Βοηθητικοί
Πάντα πίστευα
ότι η φρίκη είχε μια κραυγή
Erich Fried
*
ήταν με αυτόν τον τρόπο
μπροστά από εκείνο τον άντρα
σαν τον Χριστό μπροστά
στην αλήθεια του
που φαινόταν να μην πιστεύει
στις χειρονομίες και στον ήχο
στην στεγνή πνοή ανέμου
τα χέρια του
ενώ έσχιζαν μακριά
πράγματα στενά
ανεγερθεί όσο ψηλά θα μπορούσε
κάθε του αρτηρία που φωνάζε
εκτρέποντας κάθε θλιβερή αμφιβολία
αμφιβολία που βράχος απορρίπτει
ευφυΐα απαγορευμένη
καταστρατηγημένη
πόνος γεύση αθωότητας.
Το παχύ φως
έκανε ρουθούνια ουρανίσκους
φτερωτά
αγενείς προθέσεις που πληγώνουν
ψαλμωδία μεταξύ μύξας
και δακρύων
απομεινάρια της ανθρώπινης μοίρας.
**
Βυθισμένος στην άβυσσο
κοίταζα τη μητέρα, δια μέσου
εχθρικές μάλλινες κουβέρτες
άφωνος
να φτάσεις την μακρινή ακτή
αν και ο ήλιος φαινόταν
άχρηστος
ακτίνα με αναστολή
να μαυρίσει το δρόμο
να καθίσει σκιά χαμένη
ο θόρυβος ήταν
καμπάνα απελπισμένη
ανήκουστης αναπνοής
σπείρα που περιστρέφεται
αδειάζει στη σάρκα
παγωμένα εργαλεία
η αγκαλιά θερίζει
κλωτσημένο κάρο
απομακρυνόταν
η ατελείωτη ώρα
ασταθής γλωττίδας.
μετάφραση Κοκολογιάννης Κωνσταντίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου