Έρωτας 1
Όλη τη νύχτα πάλεψα απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σα δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούριου πρωινού.
Έρωτας 2
Οι αστράγαλοι σου δυο μικροί, μικροί ανθισμένοι τάφοι
όπου μέσα τους είναι θαμένη για πάντοτε
η καρδιά μου.
Έρωτας 3
Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω στο
γυαλί της λάμπας.
"Πώς γίνεται;" ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό
Αφού μ' αγαπούσες.
Έρωτας 4
Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά
για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου