Ζαν Πιερ Ζουβ - Jean Pierre Jouve

Ζαν Πιερ Ζουβ φωτογραφία από το http://poihsh-pezografia.blogspot.com/

 Έζησε στο Παρίσι και έγραψε ποιήματα και πεζογραφήματα, ενώ μετέφρασε επίσης έργα των Σαίξπηρ και Χέλντερλιν. Στα γαλλικά γράμματα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1915 με τη συλλογή του Είμαστε άνθρωποι, η οποία περιλαμβάνει ύμνους στη γενναιότητα και στη μεγαλοψυχία. Στα μετέπειτα ποιήματά του πραγματεύτηκε μυστικιστικά θέματα με θρησκευτικό χαρακτήρα και έμπνευση. Τα θέματά του είναι εμπνευσμένα από τον θάνατο, τον έρωτα και την αγωνία, ενώ στα τελευταία έργα του ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη γλώσσα και την ποίηση. Έγραψε τις ποιητικές συλλογές Χαμένος παράδεισος (1929), Οι γάμοι (1931), Ιδρώτας από αίμα (1933), Ωδή (1950), Γλώσσα (1952) και Πεζά (1960). Από τα πεζογραφήματά του ξεχωρίζουν τα Εκάτη (1928), Παυλίνα 1880 (1925), Έρημος κόσμος (1927) κ.ά. Ο Οδυσσέας Ελύτης μετέφρασε έργα του στην ελληνική γλώσσα.

πηγή: http://www.ygeiaonline.gr/

Μαγεία

Είσαι ο πόνος μου ο τρόμος μου η αγάπη μου

ω φαντασία

είσαι ο δήμιός μου ω βιβλίο όπου μετέφρασα

το βουνό το ποτάμι και το πουλί

είσαι η δυστυχία μου ω εξομολόγηση

έτσι μιλούσε ο έκπτωτος ποιητής

και ξέσκιζε το βιβλιο του τυπωμένο μες στων ανθρώπων τις πόλεις

Αλλά η άλλη φωνή του ολόγιομη μ' έναν ψίθυρο ιτιάς

απαντούσε

ω άχαρο βιβλίο ω ποίημα αποτυχημένο,

πλάνη πλάνη παντοτινή εκείνου που δεν έπραξε ακόμη

Ω είσαι ο τελευταίος μου τόπος το φρούριό μου

ενάντια στο στρατό των απίστων

αλλού μονάχα ερείπια κι εσύ τόπος ιερός

μήπως ο δαίμονας απέτυχε ό, τι στ' αλήθεια θέλησε;

Και τι θέλει ο δαίμονας-

ένα βιβλίο

απαντούσε η φωνή του φωτισμένη μ' ένα αρχαίο ηλιακό

κυπαρίσσι

το δικό σου το δικό μου ή το άλλο,

γραμμένο καθ' υπαγόρευση

κι όλα τα πουλιά τραγούδησαν πολλές φορές πάνω στον ουρανό

Κι ο ποιητής ήταν ακόμη μια φορά επιφωτισμένος

μάζευε τα κομμάτια του βιβλίου ξαναγινόταν τυφλός

και αόρατος

έχανε την οικογένειά του, έγραφε τη λέξη της πρώτης

λέξης του βιβλίου.

πηγή: http://giorgosmixos.blogspot.com

ΕΛΕΝΗ

Τι ωραία που είσαι τώρα που δεν υπάρχεις πια

Η τέφρα του θανάτου σ’ έγδυσε κι απ’ την ψυχή σου ακόμη

Τι ποθητή που είσαι απ’ τον καιρό που αφανιστήκαμε

Κύματα κύματα γεμίζουν την καρδιά της ερήμου

Την πιο πελιδνή από τις γυναίκες

Ωραία που είναι στις υδάτινες κορφές της γης αυτής

Του νεκρού απ’ την ασιτία τοπίου

Που ζώνει ολόγυρα την πολιτεία την πρωτινή

Ωραία που είναι μες στα χλοερά κι απρόσμενα πλατώματα

Στο γυμνό κι ανάστροφο κι ολέθριον οροπέδιο

Που είσαι τόσο πεθαμένη

Σκορπώντας ήλιους απ’ τ’ αχνάρια των ματιών σου

Και στους ίσκιους των μεγάλων ριζωμένων δέντρων

Στη φοβερή σου κόμη αυτήν που μ’ έριχνε σε παραμιλητό.

μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης

πηγή: http://gr-afi.blogspot.com

Φοίνιξ

Iερόδουλες που χύνετε δάκρυα γλυκά

μάτι καταβροχθισμένο μες στη γούνα

χέρι πετρωμένο

σπεύδετε γρήγορα πάνω στα πένθιμα ίχνη

απέραντα μάτια πράες γαστέρες απέραντα χέρια

απέραντες θυσίες της ρόδινης σάρκας

αιμόφυρτες αδιαθεσίες

ρούχα κολλητά που αφυπνίζετε

ξαναγυρίστε απ το σάλιο και το μακελειό

λίγο πιο πληγωμένες της πληγής σας

άβυσσοι ! ξανασκονίστε τα σπάργανα της σάρκας σας

τίποτα πια δε θα ξανακλείσει τη ζέστα του χάσματος .

Δεν έχετε όπως η παρθενομήτωρ

συναρμόσει τον υμένα για ν' αναστείλει την εισδοχή

του δαίμονα και παραμένετε ορθάνοιχτες

βαθιές και ιερές όπως τ' ανοιχτά πράγματα .

μετάφραση Νίκος Λεβέντης

πηγή: http://logocafe.blogspot.com