ξεπερνούν τα πάντα, σαν μια μοίρα που επαναλαμβάνεται από νικητή σε νικητή

Ο Σοπενχάουερ κλαίει

Ναι ,αυτός είναι ο Σοπενχάουερ (1788

- 1860), συγγραφέας που κόσμου σαν από θέληση

και εκπροσώπηση, ο εφευρέτης της εξαπάτησης

της φύση και της μουσικής των σφαιρών. Κάποιος έπειτα

τον περιέγραψε ως εκπαιδευτή. Τίποτα δεν έχει συμβεί,

γιατί δεν συμβαίνει τίποτα, μόνο ένα παιδί,

ένα παιδί που μοιάζει λίγο

σ’ εκείνη τη γυναίκα γνωστή στα νιάτα της -

η νεότητα δεν υπάρχει -, της χαμογελάς

και δεν υπήρχε ανάγκη, βέβαια

ήταν ένας πράκτορας της φύσης.

Σεπτέμβριος, πράγμα αδιάφορο,

δεν ανοίγει πλέον τις καρδιές, μόνο η γη

σταδιακά σκληραίνει.

Γυρνά στο σπίτι, κλειδώνει

την πόρτα, για να κρυφτεί απ’ τον υπηρέτη. Πώς

γυρνά καλά τη κλειδωνιά, παίρνει μέρος στη μηχανορραφεία

χωρίς αμφιβολία. Κλαίει. Το μικρό σώμα του μεγάλου

φιλοσόφου, η έβδομη ήπειρος, τρέμει.

Το γιλέκο του, ο γιακάς κολλαρισμένος.

Τα μάγουλα κίτρινα. Η καφέ ρεδιγκότα.

Τρέμουν αυτά τα επιφανειακά πράγματα,

σαν να πέφτουν ήδη βόμβες

στην Φρανκφούρτη. Τρέμει η μοναξιά του, παχιά,

λεπτή σαν ολλανδικό καμβά.

Βάλς

Είναι τόσο φανταχτερές οι ημέρες, τόσο καθαρές,

που η λευκή σκόνη της απροσεξίας

καλύπτει ως και τους σπάνιους λεπτούς φοίνικες.

Τα φίδια γλιστρούν αθόρυβα στους αμπελώνες,

αλλά τη νύχτα η θάλασσα είναι σκοτεινή και οι γλάροι

αιωρούνται στον αέρα ίσα που κουνιούνται,

η στίξη ενός υψηλότερου γραπτού.

Στα χείλη σου μια σταγόνα κρασιού.

Τα ασβεστολιθικά βουνά στον ορίζοντα διαλύονται

αργά, ενώ ένα αστέρι εμφανίζεται.

Το βράδυ, στην πλατεία, μια ορχήστρα ναυτικών

με άψογες άσπρες στολές

παίζουν ένα βαλς του Šostakovič∙ θρηνούν

τα παιδιά , σαν να διαισθάνονταν

για ποιο πράγμα μιλά εκείνη η αισιόδοξη μουσική.

Ήμασταν κλειδωμένοι στο κουτί του κόσμου.

Η αγάπη θα μας ελευθερώσει, ο χρόνος θα μας σκοτώσει

Από τη ζωή των αντικειμένων

Το δέρμα λείο από τα αντικείμενα είναι τεντωμένο

σαν μια τέντα τσίρκου.

Προλαβαίνει το βράδυ.

Καλώς ήλθες, σκοτάδι.

Αντίο, φως της ημέρας.

Είμαστε σαν τα βλέφαρα, λένε τα πράγματα,

παρακμάζουμε το μάτι και τον αέρα, το σκοτάδι

και το φως, η Ινδία και η Ευρώπη.

Και ξαφνικά είμαι εγώ που μιλώ: ξέρετε,

πράγματα, τι πράγμα είναι ο πόνος;

Έχετε μείνει ποτέ πεινασμένοι, μόνοι, χαμένοι;

Έχετε κλάψει; Και γνωρίζεται το φόβο;

Την ντροπή; Ξέρετε τι είναι ο φθόνος και η ζήλια,

οι αμαρτίες που συγχωρούνται αλλά που δεν περιλαμβάνονται στην συγχώρεση;

Έχετε ποτέ αγαπήσει; Έχετε νιώσει ποτέ να πεθαίνεται

όταν τη νύχτα ο άνεμος ανοίγει τα παράθυρα και διεισδύει

στην παγωμένη καρδιά; Έχετα γνχρίσει το γείρας,

το πένθος, το πέρασμα του χρόνου;

Πέφτει η σιωπή.

Στον τοίχο χορεύει η βελόνα του βαρόμετρου.

πηγή: http://rebstein.wordpress.com

ιταλικό άρθρο της Natàlia Castaldi

μετάφραση στα ελληνικά: Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης