Καγιετάν Κόβιτς (Kajetan Kovic) - Ποίηση από την Σλοβενία

Ο Kajetan Kovic γεννήθηκε στο Μάριμπορ της Σλοβενία ​​το 1931. Το 1956 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνα (Τμήμα για την παγκόσμια λογοτεχνία και τη λογοτεχνική θεωρία). Για πολλά χρόνια ήταν αρχισυντάκτης του κρατικού εκδοτικού οίκου της Σλοβενίας, στη Λιουμπλιάνα.

Είναι μέλος του Συλλόγου Σλοβένους συγγραφείς, της Σλοβενίας PEN και επίτιμο μέλος του Συλλόγου συγγραφέων της Ουγγαρίας. Από το 1991 είναι επίσης μέλος της Σλοβενικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών στη Λιουμπλιάνα, την πόλη όπου ζει.

Έχει δημοσιεύσει αρκετές συλλογές ποιημάτων, συμπεριλαμβανομένων των "Ogenjvoda" (Νερό της Φωτιάς), 1965 Prešeren Foundation Award 1967 "Λαμπραντόρ", 1976 Prešeren Award 1978 (είναι το πιο διάσημο εθνικό βραβείο), «Οι ώρες του γέροντα" , 1999 και μυθιστορήματα όπως «ΤΕΚΜΑ" (Το παιχνίδι), 1965 "Pot v Trento" (ένα ταξίδι στο Trento), 1994 και "Ο καθηγητής της φαντασίας» (Professor Domišìjije), 1996, ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα, ποιητικό και ειρωνικό ταυτόχρονα, που αναφέρετε στη Λιουμπλιάνα κατά τους μήνες πριν από το σεισμό του 1895. Έχει επίσης εκδώσει βιβλία ποίησης και πεζογραφίας για τα παιδιά.

Έχει δημοσιεύσει σε όλο τον κόσμο. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ουγγρικά, Κροατικά, Ελληνικά, Τσέχίκα, Σλοβένικα, Σέρβικα και Ουγγρικά, έχει μεταφράσει ποίηση από τα Γερμανικά, Γαλλικά, Ρωσικά, Τσέχίκα και Ουγγρικά.

Mon Père

Mon Père,

Δεν ξέρω γιατί σας καλώ έτσι,

δεν μιλούσες γαλλικά,

αλλά αυτό μάλλον θα το είχες καταλάβει,

ίσως εκφράζομαι σε μια ξένη γλώσσα

για αυτοσυγκράτηση,

καταφέρναμε να αγαπηθούμε

μόνο με αυτόν τον τρόπο:

όχι από κοντά.

Καθόμασταν

στα παλιά καπηλιά

πίνοντας riesling

ή Šipon

ή πιο συχνά

κάποιο στιφνό κρασί,

μιλούσαμε

περί ανέμων και υδάτων

και η ζωή ήταν

πίσω από την πόρτα,

σε μια ασφαλή απόσταση.

Μας φαινόταν

ακάθεκτη

για να της δωθεί

ένα όνομα.

Οι λέξεις πολύ μεγάλες,

mon Père,

μας προκαλούσαν τρόμο.

Τώρα είσαι μόνο

μια εικόνα στον τοίχο

και ένας τάφος

σε ένα όμορφο νεκροταφείο.

Σου ανάβω ένα καντήλι,

Σου φέρνω λουλούδια.

Όχι σ’εσένα,

στα οστά σου.

Σου διηγούμε πολλά πράγματα.

Αλλά μένεις σιωπηλός.

Υπάρχει μόνο η ταφόπλακα σου.

Με ημερομηνίες.

Από - Έως

Θεέ μου,

τι δεν λένε τα παιδιά

τη σήμερον ημέρα στους πατεράδες.

Σε εκείνους τους ζωντανούς νεκρούς.

Mon Père,

κανείς ήταν

όπως εσένα.

Έτσι απλά,

έτσι δικός μου,

έτσι πατέρας,

χαμένος σε αυτόν τον κόσμο

σαν κι εμένα.

πηγή: http://www.casadellapoesia.org

μετάφραση στα ιταλικά: Jolka Milič

μετάφραση στα ελληνικά: Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης