Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

ΡΟΜΠΕΡΤΑ ΑΝΑΣΤΑΖΙ (ROBERTA ANASTASI) - ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ (UNA GIOVANE POETESSA DI SIRACUSA) )



Καλή χρονιά!

Ξέδεσα τις χορδές του χρόνου μου
Πιέζανε τα σπλάχνα μου, σταγόνες αίματος
Καυτή πίσσα στο μαρμάρινο πρόσωπό μου

Βρεγμένο οδόστρωμα στο δρόμο μου
Σκοτάδι στις σκέψεις μου
Κουρασμένα σεντόνια από την κρύα και υγρή εποχή

Φόβος ασφυχτικός
Δένει τις ανάσες μου
τυλίγει τα όνειρά μου
και τα πετά στην κόλαση

Αλλά σε κοίταξα στα μάτια
Κατάματα ενώ με αγνοούσες
Με υποτιμούσες
Δεν εμπιστευόσουν και με μουτζούρωνες
στις σελίδες της ζωή σου

Και... μια ακτίνα ήλιου με συνέλαβε
Με πήρε στη ζεστή αγκαλιά του
Και περπάτησε μαζί μου

Δεν χρειάζονταν συστάσεις
Δεν υπήρχε καμιά βιασύνη
Μου άρεσε να παρακολουθώ τις ψυχές μας

Έτσι, σήμερα σηκώθηκα
Και κάθε μέρα με περισσότερη δύναμη από χθες
Έβγαλα τις σκοτεινό κουρτίνες του σπιτιού
Άνοιξα τα εύθραυστα παραθυρόφυλλα τις ακολουθούν
Και χαιρέτισα τον κόσμο!

μετάφραση Κοκολογιάννης Κωνσταντίνος

Buon Anno!

Ho slegato le corde del mio tempo
Stringevano le mie viscere fino a gocce di sangue
Pece bollente sul mio marmoreo viso

Asfalto bagnato sul mio cammino
Buio cotto tra i miei pensieri
Lenzuola affaticate dalla fredda e umida stagione

Paura attanagliata
Che benda i miei respiri
Che confeziona i miei sogni
E li getta negli inferi

Ma ti ho guardato negli occhi
Dritto mentre mi ignoravi
Mi denigravi
Non ti fidavi e mi scarabocchiavi
Nelle pegine della tua vita

Allora un raggio di sole mi ha catturata
Mi ha presa nel suo caldo abbraccio
Ed ha passeggiato con me

Non occorrevano presentazioni
Non c’era alcuna fretta
Mi piaceva osservare la tua anima e la mia

Così oggi mi sono alzata
E ogni giorno con più forza di ieri
Ho separato le scure tende della dimora
Ho aperto le fragili persiane che le seguono
Ed ho salutato il mondo!

Συρακούσες - Siracusa

Ο δρόμος μου

Ανάμεσα από τα δάχτυλα της θανάσιμης ζέστης
ξεφεύγει η μυρωδιά της στέγης μου
ένα αεράκι ανάμεικτο με σκόνη και λέξεις
ιππευμένο από φλόγες αναμνήσεων.

Στο δρόμο μου ένα πλήθος από σκέψεις
στα βήματα μου μια τρικλοποδιά του χρόνου
παλιός φύλακας στα νώτα μου
σοφή οδηγός δίχτυ στις ελπίδες μου.

Είναι ακόμη μακριά εκείνη η στροφή
και μικρό το σημάδι
τα πάντα ασήμαντα τα πάντα καταναλώνονται
ισοπεδώνονται πίσω μου.

Και ασταμάτητα μεγαλώνει αυτή η θέρμη
μαίνεται μέσα μου
ένας αναβρασμός που με αναστατώνει
και σπάει την ανάσα μου.

Είναι πάντα μακριά αυτή η στροφή
και μικρό το σημάδι
ένα ελαφρύ αεράκι μου γαργαλάει τα πλευρά
ένα αμυδρό φως κεχριμπαρένιο περπατά προς το κορμί.

Είμαι μια αμοιβάδα σε εξέλιξη
ένας λαγός δυνατός και μοχθηρός
ένα άγριο άλογο στους λόφους
ένας γλάρος στη θάλασσα.

Είμαι το ξέσπασμα μιας στιγμής
το στιγμιαίο πέταμα
ο άνεμο, η αστραπή
η έκρηξη της ποίησης.

Είμαι ο φράχτης πέρα από την στροφή
η ησυχία μετά το σήμα
είμαι ακόμα εγώ ...
και η επιθυμία μου να φύγω.

μετάφραση Κοκολογιάννης Κωνσταντίνος

La mia Corsa

Tra le dita delle inferriate calde
scappa l'odore del mio tetto
una brezza mista di polvere e parole
cavalcata da fiamme di ricordi.

Sulla mia strada una turba di pensieri
sui miei passi uno sgambetto del tempo
vecchio guardiano delle mie spalle
saggia guida tesa alle mie speranze.

E' ancora lontana quella curva
e piccolo quel segnale
tutto si sfoca e tutto si consuma
si appiattisce dietro me.

E inarrestabile sale questo calore
mi divampa dentro
un fermento che mi sconvolge
e mi spezza il fiato.

E' sempre lontana quella curva
e piccolo quel segnale
una brezza leggera mi solletica il fianco
una luce fioca d'ambra mi passeggia per il corpo.

Sono un'ameba in evoluzione
una lepre lesta e dispettosa
un cavallo selvaggio tra le colline
un gabbiano in mare.

Sono lo scatto di un momento
il volo di un istante
il vento, il fulmine
l'esplosione di un concentrato di poesia.

Sono la siepe oltre la curva
la quiete oltre il segnale
sono ancora io...
e la mia voglia di andare.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Κατερίνα Γώγου «Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ' έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του»

  Γράφει η Θέκλα Γεωργίου Επιλογή μουσικής Θέκλα Γεωργίου και Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης «Ο μόνος τρόπος να ζήσεις και να πεθάνεις είναι να ...