Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

ACADEMIA BARBANERA ''ITINERARIO POESIA 8'' - LA GELOSIA - Η ΖΗΛΕΙΑ - ΚΟΚΟΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ




Η ζήλεια

Η ζήλεια είναι κακό συναίσθημα. Έτσι μεγάλωσα, έτσι γαλουχήθηκα.
Μη ζηλεύεις την αδελφή σου, μη ζηλεύεις το συμμαθητή σου,
μη ζηλεύεις, μη ζηλεύεις...

Η ζήλεια έγινε κατακάθι του καφέ, στοιβαζόταν μέσα μου,
έκλεινε τους πόρους του σώματός μου,
δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
Άσθμα Ασθμάτων

Έγινε λάσπη παχιά, γεμάτη μικρόβια, γέμισε το πηγάδι μου.
Νόμιζα πως είναι απύθμενο.
Έκανα λάθος..
Γέμιζε, γέμιζε,
ώσπου έγινε πέτρα σκληρή που με πλήγωνε,
με μάτωνε κάθε φορά που την άγγιζα, οι πληγές δεν έκλειναν
και σφάδαζα από τον πόνο.

Έγινε βέλος σκοτεινού ιππότη, που καρφωνόταν βαθιά στο σώμα μου,
το ήδη πληγωμένο, από τη ζωστήρα τον γονιών,
το ένιωθα,
σκληρό και μυτερό, που έμπαινε από τον κώλο μου,
δεν αντιδρούσα,
δεν ήθελα να το βγάλω;
με άρρωστο μαζοχισμό, προσπαθούσα να βρω την ηδονή...
αρρώστια

Έπρεπε να ‘ρθεις εσύ Άγγελε των χρωμάτων,
να με σηκώσεις από το βούρκο της αρρώστιας, και να μου πεις – να με δασκαλέψεις

«Δεν είναι μόνο τα ωραία, τα καλά και τα ευχάριστα συναισθήματα που μας κάνουν πραγματικά ζωντανούς, που προσδίδουν βάθος στην ύπαρξή μας και μας οδηγούν στην ουσιαστική κατανόηση του εαυτού μας. Συχνά είναι τα συναισθήματα που δεν είναι αποδεκτά, που δεν έχουν εξοικειωθεί μαζί τους και που θα προτιμούσαμε να τα αποφύγουμε: η ντροπή, ο φθόνος, η ζήλεια, η οργή, η θλίψη».
    
Και με την αγάπη σου, μου έραψες γάντια, για να αγγίζω τις πέτρες και να μην ματώνομαι
Με την αγάπη σου, μου έφτιαξες πανοπλία και ασπίδα για να την αντιμετωπίσω,
να μη με πληγώνει,
να συμφιλιωθώ μαζί της και να τη δεχτώ στη ζωή μου.

Γύρισες και μου είπες ψιθυριστά στο αυτί:
«Θα σου πω ένα μυστικό. Υπάρχει ένα φάρμακο που θα σε βοηθήσει...
  Λέγεται Ποίηση»..
Σήκωσα το μολύβι σαν σπαθί, το χαρτί ασπίδα και φυλαχτό την εικόνα σου, Άγγελέ μου
και μπήκα στο βασίλειό της.

Και τώρα κάθομαι και γράφω για τη ζήλεια που τρέφω για τον πρώην σου
και με ρίχνει σε βαθιά σκοτοδίνη,
που δυο χρόνια τώρα είναι μέσα μου σαν καρκίνος και μια θεριεύει και μια μικραίνει
μια ζήλεια που με κάνει να πονώ,
με κάνει να νιώθω μειονεκτικά απέναντί του,
χοντρό και καραφλό και τον φαντάζομαι να με κοιτά με ύφος ειρωνικό και να μου λέει πως είναι καλύτερος μου και πως είσαι δικιά του.
με κάνει να κλαίω μέρα, νύχτα, πίσω από το πρόσωπο μου, μέσα στην καρδιά μου  
μικρό μυξιάρικο μωρό που κλαίει σε σκοτεινή γωνιά του δωματίου του, ζητώντας το γλυκό χάδι της μητέρας
με κάνει να γεμίζω οργή, να θέλω να πεθάνει μαφιόζικα, με τρόπο ‘ndraghedista.
με κάνει να αμφιβάλω αν αγάπησες, αν με ερωτεύτηκες όπως αυτόν.

Και θα σου πω ειλικρινά..
Φοβάμαι!
Φοβάμαι ότι θα ‘ρθει μια μέρα και σαν κουρσάρος θα σε αρπάξει από δίπλα μου
κι εσύ δε θα αντισταθείς και θα φύγεις μαζί του για τις δυτικές ακτές της Μεσογείου
για πάντα

Η ζήλεια είναι ένας κάκτος με μεγάλα αγκάθια, αν τον ποτίσεις όμως,
τον περιποιηθείς, του βάλεις λίγο λίπασμα, θα βγάλει πολύχρωμα λουλούδια...
Σκατά!
Ζηλεύω, Φοβάμαι, Σ’ αγαπώ,   

Κοκολογιάννης Κωνσταντίνος



La gelosia

La gelosia è uno brutto sentimento. Così sono cresciuto, così nutrito.
Non invidiare tua sorella, non invidiare i compagni di classe,
non essere geloso, non essere geloso ...

La gelosia è diventata il fondo del caffè, accatastato dentro di me
ha chiuso i pori del mio corpo,
Non riuscivo a respirare.
Asma Asma

E’ diventato fango, denso, pieno di germi, ha riempito il mio pozzo.
Pensavo che fosse senza fondo.
Ho sbagliato ..
Pieno, pieno,
fino a diventare pietra dura che  mi ha fatto male,
mi sanguinava ogni volta che la toccavo, le ferite non chiudevano
e contorcevo dal dolore.

E’ diventato freccia di cavaliere oscuro, che si chiodava in profondità nel mio corpo,
il già ferito, dalla cintura dei genitori,
la sentivo,
dura e tagliente, che entrava dal mio culo,
non reagivo
Non volevo toglierla?
con un malato masochismo, cercavo il piacere ...
malattia

Dovevi venire tu, Angelo dei colori
a sollevarmi dal fango della malattia, e dirmi - insegnarmi

"Non sono solo i belli, buoni e piacevoli sentimenti che ci fanno veramente vivi, che danno profondità alla nostra esistenza e ci conducono alla comprensione fondamentale di noi stessi. E 'spesso sono i sentimenti che non sono accettabili, non siamo familiari con loro e preferiamo evitarli:. Vergogna, invidia, gelosia, rabbia, il dolore "
  
E con il tuo amore,mi hai cucito i guanti per toccare le pietre e non sanguinarmi
Con il tuo amore hai preparato la mia corazza e lo scudo per affrontarla (la gelosia),
per non farmi del male,
per fare la pace con lei ed accettarla nella mia vita.

Sei venuto e mi ha sussurrato nell'orecchio:
"Ti dirò un segreto. C'è una medicina che aiuta ...
  Si chiama poesia "..

Ho alzato la matita come una spada, la carta come scudo e la tua immagie come filatterio Angelo mio,
ed entrò nel suo regno.

E ora mi siedo a scrivere sulla gelosia che ho per il tuo ex
e mi getta in una nebbia profonda,
che da due anni è ormai dentro di me come un cancro cresce e  mi  fa piccolo
una gelosia che mi fa male,
mi fa sentire inferiore a lui,
grasso e calvo e lo immagino a guardarmi in stile ironico e  mi dice che è migliore di me e che tu sei sua.
mi fa piangere giorno e notte, dietro la mia faccia, dentro il mio cuore
bambino che piange in un angolo buio della stanza, chiedendo la carezza dolce della madre
mi fa riempire di rabbia, voler che muoia mafiosamente, con modo 'ndranghedista.
mi fa dubitare che tu mi abbia amato, che tu ti stia innamorata di me come di lui.

E ti dirò onestamente ..
Ho paura!
Temo che verrà un giorno, che come un corsaro ti strapperà da me
e tu non  opporrai resistenza e andrai via con lui sulla riva occidentale del Mediterraneo
per sempre

La gelosia è un cactus con spine di grandi dimensioni, ma se lo irrighi,
gli metti un po 'di fertilizzante sboccerrano fiori ...
Merda!
Sono geloso, ho paura, ti amo

Kokologiannis Konstantinos


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Κατερίνα Γώγου «Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ' έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του»

  Γράφει η Θέκλα Γεωργίου Επιλογή μουσικής Θέκλα Γεωργίου και Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης «Ο μόνος τρόπος να ζήσεις και να πεθάνεις είναι να ...