Ira e disperazione
Macchine se ne vanno, macchine arrivano,
tutti hanno da qualche parte di andare.
Ed io fermo
dentro la mia macchina nera a guardare
Nero come i miei polmoni dalle sigarette
Nero come la mia anima.
Voglio piangere!
Mi vergogno.
In tutta la mia vita mi vergogniavo
Mi vergogno
per me stesso
per i problemi che non si risolvono
come un matematico indovinello.
Voglio piangere!
Ho paura
Paure che mangiano la mia anima..
Sto impazzendo!
Voglio piangere!
Voglio ridere!
Voglio distruggere
la mia macchina nera,
il mio ego nero..
Voglio gridare!
Voglio urlare,
finchè non avrò più voce.
Cosa mi trattiene e non lo faccio?
Una voce paterna, severa,
che sempre conosce la cosa migliore per me,
anche se lei è responsabile per la mia abiezione.
Una padre paterna mi dice:
‘Non si affrontano così i problemi, non sono cose normali queste’.
Sta zitto padre!
Mi hai annoiato, tu e le tue parole
Sta zitto!
Sta zitto, finalmente!
Cosa è logico?
E’ logico di essere in tre?
E’ logico quando sta con me e pensa un altro, telefona in un altro,
scambia messaggi con un altro?
E’ logico di fare l’amore
e di avere l’impessione che sta pensando l’altro?
E tutto questo, lo provocato io, padre!
Io con la vostra fottuta educazione.
Sta zitto padre!
Sta zitta madre!
Uscite dalla mia mente!
Uscite dalla mia vita!
Ho perso tutto..
Ho perso il mio amore..
Sono stanco..
Voglio chiudere i miei occhi per sempre.
Kokologiannis Konstantinos
(ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ)
Οργή και απόγνωση
Αυτοκίνητα έρχονται, φεύγουν. Όλοι έχουν να πάνε κάπου..
Κι εγώ στάσιμος μέσα στο μαύρο μου αυτοκίνητο, τα κοιτώ.
Μαύρο σαν τα πνευμόνια μου από το τσιγάρο
Μαύρο σαν τη ψυχή μου.
Θέλω να κλάψω. Ντρέπομαι. Μια ζωή ντρέπομαι.
Ντρέπομαι για τον ίδιο μου τον εαυτό,
για τα προβλήματα που δε λύνονται σαν μαθηματικός γρίφος.
Θέλω να κλάψω. Φοβάμαι! Φόβοι που μου τρώνε την ψυχή σαν το σαράκι.
Τρελαίνομαι!
Θέλω να κλαίω, θέλω να γελώ,
θέλω να χτυπήσω το μαύρο μου αυτοκίνητο, το μαύρο μου εαυτό
θέλω να βάλω τις φωνές, να ουρλιάξω ώσπου να κλείσει η φωνή μου.
Τι με κρατά και δεν το κάνω;
Μια πατρική φωνή, αυστηρή, που ξέρει πάντα τι είναι για το καλό μου κι ας φταίει αυτή για την κατάντια μου.
Μια πατρική φωνή που λέει: «Δεν αντιμετωπίζονται έτσι τα προβλήματα. Δεν είναι λογικά πράγματα αυτά».
-Άντε χάσου πατέρα. Σε βαρέθηκα κι εσένα και τις συμβουλές σου.
Σκάσε! Σκάσε επιτέλους!
-Τι είναι λογικό;
Είναι λογικό που είμαστε τρεις;
Είναι λογικό να είναι μαζί μου και σκέφτεται άλλον, να μιλά σε άλλον, να στέλνει μηνύματα σε άλλον;
-Είναι λογικό να κάνουμε έρωτα και να νομίζω ότι σκέφτεται τον άλλον;
-Κι όλα αυτά τα προκάλεσα εγώ πατέρα. Εγώ με τη γαμημένη διαπαιδαγώγηση σας
-Σκάσε πατέρα! Σκάσε Μητέρα! Βγείτε από το μυαλό μου! Βγείτε από τη ζωή μου!
Έχασα τα πάντα.
Έχασα τον άνθρωπό μου.
Κουράστηκα.
Θέλω να κλείσω τα μάτια μου..
Κοκολογιάννης Κωνσταντίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου