Τζιοβάννα Μπεμποράντ (Giovanna Bemporad) - Ποιήματα

φωτογραφία από το http://www.societadelleletterate.it/

Kόρη ενός διακεκριμένου δικηγόρου, Εβραία , ήταν μαθήτρια στο Γυμνάσιο " Galvani " στην Μπολόνια και μαθήτρια των Leone Traverso, Carlo Izzo και Mario Praz, φίλη των ποιητών Camillo Sbarbaro, Cristina Campo, Margherita Dalmati, Paolo Mauri, αλλά και του Pier Paolo Pasolini , (με τον οποίο πέρασε την περίοδο του πολέμου στην Casarsa) .

Κατά τη διάρκεια του φασισμού και το διωγμό των Εβραίων , υπεγράφε ως Giovanna Bembo (περιοδικό « Il setaccio»). Μετά τον πόλεμο, δήλωνε προκλητικά λεσβία για πολιτικούς λόγους και για ένα διάστημα έζησε στη Βενετία. Το 1957 παντρεύτηκε τον Giulio Cesare Orlando (γερουσιαστή), με τον Giuseppe Ungaretti ως κουμπάρο. Στις 6 του Γενάρη 2013 , πέθανε στο σπίτι του στη Ρώμη, στην ηλικία των 84.

Ξεκίνησε την καριέρα της, έφηβη ακόμα, με τη μετάφραση σε εντεκασύλλαβο την Αινειάδα του Βιργιλίου, η οποία επανεκδόθηκε το 1983 σε μια ανθολογία που περιέχει αποσπάσματα του έπους της Ιλιάδα και της Οδύσσειας.

Τα ποιήματά της συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά το 1948 στο βιβλίο με τίτλο "Esercizi" και αναδημοσιεύθηκε, με πολλές προσθήκες, από τις εκδόσεις Garzanti το 1980. Περιέχει μια ευρεία επιλογή των ποιημάτων (ημερολόγιο, σχέδια, αφορισμοί, αφιερώματα κλπ.) και μεταφράσεις ποιημάτων από τους Ινδιάνους Veda, από τον Όμηρο ( Χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να μεταφράσει το σύνολο της Οδύσσειας) και τη Σαπφώ, όπως και των μεγάλων του γαλλικού συμβολισμού (Charles Baudelaire, Paul Verlaine, Arthur Rimbaud, Stéphane Mallarmé, Paul Valéry) , από τον σύγχρονο γερμανικό λυρισμό (Friedrich Hölderlin, Rainer Maria Rilke, Stefan George). 

πηγή: http://it.wikipedia.org/

Ύστερα Ποιήματα

Στην επανακτισμένη έμπνευση

με τον τρόπο του Dolce Stil Novo

Τραγούδι, θρηνώδης άρπα Αργεντινής

λαντζάνα εσύ σπας, απεχθές σκουλήκι,

μακρύ φίδι που αγκυροβόλησες στην ακτή

κράτα το παλιό σκάφος και τη γλώσσα μου

διαλύεις, ξαναγεννημένη στην έκσταση των πτήσεων!

Ίσως αυτό να συμβεί, βασανισμένη μου αναμονή

της χάριτος σου, που ένα ολόκληρο ποίημα

από την ρομαντική καρδιά μου βλαστά,

θρυμματίζει η ανθισμένη γλυκίνη της αγάπης!

Έλα, βιάσου και κάνε με  φυλακισμένη

στο υπέροχο αίνιγμα που και πάλι

εγώ παραδίδομαι (όπως πλάγιο πουλί

παραδίδεται στο χώρο) και η φόρμα σου

μελλοντική επινοεί: στο καθήκον το μυαλό μου 

εσύ καλούσες, εγώ δεν ήμουν άλλο από σιωπή!

- - - - - - - -

Η θλίψη μια μάσκα υπηρέτριας

σχεδιάζεται στο πρόσωπό μου: αέρας κρίνου

που σκέφτεται,  μου βάζει κορώνα, εγώ αισθάνομαι το κενό

προσλαμβάνει ανθρώπινη μορφή στα μάτια μου.

Αχ, εύκολα ο δούλος μπλεκεται 

στην αλυσίδα που σπάει με κούραση!

Σοφός είναι αυτός ο οποίος παραμένει ελεύθερος, και δεν υποκύπτει

ακόμα και στο θεό που παροτρύνει για χαδια

όταν τρυπημένα με σπαθιά αγάπης

τα βαρετά μάτια καβαλούν τα όνειρα

πάνω από το ευρύ γαλάζιο ουρανό!

Όχι υποταγμένη, αλλά επαναστατημένη στη γοητεία

δεσποτική που αναδίει το παιδί - θεός,

γλυκά αστειευόμενο με τη μάσκα

της θλίψης τυπωμένο στο πρόσωπό μου ,

αναχωρώ από τον κόσμο και τον εαυτό μου

με μια χειρονομία βυθισμένη στην αταραξία.

πηγή: http://giovannabemporad.blogspot.com/

μετάφραση από τα ιταλικά: Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης