Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΜΟΥΝΤΕΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ




Η αγιότητα δεν είναι υπόθεση ακαδημαική
κι ούτε ανθίζει με συνταγές
 
και λιπάσματα συνόδων. 
Αστράφτει μέσα στη λάσπη
 

κρατώντας άσπιλα τα βρώμικα σεντόνια των αναμορφωτηρίων.
 


Στις φυλακές ασπαίρει η αγιότητα,

στα τρίστρατα,
στα στρατόπεδα
 
και στα πορνεία
και στα ναυάγια των εγκάτων.
 

Ματθαίος Μουντές
"Επεισόδια της Αγιότητας"

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2012/02/blog-post_6395.html#ixzz26tbi1Q8O


Δέηση του Δεκαπενταυγούστου


΄Ελα σαν αυγουστιάτικο μελτέμι
- προτού οι εφτά πληγές σφραγίσουνε το τέλος -
παραπονεμένος άνεμος
να χαϊδέψης το κατώφλι μας.
Η φωνή μας σε περιμένει
- έχει απομείνει μονάχη -
τραγούδι επίμονο του τζίτζικα στο κοιμητήρι.
Περιδιάβασε ανάμεσα στις τύψεις μας.
΄Εχει μια λύπη η δέησή μας,
από έναν παιδικό καιρό, που ξανάνθισε
μια τρυφερότητα νησιώτικης ακρογιαλιάς
που καθρεφτίζει τους οικτιρμούς σου.
Κατέβα από τους λόφους,
φέρε την πηγή του ελέους σου
ν' αναβλύση πλάι στην πληγή μας.
Μάζεψε πάλι
 εκ περάτων
τα μηνύματα της χαράς,
φόρτωσέ τα πάνω σε δειλινές καμπάνες
που σημαίνουν την
 Παράκληση
και φέρτα να τα καρφώσης
στεφάνι στην πόρτα μας!






τέσσερα ποιήματα από τη συλλογή "Νηπιοβαπτισμός"



Επεισόδια της Αγιότητας
ΙΙΙ
Η αγιότητα δεν είναι υπόθεση
ακαδημαϊκή
κι ούτε ανθίζει με συνταγές
και λιπάσματα
 συνόδων
και κογκλαβίων.
Αστράφτει μέσα στη λάσπη
κρατώντας άσπιλα
τα βρώμικα σεντόνια των αναμορφωτηρίων.
Στις φυλακές ασπαίρει η αγιότητα
στα τρίστρατα, στα στρατόπεδα
και στα πορνεία
και στα ναυάγια των εγκάτων.

VII
Στον κουρνιαχτό και την πίκρα
διορθώνω τα λάθη μου.
Είναι μια νοητή
 ερωτική πράξη
χωρίς σπασμούς
χωρίς φόβο και πόθο
χρήσιμη σαν την πραότητα
της προσευχής.

VIII
Δεν πνίγεσαι μέσα στα κύματα.
Είναι πολλοί οι προορισμοί
πνιγμού των ναυαγών.
Ένας πνίγεται στο λόγο
άλλος στα όνειρα
άλλος στον ποταμό των αναφιλητών.
Ο τραγικότερος πνιγμός
είναι μέσα στη σιωπή του Θεού.

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ
Για ν' αγαπήσεις πρέπει
να είσαι έτοιμος να τιμωρηθείς.
Αυτή είναι μια ηδονή
που δαγκώνει τα χείλη της ζωής
σε σημείο που δεν καταλαβαίνεις
τον κόσμο.
Η αγάπη είναι ένα παράξενο
προσκύνημα
στον τόπο της δοξασίας
σ'
 ένα κόκκινο σφαγείο
στο οστεοφυλάκιο των σαράντα μαρτύρων.
Η αγάπη σαπίζει ανέγγιχτη
μέσα στην απελπισία της προσευχής.






Ο Ματθαίος Μουντές γεννήθηκε στη Χίο το 1935. Σπούδασε Θεολογία και από το 1961 εργάστηκε στην Αθήνα, στην ιδιωτική εκπαίδευση. Το 1959, φοιτητής ακόμη, άρχισε να δουλεύει στο ραδιόφωνο. Έκανε πολλές εκπομπές με θέματα βιβλικά, λαογραφικά και λογοτεχνικά. Από τις πιο γνωστές εκπομπές του ήταν αυτή με τον τίτλο «Αιγαίο, ρίζα και διάρκεια», που κράτησε έντεκα σχεδόν χρόνια. Κατά καιρούς συνεργάστηκε και με την τηλεόραση. Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές: Παρακαταθήκη (1957), Ισόπεδος διάβασις (Φέξης, 1963), Η αντοχή των υλικών (α´ έκδοση Ίκαρος, 1971, και β´ έκδοση Καστανιώτης, 1983), Τα αντίποινα (Εστία, 1982), Νηπιοβαπτισμός (Καστανιώτης, 1992). Το 1963 τιμήθηκε με το βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, καθώς και του Ανοιχτού Θεάτρου του Γιώργου Μιχαηλίδη, και είχε συνεργαστεί με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Πέθανε το 2000.


Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν:


3 σχόλια:

  1. Η θεματολογία του δεν μου άρεσε καθόλου (άθεος ο σχολιαστής), αλλά η τεχνοτροπία και το ύφος του πολύ καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως επειδή σπούδασε Θεολογία!
      Κι εμένα η θεματολογία του μου ξίνισε λίγο (αγνωστικός ο απαντητής!)αλλά έκανα την ανάρτηση για δύο λόγους. Ένα αυτό που είπες. Ωραίο ύφος. Το δεύτερο είναι που θυμήθηκα το Mediolanum και την διακήρυξη της ανεξιθρησκίας, κάτι που οι σημερινές θρησκείες έχουν ξεχάσει!

      Διαγραφή
  2. Κι εγώ έχω τη δική μου αντίληψη για το 'θείον' αλλά φοβερός ο κύριος Μουντές! Μου άρεσε πολύ η τεχνοτροπία και η γραφή του γενικότερα...Κι εγώ εκπαιδευτικός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κατερίνα Γώγου «Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ' έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του»

  Γράφει η Θέκλα Γεωργίου Επιλογή μουσικής Θέκλα Γεωργίου και Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης «Ο μόνος τρόπος να ζήσεις και να πεθάνεις είναι να ...